บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 5
รินค่อยยิ้มออกมาอย่างเบาใจ
“ทำในสิ่งที่โยมมีความสุข อย่าให้อาตมาเป็นห่วงของโยมอีกเลย” ปาลกับรินค้อมหัวไหว้พระวิษณุ
“วันนี้” พระวิษณุมองปาลกับริน “เห็นโยมทั้งสองคน มีอนาคต มีชีวิตที่ดีร่วมกัน อาตมา หมดห่วงทุกอย่างแล้ว ห่วงอย่างเดียวของอาตมา” พระวิษณุสีหน้ากังวลขึ้นนิดหนึ่ง “ก็มีเพียงแต่โยมหยด....ไม่รู้เมื่อไหร่จักหลุดพ้นได้”
ตึกวนาเทพ หยดคู้ตัวหลับอยู่ที่มุมหนึ่ง เสียงนักท่องเที่ยว
“นางหยาดตามมารับใช้คุณกำไลที่ตึกใหม่ แล้วมันก็เกิดรักพระวนาเทพ พระวนาเทพก็ให้คำมั่นกับมัน ว่าจะให้มันขึ้นเป็นเมีย”
หยดได้ยินเสียงคนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองไปเห็นนักท่องเที่ยวสองคนที่ป้ายตำนาน ข้างป้าย มีภาพของละครนางบาปบางบัวบานแปะอยู่ด้วย พร้อมข้อความบอกว่า “สถานที่ถ่ายทำละครเรื่องนางบาปบางบัวบาน”
“แต่ก็ไม่เคย..รักษาสัญญา นางหยาดทาสใจบาปจึงวางยาพิษคุณกำไลและลูก เพื่อหวังทวงคำสัญญาที่จะได้ขึ้นเป็นเมียพระวนาเทพ....”
“โห นี่แปลว่าไอ้ละครนางบาปของพี่ต้น ะ ลอกตำนานไปทำพลอทเลยนี่หว่า”
นักท่องเที่ยวมองหน้ากันปากเบะๆ หยดมองไปทางทั้งคู่ แล้วลุกเดินไปที่ป้าย
ภายในวัดบางบาป พระวิษณุเดินจงกรม หลับตา
สลับภาพนักท่องเที่ยวคุยกันในตึก “เออ พล็อตแบบอมตะนิรันดร์กาลมาก กี่ปีๆ ผู้ชายแม่งก็มักมาก พี่ต้นแกไม่น่ารับนี้เลย เสียลุค”
พระวิษณุสะดุดกึก
“ก็ผู้หญิงด้วยเปล่าวะ ถ้าผู้หญิงไม่ต่ำตมแบบอีหยาด”
เท้าพระวิษณุเห็นว่าเหยียบดอกรัก พระวิษณุก้มมอง ก่อนเดินต่อไป
ป้ายตำนานตึกวนาเทพ หยดมองนักท่องเที่ยว แล้วเดินไปวนรอบๆ สองคนนั่น
“คงไม่บ้าไปวางยาพิษเมียหลวงเขาหรอก”
“ตำนานนี้สอนให้รู้ว่า...จุดจบของชะนีแย่งผู้คือตายหมู่ จบสนิท”
หยดที่เดินวนรอบตัวนักท่องเที่ยวหน้าป้ายตำนานอึ้งๆ ไป นักท่องเที่ยวยักไหล่ไม่ได้สนใจอะไรมาก
“แกตรงนั้นสวยดีว่ะ ถ่ายให้หน่อยๆ” นักท่องเที่ยวไปยืนเหยียบตรงจุดที่หยดอยู่ นักท่องเที่ยวถ่ายรูปเสร็จเดินไปดูรูป “แก...เงาอะไรวะ” เห็นรูปเหมือนมีเงาหยดติด
“ผีเปล่าวะ อีหยาด เห้ย มันได้ยินที่แกด่ามันเมื่อกี้แน่เลย”