บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 24 หน้า 5
ชนะขำๆ แล้วก็หยิบมากิน แล้วก็ทำหน้าแปลกใจที่มันก็อร่อยดีเหมือนกัน แล้วก็หยิบกินใหญ่เลย ความเป็นเพื่อนเติบโตขึ้นอย่างสวยงาม
อัมพิกาเปลี่ยนจากชุดคนไข้เป็นชุดปกติ มีกระเป๋าข้าวของวางอยู่เตรียมกลับบ้าน เสียงเคาะประตูดังขึ้นคนขับรถและคนรับใช้เปิดประตูเดินเข้ามา อัมพิกามองหาอรทัย เอื้อ
“เอื้อกับอรล่ะ”
คนขับตอบ “คุณเอื้อมีประชุมสำคัญส่วนคุณอรไปงานเปิดตัวหนังสือครับ”
“งานเปิดตัวหนังสือ? มันสำคัญยังไง ถึงกับมารับฉันกลับบ้านไม่ได้”
คนขับอ้อมแอ้มตอบ “เอ่อ..ผมก็ไม่ทราบ..และคุณอรฝากเรียนว่าจะกลับดึกครับ”
อัมพิกาอึ้ง สะท้อนใจวูบขึ้นมา อัมพิกาส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยอ่อน แล้วเดินออกไป
ระหว่างทางเดินไปที่จอดรถ อัมพิกาเห็นครอบครัวอื่นมีลูกมีหลานมารับ โดยเฉพาะเด็กๆที่วิ่งเล่นกันไปมาน่ารัก สดใส มองแล้วสะเทือนใจ เด็กบางคนถือลูกโป่งสีสดใสมารับญาติผู้ใหญ่กลับบ้าน อัมพิกาก็รู้สึกอยากมีบ้าง
ที่บ้านรัตนชาติ อัมพิกากลับมาถึงก็เห็นลูกโป่งสีสันสวยงามลอยอยู่ภายในบ้าน
อัมพิกายืนอึ้ง ไม่คิดว่าจะมีกับเขาด้วย นอกจากลูกโป่ง ที่ผนังยังมีป้าย “ยินดีต้อนรับกลับบ้าน “SUPER BIG SISTER” ลงชื่อ “ไก่-ไข่” พร้อมรูปวาดตลกๆ เช่น อัมพิกาเบ่งกล้ามเป็นซุปเปอร์วูแมน อัมพิกาหลุดอมยิ้มนิดๆ หันไปถามคนรับใช้
“ของพวกนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
คนรับใช้ไม่ตอบ แต่ยื่นการ์ดให้ “คุณเอื้อฝากให้คุณท่านค่ะ”
อัมพิการับไปอ่านด้วยความอยากรู้
“ต้อนรับกลับบ้านครับพี่อัม...ขอโทษที่ไม่ได้ไปรับ เย็นนี้จะรีบกลับบ้านไปทานข้าวด้วย อีกไม่กี่วันจะถึงวันเกิดคุณพ่อ พี่อัมจำที่คุณพ่อเคยพูดในงานแซยิดได้รึเปล่าครับ คุณพ่อพูดว่า “เราก็อายุเหลือกันไม่มาก...อย่าแบกความทุกข์ไว้เลย ใช้เวลาที่เหลือกับความสุขจะดีกว่า” ผมว่าคำพูดของคุณพ่อเป็นยาวิเศษที่ทำให้พี่อัมหายป่วยได้นะครับ...รักพี่ครับ...เอื้อ”
อัมพิกาสะท้อนใจ มองไปรอบๆ บ้าน...เห็นความสดใสของลูกโป่งและป้ายต้อนรับของเด็กๆ ที่ป้าย มีรูปคนห้าคน คือ อัมพิกา เอื้อ อรทัย ไก่ และ ไข่ จับมือกัน
อัมพิกามองแล้วตื้นตันขึ้นมาประหลาดเป็นเหมือนโอเอซิสเล็กๆ ท่ามกลางบ้านที่แห้งแล้ง อัมพิกาแววตาอ่อนโยนลง...คิดและตัดสินใจโทรหาเอื้อ “ว่าไงน้องชายตัวแสบ ช่างวางแผนนักนะ”
เอื้อคุยโทรศัพท์อยู่ ก็หัวเราะเบาๆ “ฮ่าๆ แต่ฟังจากน้ำเสียงดูเหมือนพี่อัมจะชอบแผนนี้นะครับ”
ชายหนุ่มเดินอยู่บนทางเดินมุ่งไปห้องทำงานพจน์