บทละครโทรทัศน์ รักนิรมิต ตอนที่ 11
รักนิรมิต ตอนที่ 11
บทโทรทัศน์ : น้องนุช ชวาลา
ท้องฟ้ายามกลางวัน เห็นปิรามิดตระหง่านอยู่ ไนล์นที เศรษฐาและอัสวานยืนอยู่ด้วยกัน ทั้งอัสวานและไนล์นทีใส่สร้อยคอดวงตาฮอรัส ทั้ง 3 มองไปที่ปิรามิดนิ่งเหมือนดื่มด่ำกับความยิ่งใหญ่ของปิรามิด
เศรษฐาเปรย “มาจนถึงอียิปต์......แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าจะเริ่มต้นที่ไหนดี....”
“นั่นซิคะ.....มายืนตรงหน้าปิรามิดแล้ว....รู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ฝุ่นละอองเลยนะคะ”
“ใช่ครับ.....มนุษย์เป็นแค่สิ่งมีชีวิตเล็กๆที่คิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่.....”
“ความยิ่งใหญ่ที่ไม่ยั่งยืน....”
อัสวานถอนหายใจเบาๆ มองไปทางปิรามิดอีกครั้ง “แต่จะว่าไปมนุษย์ก็สร้างปิรามิดที่ทั้งยิ่งใหญ่ ทั้งยั่งยืนนะคะ”
“มีคนเคยพูดว่า โลกกลัวกาลเวลา แต่กาลเวลากลัวปิรามิด”
ทั้งเศรษฐาและอัสวานหันมามองไนล์นที อย่างสนใจและเห็นด้วย ไนล์นทีมองไปที่ปิรามิด
“เพราะปิรามิดอยู่ยงคงกระพันได้ถึง 2 หมื่นปี”
“พี่ว่าวันนี้เรากลับที่พักก่อนดีกว่า....แล้วค่อยวางแผนอีกทีว่าจะเริ่มต้นที่ไหนดี”
ไนล์นทีกับอัสวานหมุนตัวเพื่อเดินกลับไปพร้อมๆกัน แสงอาทิตย์สะท้อนโดนสร้อยคอดวงตาฮอรัสของทั้งไนล์นทีและอัสวาน ไปกระทบโดนหน้าของเศรษฐา เศรษฐาหลับตาวูบ เพราะแสงเข้าตา เศรษฐาเซไปเล็กน้อย อัสวานกับไนล์นทีเข้ามาประคอง ตกใจเล็กๆ “พี่ฐา.....เป็นอะไรคะ.....”
“แดดเข้าตาน่ะ.....เลยตาลาย....”
“แดดที่นี่แรงด้วยครับ....พี่....” ไนล์นทีเผลอหลุดปากคำว่าพี่ ก่อนจะหยุดชะงักแล้วเปลี่ยนสรรพนาม “คุณฐา”
เศรษฐารู้สึกถึงความสัมพันธ์ทางสายเลือด หันมามองไนล์นที แววตาอ่อนโยน
“นั่นซิ.......ความจริงเมืองไทยก็แดดแรงนะ...แต่ทำไมพี่ไม่ชินก็ไม่รู้.....”
เศรษฐาแทนตัวเองว่า “พี่” กับไนล์นที ไนล์นทียิ้มนิดๆอย่างปลื้มที่เศรษฐายอมรับ ทั้ง 3 คน เดินไปด้วยกัน
บรรยากาศเมืองกรุง เวลาผ่านไปจากคืนเป็นวัน คฤหาสน์ศักดาดำรง เนตรนภาทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ ห้องรับแขก
“ลูกชายชั้นหายตัวไป 2 วันแล้วนะ.....คุณเมฆา.....”
“ครับ....”