บทละครโทรทัศน์ When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 8
When I Was sixteen เมื่ออายุสิบหก ตอนที่ 8
บทประพันธ์ รัศมีจันทร์ / บทโทรทัศน์ ปัณชญา
หน้าตลาด ฤทัยวิ่งตามคนร้ายมาอย่างไม่ลดละ คนร้ายปัดข้าวของข้างทางใส่ฤทัย ฤทัยกระโดดหลบได้อย่างคล่องแคล่าว ระหว่างทางที่วิ่งมาชาวบ้านก็มองกันอย่างแตกตื่น คนร้ายวิ่งมาทางกลุ่มของดาลัดดาว มดหันไปมอง ฤทัยที่วิ่งตามหลังคนร้ายมา ตะโกนบอกอนึ่งกับมด
“พี่อนึ่ง มด ช่วยกันจับคนร้ายหน่อย มันกระชากทองยาย”
อนึ่งรีบผละจากดาลัดดาว แล้ววิ่งไปกระชากคอเสื้อคนร้ายจากทางด้านหลัง แต่กลับโดนคนร้ายหันหน้ามาต่อยสวนจนหน้าหงาย มดที่ยืนมองอยู่กับดาลัดดาวเห็นก็รีบเข้าไปช่วยอนึ่ง “น้องดาอยู่นี่นะ”
มดวิ่งเข้าไปกระโดดถีบกลางหลังคนร้าย จนคนร้ายล้มคว่ำลงไปกับพื้น ดาลัดดาวมองลุ้นๆ เอาใจช่วยทุกคน
มดหันมาบอกอนึ่ง “พี่อนึ่งหลบไป มดจัดการเอง”
คนร้ายคว้าไม้ขึ้นมาจะฟาดมด ฤทัยพุ่งเข้ามาจับมือคนร้ายล็อคไว้ได้ทันก่อนไม้จะฟาดถึงตัวมด มดหันไปถีบเข้าที่ท้องของคนร้ายจนคนร้ายตัวงอ ฤทัยจับข้อมือคนร้ายบิดไปข้างหลัง แล้วจับตัวล็อคไว้ “เอาทองคืนมา!”
คนร้ายนิ่ง ไม่ยอมคืนทอง อนึ่งเข้าค้นตัวคนร้าย ล้วงตามกระเป๋าเสื้อกับกระเป๋ากางเกงจนเจอทอง ฤทัยที่จับตัวคนร้ายล็อคไว้อยู่ หันไปเห็นดาลัดดาวยืนอยู่ห่างออกไปก็มีสีหน้าสงสัยว่าดาลัดดาวมาได้ยังไง ยายพรให้ชาวบ้านประคองเดินกระเผลกๆ เข้ามาหาพวกฤทัย
“ได้ทองคืนแล้วครับยาย”
“นี่ครับ” อนึ่งเอาทองเข้าไปให้ยาย แล้วรับประคองยายต่อจากชาวบ้าน
ดาลัดดาวเห็นยายพรปลอดภัยก็หายห่วง แอบจูงจักรยานกลับไปเงียบๆ โดยไม่ให้ยายเห็น ฤทัยหันไปมองทางดาลัดดาวอีกครั้ง แต่ดาลัดดาวหายไปแล้ว ฤทัยมองหาดาลัดดาวไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นดาลัดดาว
ยายพร ฤทัยกับอนึ่งช่วยกันประคองยายเข้ามานั่งในห้องโถง มดถือถุงยาตามมา อนึ่งทำหน้าเป็นห่วงยายสุดๆ “นี่ดีนะครับที่ยายแค่ข้อเท้าแพลงนิดหน่อย ถ้าล้มหัวฟาดพื้นไปล่ะแย่เลย”
ฤทัยฉุกคิดถึงคำพูดของดาลัดดาว ฤทัยนั่งคิดเงียบๆ ไป ส่วนมดก็นั่งทำหน้าปั้นปึ่งใส่ฤทัยอยู่
ยายพรยิ้มปลื้ม “ห่วงยายเป็นเหมือนกันเหรอเจ้าอนึ่ง”
อนึ่งล้อเล่น “ห่วงสิครับ ก็ยายยังไม่ได้ทำพินัยกรรมไว้เลย”
ยายพรเขกหัวอนึ่งไปทีหนึ่งเบาๆ “ที่แท้ก็ห่วงแต่สมบัติ ได้...เดี๋ยวยายจะทำพินัยกรรมยกโรงไม้นี่ให้แกคนเดียวเลยเอามั้ย”
อนึ่งรีบปฏิเสธ “ผมไม่เอาหรอก ยายยกให้ฤทัยหลานรักยายไปคนเดียวเถอะ”