บทละครโทรทัศน์ มาลีเริงระบำ ตอนที่ 12
บริเวณสวนภายในบ้านของทองทา การะเกดทำสวนอยู่ ดูต้นชงโค แล้วจะโยกย้ายที่
อธิรีบมาช่วย “พี่ช่วยนะ”
“วางตรงนี้ค่ะ ตรงนี้ ... โอเค ต้นชงโคเป็นโรคอะไรก็ไม่รู้สงสัยแดดลมไม่เหมาะ ลุงเขาบอกต้องเปลี่ยนที่วาง”
อธิมองหน้าการะเกดอย่างชื่นชม “เหงื่อออกอย่างนี้ยิ่งสวย”
การะเกดยิ้มแห้งๆ หันหน้าหนี อธิจับมือไว้ “จะไปไหนจ๊ะ”
การะเกดมองมือตัวเอง รีบดึงมือออก “ปล่อยค่ะ”
การะเกดเดินหนี อธิหน้าเสีย รีบตาม “โกรธหรือ”
“เปล่าค่ะ แค่ไม่เชื่อว่าคนที่มีหน้าที่การงานดีๆ หน้าตาดีอย่างพี่ จะจริงจังกับสาวเสิร์ฟ”
“พี่ไม่ได้สนใจว่าเกดเป็นสาวเสิร์ฟหรือเปล่า สิ่งที่พี่สนใจคือเกด ขยันอดทน เป็นแม่บ้านแม่เรือน อยู่ด้วยแล้วอบอุ่น”
“อย่างที่หนูมาลีบอก เกดคงไม่ใช้ร่างกายของเกดกับคนที่ไม่คิดจริงจังกับเรา”
“เฮ้ยพี่จริงจัง”
“จริงจัง เฉพาะตอนที่ “ยังไม่ได้” ใช่ไหมคะ”
“ทำไมมองพี่ในแง่ร้ายแบบนี้ล่ะ มองตัวเองแย่ด้วย เกดไม่ได้มีค่าแค่นั้นสักหน่อย พูดแบบนี้พี่โกรธนะ”
“คนไม่มีอะไรอย่างเกด มีสิทธิ์จะคิดไม่ใช่หรือคะ” การะเกดเอ่ยอย่างเจียมตัว
“คิดมากเกินไป มองโลกในแง่ร้ายเกินไป” อธิไม่เห็นด้วยกับความคิดของหญิงสาว
การะเกดมองหน้าอธิเห็นความจริงใจ แต่เขาดีเกินไปจนกลัวว่าตนจะดีไม่พอ ก็เลยตัดบท “เกดว่าเราสองคนไปไม่รอดหรอกค่ะ อย่าเสียเวลาเลย จะกลายเป็นมองหน้ากันไม่ติด ถือซะว่าเราไม่เคยคุยกันเรื่องนี้แล้วกันนะคะ” เสียงโทรศัพท์มือถือการะเกดดังขึ้น การะเกดรับสาย
อธิเซ็ง นี่เราโดนปฏิเสธหรือนี่
แม่การะเกดที่อยู่หนองคาย โทรมาหา “แม่ได้เงินที่ลูกส่งมาแล้วนะ ไอ้โตมันกลับไปเรียนได้สองวันแล้ว” แม่การะเกดคุยโทรศัพท์ขณะเลี้ยงน้องคนสุดท้องของการะเกด ที่ยังไม่ได้ไปโรงเรียน
“บอกมันให้ตั้งใจเรียนนะแม่ เงินทองหายาก แล้วแม่ก็อย่ากลับไปกินยานั่นอีกนะ เลิกแล้วเลิกเลยนะแม่”
“เออ เลิกจริงๆ คราวนี้ รับปากเอ็งแล้วไง เอ็งกำลังจะเป็นดารา แม่กลัวเอ็งอายเขา” คนเป็นแม่เอ่ยสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะ