บทละครโทรทัศน์ เงาใจ ตอนที่ 24 (ตอนจบ)
รุทรอยู่ในรถตำรวจรีบบอกให้หยุดรถ รุทรมองโทรศัพท์ในมือกังวล “หยุดก่อนครับ สัญญาณหายไปแล้วครับ”
รุทรกับตำรวจเครียด ออกมานอกรถมองไปรอบๆ หยิบโทรศัพท์โทรหาทิปปี้ “ฮัลโหลครับคุณทิปปี้ ผมมีเรื่องจะถามหน่อยครับ พอดีผมจับสัญญาณจากโทรศัพท์เมแล้ว มันมาหายแถวม่อนผาเมืองครับ ผมอยากรู้คุณอังกูรมีญาติอยู่แถวนี้บ้างหรือเปล่าครับ”
ทิปปี้คุยโทรศัพท์กับรุทร มีกินรี เอื้องคำ จั่นเป็ง หนาน นั่งมองอยู่ด้วยความเป็นห่วง “เท่าที่ฉันรู้พี่กูรไม่มีญาติอยู่แถวนั้นค่ะ แต่เดี๋ยวนะคะ” รุทรตั้งใจฟัง “ถ้าฉันจำไม่ผิด ที่นั่นมีสุสานของคุณพ่อคุณแม่ของพี่กูรอยู่ค่ะ”
รุทรมองไปรอบๆจนเห็นสุสาน “ขอบคุณมากครับคุณทิปปี้”
ทิปปี้วางสายจากรุทร แล้วรีบกดโทรหาเจ้าหน้าตำรวจอีกทันที
ฝ่ายรุทรคุยกับตำรวจที่มาด้วยกัน “คุณตำรวจ ผมว่าเราน่าจะแยกย้ายกันตามหาแถวนี้นะครับ”
เจ้าหน้าที่ตำรวจต่างเห็นด้วย แบ่งกันตามหา รุทรไปกับตำรวจอีกสองคนไปทางสุสาน ที่เหลือแยกไปอีกทางหนึ่ง
ในห้องใต้ดินในสุสาน อังกูรกับชาติยืนคุยกัน “ไอ้ชาติแกไปจัดการเตรียมเอกสารให้เรียบร้อย ทำให้เสร็จภายในวันเดียว ฉันจะต้องรีบออกนอกประเทศให้เร็วที่สุด”
“ได้ครับนาย” ชาติรับปากอังกูร ก่อนจะเดินออกไป อังกูรหันมาเห็นเมทินีที่มองอยู่
“พี่กูรจะทำอะไรค่ะ”
อังกูรยิ้ม “พี่ก็จะพาเมไปอยู่ด้วยกัน ที่นั่นจะไม่มีใครตามหาเราเจอ”
เมทินีตกใจ ไม่ยอมไปกับอังกูร “ไม่ค่ะ เมไม่ไปกับพี่กูร” อังกูรนิ่งมองเมทินีเริ่มไม่พอใจ เมทินีพยายามขอร้องอังกูร
“พี่กูรปล่อยเมไปเถอะ อย่าทำอย่างนี้เลยนะคะ เมไม่ได้รักพี่กูร ปล่อยเม...”
เมทินีขอร้องยังไม่ทันจบ อังกูรเผลอตัวตบหน้าเมทินีด้วยความโกรธ เมทินีหันไปตามแรงตบ จับแก้มที่โดนตบด้วยความเจ็บ มองอังกูรด้วยความตื่นกลัว
อังกูรจะเข้าไปปลอบเมทินีที่ร้องไห้ เมทินีถอยหนี “ที่พี่ทำไปทุกอย่างก็เพราะเม เพราะพี่รักเม” เมทินีมองอังกูรด้วยความกลัว “เมรู้ไหมว่าพี่ต้องเจ็บปวดแค่ไหนที่เห็นเมแต่งงานกับไอ้วาทิต พอพี่กำจัดไอ้วาทิตมันไปได้ คิดว่าจะได้ทุกอย่างกับเมคืนมา เมก็ดันไปมีใจให้ไอ้รุทรมันอีก แต่ตอนนี้ไม่มีใครมาพรากเมไปจากพี่ได้ เมต้องอยู่กับพี่”
อังกูรมองหน้าเมทินีนิ่ง เมทินีร้องไห้กลัวอังกูร