บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 3 หน้า 5
“กล้ามากนะที่มาที่นี่” เสียงของอาร์มดังขึ้นมาก่อนที่จะเดินมาถึง ทุกคนหันมอง อาร์มเดินหน้าตึงตรงเข้ามาหา ชายหนุ่มมองภูริชแบบเคืองๆ ที่เคยมีเรื่องกัน ส่วนภูริชมองกวนๆ แบบไม่ถอย
“คราวก่อนฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับแกเลย”
ภูริชทำหน้านึกๆ แบบกวนๆ “ผมว่าผมก็ไม่ได้ติดหนี้อะไรคุณนะ”
“ไอ้นี่...” อาร์มตาโตโกรธๆ ที่โดนกวนจะตรงไปหาเรื่องภูริช
เอวารีบเข้ามาขวาง ปรามพี่ชาย “พี่อาร์ม เค้าเป็นแขกของเอวานะคะ “
อาร์มไม่พอใจ หวงน้องสาว “แกไปสนิทกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่าบอกพี่นะว่าคบกับมันตั้งแต่วันนั้น”
เอวารีบอธิบาย “เปล่าค่ะ คุณภูริชทำงานให้กับกรมอุทยาน พอดีเค้ามาถามข้อมูลอะไรเอวานิดหน่อย กำลัง จะกลับพอดี” หญิงสาวหันไปเหล่ภูริชว่าให้รีบกลับเพราะไม่อยากให้มีเรื่องกับอาร์ม
ภูริชแกล้งทำหน้าแบบไม่เข้าใจ “ผมเพิ่งมาถึงเอง คุณจะไล่ผมกลับแล้วเหรอะ”
เอวาทำหน้าดุให้รีบรับมุข “ก็คุณบอกว่ามีธุระด่วนจะไปทำไม่ใช่เหรอ ไปได้แล้ว”
ภูริชเออออแบบกวนๆ “อ๋อ ใช่ๆ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ พี่ชาย” เขาหันไปหาเอวา “ไปนะครับที่รัก”
เอวาอึ้งถลึงตาใส่ภูริช ภูริชยิ้มๆ กวนใส่อาร์มทิ้งท้ายก่อนเดินแยกไป
อาร์มมองตามอย่างโมโหๆ แล้วหันไปมองเอวาแบบดุๆ แนวพี่ชายหวงน้องสาว “พี่ขอสั่งเลยนะ อยู่ห่างๆ มันเอาไว้ พี่ไม่ชอบขี้หน้ามัน”
เอวายิ้มเจื่อนๆ ไม่อยากให้เรื่องยาว “ค่ะพี่อาร์ม”
อาร์มถอนใจหงุดหงิดเดินนำกลับไป เอวาหันมองตามภูริชแบบเคืองๆ ที่ทำให้ตนโดนดุ
ที่ห้องประชุมกรมอุทยาน เห็นรูปผู้เข้าร่วมประชุมทั้ง 4 คนในหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ในห้อง ภาคินกด delete ลบรูปเสี่ยฮงออกไปก่อนกลับมานั่งที่ประชุม
พสุ ภูริช ทิชา และอธิบดียิ่งยศนั่งหน้าเครียด
พสุบ่น “เสียดายที่เสี่ยฮงตายซะก่อนที่เราจะได้ข้อมูลเพิ่ม”
อธิบดียิ่งยศสรุป “ถ้าตัดเสี่ยฮงออกตอนนี้เราจะเหลือแค่ คมเดช ยงยุทธ์ แล้วก็เอวา”
ภูริชรายงาน “รายนี้บอกว่าจะเอาที่ไปสร้างมูลนิธิ แต่ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่า”
ทิชาเปรย “ถ้าคุณเอวาประมูลที่ดินได้ก็คงดีนะคะ”
ภาคินไม่เห็นด้วย “เรื่องมันจะไม่ง่ายอย่างนั้นน่ะสิ นายใหญ่คงไม่ยอมปล่อยให้ที่ดินผืนนี้หลุดมือแน่ๆ”
ภูริชสงสัย “ทำไมนายใหญ่ถึงอยากได้ที่ดินที่ภูสรวงมากขนาดนี้”
“ป่าที่ภูสรวงเป็นป่าที่อุดมสมบูรณ์ แถมที่ดินแปลงนี้ยังใกล้กับทางเข้าอุทยานด้วย” ภาคินยักไหล่ “ทำเลทองชัดๆ”
ภูริชมีสีหน้าครุ่นคิดอย่างติดใจสงสัย “แต่เหตุผลแค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับนายใหญ่ บางทีอาจจะมีอะไรแอบแฝงมากกว่านี้ก็ได้”
พสุพยักหน้าเห็นด้วย “พี่ว่าเป็นไปได้”
ทุกคนเงียบและคิดตามสิ่งที่ภูริชทักขึ้นมา