บทละครโทรทัศน์ เจ้าเวหา : ฝั่งน้ำจรดฝั่งฟ้า ตอนที่ 7 หน้า 5
นาวินหัวเราะ “อะไรกัน...นี่ผมกลับมาบ้านทุกคนต้องตกใจอย่างนี้ด้วยเหรอครับ...ผมสบายดีไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
นารถย้อน “ก็แน่ล่ะซิ...ร้อยวันพันปีไม่เคยกลับมาบ้านเลย...เดินเข้ามาเงียบๆ จะไม่ให้แปลกใจได้ยังไง”
นาวินพาสร้อยมณีกับก๋งไปนั่งข้างๆ นารถ “ผมได้พักสองอาทิตย์...พอดีมีธุระที่กรุงเทพฯ ด้วยก็เลยกลับบ้าน”
“ถ้าไม่มีธุระแม่ก็คงไม่ได้เห็นหน้าลูกใช่ไหมจ้ะ...แล้วนี่ทานอะไรมาหรือยัง...ทุเรียน...ทุเรียน...มานี่เร็ว” สร้อยมณีกดเทเลคอมเรียกทุเรียน
นาวินขัด “ผมทานมาแล้วครับ”
“ไปทานที่ไหนมาล่ะลูก” สร้อยมณีถามอย่างแปลกใจ
“ไปทานที่บ้าน...เอ้อ...เพื่อนมาครับ” นาวินยิ้มเขินๆ
“ทำท่าแบบนี้สงสัยไปหาผู้หญิงละมั้ง...” ก๋งรู้แกว
นารถหันไปหัวเราะกับก๋ง “ท่าทางมีพิรุธ”
นาวินพยายามหน้าเนียนๆ “เพื่อนครับ”
“โกหกไม่เก่งนี่หว่า...” ก๋งชี้หน้า
“เล่ามาเดี๋ยวนี้ผู้หญิงที่ไหน...” สร้อยมณีหน้าบึ้ง
“ไปกันใหญ่...” นาวินหัวเราะเขินทำพูดกลบเกลื่อน
ทุเรียนเดินเข้ามาเห็นนาวินก็ดีใจมาก “พี่ตี๋...ทำไมมาวันนี้คะ... มีธุระสำคัญเหรอคะ...”
นารถยิ้มๆ กับก๋ง ทุกคนมองหน้านาวินอย่างสงสัย นาวินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
ช่อฟ้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดสบายๆ แล้วเดินมานั่งเล่นที่ระเบียงหลังบ้านมองไป รอบๆ ตัวอย่างสุขสงบ มีความสุข
อุบลเดินออกมา“ยังไม่นอนอีกเหรอลูก...”
“วันนี้อากาศดีเหลือเกินค่ะ ... อยากนั่งเล่นอีกสักประเดี๋ยว”
อุบลลงนั่งใกล้ๆ ช่อฟ้า “กำลังคิดถึงพ่อนาวินหรือเปล่าล่ะลูก”
ช่อฟ้ายิ้มใจเย็น“ก็...คิดว่าเค้ามาหาเพราะอะไรน่ะค่ะ”
อุบลหัวเราะ “โธ่...ต่อให้เด็กก็ดูออกว่าเค้าชอบหนู”
“ช่อก็คิดอย่างนั้น...แต่ก็กลัวจะคิดไปเอง...ที่เค้ามาก็เพราะช่อช่วยรักษาเค้าเท่านั้น...”
“นั่นมันแค่ข้ออ้าง...คนไข้ที่ไหนจะมาตามขอบคุณกันถึงที่บ้านอย่างนี้...เค้าชอบหนูแล้วละ”
“ทหารเจ้าชู้ใช่ไหมคะ...”
“มันก็ไม่ทุกคนหรอกลูก...คนที่ไม่ใช่ทหาร ทั้งเจ้าชู้ ทั้งนิสัยไม่ดีเยอะแยะไป...ย่าว่าพ่อนาวินเค้าน่ารักนะ ดูเค้าจริงใจ”
“ช่อก็รู้สึกค่ะว่าเค้าเป็นคนจริงใจ...แต่คุณย่าเคยสอนช่อว่า…ถ้าจะชอบใครต้องดูนานๆ ให้แน่ใจไม่ใช่เหรอคะ”
อุบลยิ้มพอใจ“ใช่จ้ะ...ผู้หญิงเราต่อให้เก่งแค่ไหน ถ้าได้คู่ครองไม่ดีชีวิตก็จะเหมือนตกนรกทั้งเป็น...เพราะฉะนั้นต้องดู ให้แน่ใจที่สุด ผู้ชายบางคนซ่อนความเลวไว้ได้อย่างแนบเนียนขนาดคนเป็นพ่อเป็นแม่ยังคิดไม่ถึง” ท่าทางอุบลเครียดๆ ขึ้นมา “ย่าไม่อยากให้ช่อต้องตกนรกทั้งเป็นถ้าเลือกคนผิด”
ช่อฟ้ามองอุบลด้วยสีหน้าเป็นทุกข์“อย่างนี้เราจะแน่ใจได้อย่างไรว่าเค้าจะเป็นคนดีจริงหรือเปล่าล่ะคะ”
อุบลเห็นช่อฟ้าเป็นทุกข์ก็ยิ้มปลอบใจ“แต่สำหรับพ่อนาวิน ...ย่ามีลางสังหรณ์ว่า เค้าจริงใจกับหนูจริงๆ”
ช่อฟ้ายิ้มละมุนเมื่อได้ยินดังนั้น