รีเซต

บทละครโทรทัศน์ แผนรักฉบับออร์แกนิค ตอนที่ 23 หน้า 3

บทละครโทรทัศน์ แผนรักฉบับออร์แกนิค ตอนที่ 23 หน้า 3
12 กรกฎาคม 2558 ( 23:15 )
114.6K
แผนรักฉบับออร์แกนิค ตอนที่ 23
16 หน้า

ชาวบ้านไหว้ขอบคุณนภาอีกครั้ง “ขอบคุณมากนะจ๊ะ ที่เตือนสติพวกฉัน ไม่อย่างนั้นพวกฉันก็คงต้องหาเงิน กู้หนี้ยืมสินไม่รู้จักจบจักสิ้น นภาดีกับพวกฉันจริงๆ”

“อย่ายอมแพ้ให้กับความไม่ถูกต้อง ธรรมมะชนะอธรรมเสมอนะจ๊ะ”

นภา กับมาลัยกำมือแน่น ให้กำลังใจชาวบ้าน ว่าอย่ายอมแพ้ 

มาลัยหันไปถามนภา “แล้วเรื่องแผนการ จับพวกที่ทำร้ายคนงานของเราล่ะคะ”

“ตอนนี้ช่วยชาวบ้านให้หายเดือดร้อนจากเสี่ยกำธรก่อน แล้วเราจะรีบจัดการเรื่องของเราต่อเลย”

ทั้งสองมองหน้ากันและมีความตั้งใจที่จะช่วยเป็นกำลังใจให้ชาวบ้านลุกขึ้นสู้กับเสี่ยกำธร

 

บริษัททองอินทร์ สลิตานั่งที่โต๊ะทำงาน มีโน๊ตบุ๊คหนึ่งเครื่องวางอยู่ สลิตากำลังเลื่อนดูแปลนคอนโดในโน๊ตบุ๊ค สลิตาละสายตาจากโน๊ตบุ๊คมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง คิดถึงเรื่องที่เกิดเมื่อวาน

ตอนภาคินบอกกับสลิตาว่าอยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ตอนที่กรรัมภาบอกว่าภาคินพยายามหาผู้หญิงคนใหม่มาแทนที่กร เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เขาลืมกรได้ลง

สลิตาถอนหายใจ ปิดโน๊ตบุ๊คและเอาหน้าฟุบลงไป ด้วยอารมณ์เบื่อ และสับสน “เลิกคิดซะที ทำไมเราต้องเชื่อคุณกรด้วย… ทำไม!!!”

 

ที่บ้านภาคิน ภาคินนั่งจิบกาแฟด้วยสีหน้าครุ่นคิดอยู่คนเดียว 

เพลินเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะกับภาคิน ด้วยสีหน้าใคร่รู้ “เมื่อวานไม่มีโอกาสได้คุยกันเลย แฮะๆ สรุปตกลงเป็นไง คืนดีกันหรือยัง”

โทรศัพท์ภาคินดังขึ้น ภาคินมองหน้าจอปรากฏเป็นกรรัมภาโทรมา ภาคินนิ่งมองด้วยสีหน้าครุ่นคิด เพลินมองภาคินด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น ภาคินลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินออกมาไม่ไกลจากเพลินมากนัก แล้วตัดสินใจรับโทรศัพท์กรรัมภา “ครับ” ภาคินฟังสายด้วยสีหน้าแปลกใจ “ความลับ??? ผมจำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอ” ภาคินสีหน้าจริงจังขึ้น “ได้คุณจะให้ผมไปหาที่ไหน โอเค แล้วเจอกัน” ภาคินวางสาย แล้วหันมาหาเพลิน “ขอโทษด้วยนะครับปู่เพลินพอดีผมมีธุระที่ต้องทำ ขอตัวไปก่อนนะครับ” ภาคินเดินออกไป 

เพลินมองตามอยากรู้ ที่อยู่ๆ ภาคินก็ออกไปข้างนอกหลังจากรับสายกรรัมภา

 

หน้าบริษัททองอินทร์ ภาคินเดินเข้ามาถึงด้านหน้าบริษัท กรรัมภายืนรออยู่  

กรรัมภาหันมายิ้มให้ภาคิน “ขอบคุณนะคะที่คุณมา กรนึกว่าคุณจะไม่มาซะแล้ว”

“ถ้าแค่เจอคุณ ผมคงไม่อยากมา” กรรัมภาไม่พอใจแต่พยายามเก็บอาการ “จะบอกผมได้รึยังว่าความลับอะไรที่ผมจำเป็นต้องรู้” 


16 หน้า