บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 3 หน้า 12
“คือ มึงรักเค้ามากเกินไปเว้ย ..ความรักมันบังตา มองอะไรก็ไม่เห็น แล้วความรักมันก็กดทับสมองด้วยเว้ย..สมองแม่งไม่ทำงาน..มึงเลย “โง่” !! ไง”
“สรุป...” ฤกษ์ชี้หน้าตัวเอง “กูโง่...กูโง่เองใช่มั้ย”
แล้วฤกษ์ก็ฟูมฟาย “เออ ใช่กูโง่!!” ฤกษ์ร้องไห้เมาๆ “กูโง่เอง โง่ที่คิดว่าเค้าจะรักกูจริง โง่ที่คิดจะเด็ดดอกฟ้า.สุดท้ายกูเป็นแค่หมา...หมามองเครื่องบิน หมาโง่ๆ..” น้ำตาลูกผู้ชายบวกความเมา
“กูแม่งไม่มีอะไรดี ไม่มีอะไรสู้เค้าได้”
“เฮ้ย...อย่าดราม่าเลยว่ะ แค่โดนทิ้ง มึงไม่ตายหรอก กูว่ามึงกลับบ้านเหอะ”
ฤกษ์ค่อยพิงเสา “กูไม่กลับ..กูเป็นหมา...กูก็จะนอนเหมือนหมาอยู่ตรงนี้” ฤกษ์หลับไปเลย
“อ้าวเอ้ยยยยย มึงจะนอนที่นี่จริงๆเหรอไอ้ฤกษ์” เปรมเขย่า “ไอ้ฤกษ์ ไอ้เชี่ยฤกษ์ ตื่นเว้ย”
ฤกษ์สลึมสลือ เปรมเกาหัว เอาไงดีวะ
“เอางี้ มึงนั่งอยู่ตรงนี้ อย่าไปไหน เดี๋ยวกูไปเอารถมา พาส่งบ้าน”
เปรมแยกไป จะไปเอารถ รถเมล์แล่นมาจอดพอดี ฤกษ์เซขึ้นรถไป เปรมหันมามองพอดี
“เฮ้ย ไอ้ ฤกษ์ ไปไหนวะ” เปรมวิ่งกลับมาแต่ไม่ทันเสียแล้ว
ฤกษ์ยืนอยู่บนรถเมล์..คนในรถไม่มากนักต่างรังเกียจ ถอยห่างเป็นวงกว้าง ฤกษ์เดินมานั่งกับผู้ชายคนหนึ่ง..สักพักผู้ชายคนนั้นก็ลุกหนีไป เพราะเหม็นเหล้า....ฤกษ์มองตาม แล้วเห็นความรังเกียจของคนอื่น .. ฤกษ์สะท้อนใจ ยิ่งกดตัวเอง ยิ่งซ้ำเติมตัวเอง ฤกษ์ทิ้งดิ่งตัวเองอย่างไร้ค่า....ฤกษ์ลุกจะลงจากรถ พูดพล่ามเหมือนคนบ้า
“รู้ รู้ ผมมันน่ารังเกียจ ลงแล้ว ลงแล้ว จอดโว้ย”
“ยังไม่เข้าป้ายเลยพี่”
“ก็กูจะลงน่ะ จอด !”
รถเมล์จอดเอี๊ยด ในรถคนเซ ฤกษ์เองก็เซถลาไปกลางรถ คนแตกฮือ ไม่กล้าเข้าใกล้ ฤกษ์ยืนโงนเงน แล้วทันใดก็โก่งคออ้วกออกมากลางทางเดิน คนร้องกันลั่น กระเป๋าด่าเช็ด
ฤกษ์เหมือนถูกถีบลงมาจากรถ เซแซ่ดไปนอนกองอยู่ข้างฟุตปาธ คนในรถตะโกนด่าลั่น รถแล่นออกไป ฤกษ์ยกมือไหว้ท่วมหัว แล้วนั่งแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น ค่อย ๆ ร้องไห้ออกมาอย่างหมดสภาพ
วันรุ่งขึ้น บ้านพิม ผ่องใสมาปรับทุกข์ .. มาลี มาลัยวรรณ พิม นั่งฟังด้วยความเป็นห่วง
“เมื่อคืนผ่องก็ออกไปตามกับคุณเปรมไม่เจอตัวค่ะ เอ้อ....ไม่เคยเห็นคุณฤกษ์เป็นแบบนี้มาก่อนเลย”