บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 21

หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 21

บทประพันธ์ วรรณวรรธน์ / บทโทรทัศน์ เอกลิขิต

สวนในวัง ดอกจำปีในมือของแมงเม่า แมงเม่านั่งมองดอกจำปีในมือแล้วยิ้มเคลิ้ม เมื่อนึกถึงที่มาของจำปีดอกนี้

ขันทองขยับเข้าใกล้แมงเม่าน้อมตัวลงเอาดอกจำปีม้วนกับผมแมงเม่าอย่างทะนุถนอม ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันเพียงแค่ฝ่ามือกั้น จนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย แมงเม่าใจเต้นระทึก จนกำมือแน่นเข้าหากัน

แมงเม่าเขินอายมาก ฉุกคิดขึ้น รีบห้ามความคิดตัวเอง

“หยุดคิดประเดี๋ยวนี้ ออกพระไม่ใช่ชายแท้ อย่างไรก็เป็นไปไม่ได้ อยากเป็นพวกเล่นเพื่อนหรืออย่างไร”

ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงเป้าดังขึ้น “ผู้ใดเล่นเพื่อนกันรึ” แมงเม่าสะดุ้งสุดตัว หันไปเห็นเป้ามองตนด้วยท่าทางงงๆ

แมงเม่าตกใจมาก แต่พยายามตั้งสติ “เอ่อ แม่เป้า มาตั้งแต่เมื่อใดกัน”

เป้างงๆ “ก็ตั้งแต่แม่แมงเม่านั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วจู่ๆก็พูดคนเดียวนี่ล่ะจ้ะ” เป้าชักห่วงเพื่อน “แม่แมงเม่าเป็นกระไร หรือว่าผีเข้าอีก กินน้ำมนต์อีกดีหรือไม่”

แมงเม่าตกใจ  นึกถึงน้ำมนต์ขันใหญ่มากคราวก่อนก็เข็ดจนตาย “ไม่จ้ะ ไม่มีผีสางใดเข้าฉันทั้งนั้นแหละ”

“ถ้าอย่างนั้น เหตุใดถึงพูดคนเดียวเล่าจ๊ะ” เป้ามองไปที่ดอกจำปี “แล้วดอกจำปีนั่น ไปเอาจากที่ใดมารึ”

แมงเม่าอึกๆอักๆ กะทันหันขนาดนี้ คิดข้อแก้ตัวไม่ทันเลย แต่ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงปืนใหญ่ดังลั่นขึ้นอีก ก่อนจะดังรัวขึ้นเรื่อยๆ  พร้อมเสียงโกลาหลวุ่นวายของผู้คนดังแว่วมา เป้าหน้าเสีย หวาดกลัว

“พวกอังวะบุกมาอีกแล้ว ใจคอ จะไม่เว้นสักวันเลยหรืออย่างไร”

แมงเม่าพอนึกสถานการณ์สงครามตอนนี้ ก็ยิ่งกังวลหนักขึ้น

ภาพแผนที่  เห็นการตั้งทัพของอังวะที่ล้อมกรุงศรีอยุธยาอยู่  ทัพของอังวะค่อยๆ บีบล้อมใกล้กรุงศรีอยุธยาเข้ามาเรื่อยๆ

“กองทัพอังวะทั้งสองทัพ ทำงานสอดประสานกัน ประกอบกับการต้านทานของกรุงศรีอยุธยาทำได้ไม่ดีนัก 

ทำให้วงล้อมของทัพอังวะกระชับเข้ามาเรื่อยๆ”

บรรยากาศในตลาด ที่เคยคึกคักเปลี่ยนเป็นเงียบเหงา  ชาวบ้านบางคนก็นั่งหมดอาลัยตายอยาก เนื้อตัวสกปรกมอมแมม  บางคนก็ชกต่อยแย่งอาหารกัน  บางคนก็นอนตายอยู่ข้างทาง คนเดินผ่านไปมาโดยไม่มีใครสนใจศพคนตายแม้แต่น้อย ฯลฯ