บทละครโทรทัศน์ เด็ดปีกนางฟ้า ตอนที่ 12
บทประพันธ์โดย ลินิน
บทโทรทัศน์โดย แดน ซิวิไลซ์และพราว พิสุทธิ์
ร้านอาหารในอเวนิว ปฐพีลุกพรวดจากโต๊ะเดินไปทางหน้าร้าน ก็พอดีพิมานเดินฟึดฟัดสวนเข้ามา
“นายเป็นไรของนายวะ”
“แล้วนายล่ะมาทำอะไร”
ปฐพีงง “ก็มากินข้าว”
“อ๋อเหรอ ดอดเข้าหลังบ้าน แล้วคว้าของเรามากินเฉยเลยเหรอ”
“ไอ้บ้า พูดอะไรของนายวะ”
“ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ จับได้คาหนังคาเขาขนาดนี้แล้ว ไอ้คนสับปลับ” พิมานหันไปหาคะนึงนาง “แล้วนางล่ะ ทำไมทำกับพี่แบบนี้” ปฐพีงงเป็นไก่ตาแตก
“ทำอะไรคะ นางมาทานข้าวกับพี่ปฐพี แล้วมันเดือดร้อนพี่ตรงไหน”
“ก็.. ก็เราคบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ วันก่อนเรายังไปเดทกัน พี่ยังให้สร้อยข้อมือนางเลย”
ปฐพีอึ้งวาบไป หรือนี่คือน้องผู้หญิงคนนั้นของพิมาน
“พี่อย่ามามั่วพูดตีขลุมเข้าข้างตัวเอง แล้วกับไวน์ล่ะ..พี่ก็ไปไหนมาไหนกับเค้า อย่านึกว่านางไม่รู้”
“ก็พี่บอกแล้วว่าพี่ไม่ได้มีอะไรกับเค้า นางหึงพี่ใช่มั้ยเลยออกมากับไอ้นี่ นางจะประชดพี่ทำไม”
“จะบ้าเหรอ นางไม่ได้ชอบพี่นะ พี่พิมาน–อ่านปากนางเลย! นาง–ไม่–เคย–ชอบ–พี่!!”
พิมานตกตะลึง ทั้งผิดหวังทั้งขายหน้าเป็นที่สุด “ไม่ได้ชอบพี่!? แล้วรับสร้อยข้อมือพี่ไปทำไมล่ะ”
“ก็พี่ให้นางเอง นางก็คิดแค่ว่าเป็นของขวัญจากเพื่อน เอาเถอะ ถ้ามันจะทำให้พี่เข้าใจนางผิด นางจะเอา
มาคืน”
“เอามาเลย เอามาเดี๋ยวนี้เลย”
“นางไม่ได้ใส่มา ตั้งแต่พี่ให้มานางก็ไม่เคยใส่ด้วย แล้วอย่ามาคิดนะว่านางกำลังแก้ตัว พี่เอาที่อยู่มาเลย
พรุ่งนี้นางจะส่ง ems ไปคืนให้”
พิมานโกรธจัดหยิบปากกาในกระเป๋าเสื้อออกมา หันรีหันขวางหากระดาษ เจอผู้หญิงโต๊ะข้างๆส่งสายตา
มองมาอย่างหยามเหยียดก็ยิ่งโกรธ “โธ่เอ๊ย!อะไรกันนักหนาโว้ย” พิมานหันมาเล่นงานปฐพี “ไอ้ดิ..”
ปฐพีรีบพูดแทรกสวน กลัวพิมานจะโพล่งเรียกชื่อตัวเองออกมา “โอเคๆ ใจเย็นๆ เราไปคุยกันข้างนอก ไป”