บทละครโทรทัศน์ เด็ดปีกนางฟ้า ตอนที่ 19 หน้า 4
“ถ้าคุณยังไม่คิดจะทำอะไร เดี๋ยววิทำเองค่ะ”
“เอ่อ..ขออภัยค่ะคุณวิเวียน คือ – เอ่อ –เดี๋ยวดิฉันออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณตั้งสติให้ดี แล้วทำงานอย่างอื่นไปแล้วกัน เดี๋ยวเรื่องสื่อวิรับหน้าเอง”
วิเวียนเดินหน้าเย็นออกไป ปริยาเครียดหนัก
ห้องแต่งตัว พี่เลี้ยงกองประกวด 2 คนกำลังแจกชุดให้ผู้เข้าประกวดทุกคนอยู่
“น้องๆ คะ เดี๋ยวรีบเปลี่ยนชุดกันนะคะ เพราะตอนนี้เรามีสื่อมา เดี๋ยวเราจะมีซ้อมบล็อกกิ้งกันบนเวที ให้สื่อถ่ายภาพแล้วก็อาจจะมีสัมภาษณ์อีกนิดหน่อย ให้เวลาครึ่งชั่วโมงนะคะ”
คะนึงนางกับไวน์รับชุดแล้วหันมาเจ๊อะกัน “อุ๊ย!!”
“ขอโทษ!” ไวน์ยักไหล่ แล้วเผอิญเห็นสร้อยข้อมือที่คะนึงนางใส่ เป็นสร้อยข้อมือหินสีที่ดินให้
“ต๊าย เธอใส่สร้อยอะไรน่ะ ไม่ยักรู้นะว่าเดี๋ยวนี้นิยมใส่ของบ้านๆแบบนี้”
คะนึงนางหันขวับไปมองไวน์ทำจริตเอามือปิดปาก
“อุ๊ย ฉันลืมไปว่าเดี๋ยวนี้เธอถังแตกแล้ว คงไม่มีปัญญาหาแบรนด์เนมใส่แล้วแหละ”
คะนึงนางไม่สนใจเดินถือชุดออกไป ไวน์ยังพยายามยั่วเดินขนาบคู่ทำท่าเม้าธ์มอย กรีดกรายข้อมือโชว์สร้อยข้อมือราคาแพงให้คะนึงนางดู “เริ่ดมั้ย ให้ทายว่าใครซื้อให้”
คะนึงนางหมั่นไส้ “ไม่เห็นจะทายยากเลย ผู้ชายอย่างพี่พิมานน่ะตามเธอไม่ทันหรอก แค่เจอลูกอ้อน ร้อยเล่มเกวียนของเธอ..สมองก็เลิกทำงานแล้ว”
“นี่เธอว่าพี่เขาโง่เหรอที่มาจีบฉันน่ะ องุ่นเปรี้ยวล่ะสิ จริงๆน่ะเธอคงอกแทบแตก เพราะในที่สุดพี่เขาก็เลือกฉัน แล้วจะบอกให้นะ ระดับฉันน่ะมันไม่ต้องหว่านแบบเอาตัวเข้าแลกหรอก เขาซื้อให้ฉันเองย่ะ”
“เอาเถอะไวน์ ถ้าโม้แล้วมีความสุขเธอก็โม้ไปเถอะ เรื่องแค่นี้ฉันทำทานได้ เพียงแต่ฉันสงสัยนิดหน่อยว่า บ้านเธอก็ร่ำรวย ทำไมต้องมากระดี๊กระด๊ากับอีแค่สร้อยข้อมือเนี่ย เธอจะไปให้ความสำคัญอะไรกับของนอกกายนักหนา”
“อุ๊ย พูดออกมาได้ แล้วเธอล่ะที่มาประกวดเนี่ยไม่ได้หวังชุบตัวจากเงินรางวัลเหรอ จริงๆ แล้วเงินล้านนึงน่ะมันจิ๊บๆมากนะสำหรับฉัน แต่ฉันไม่ให้เธอหรอก คนอย่างเธอต้องเอาให้หิวโหยเสียให้เข็ด จะได้รู้รสชาติของชีวิตที่มันเจ็บปวดบ้าง”
“เธอไปเอาบทพูดน้ำเน่าแบบนี้มาจากไหน สมองเธอเนี่ยตอนแรกฉันนึกว่ามันจะกลวงนะ ที่ไหนได้มีแต่เรื่องเน่าๆอัดอยู่เต็ม มิน่า..จิตใจเธอถึงยกไม่ขึ้น เพราะมันซึมกับความต่ำตมแบบนี้นี่เอง”