บทละครโทรทัศน์ เด็ดปีกนางฟ้า ตอนที่ 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 2
“นาง แกสวยขึ้นนะเนี่ย ราศรีท็อปโมเดลจับเลยนะแก”
“#%@(>X:{#[/#^^” ผักกาดพูดญี่ปุ่นแบบผสมคำเอง คะนึงนางงง “แกพูดอะไรน่ะผัก”
“อ้าว แกไปอยู่โน่นแล้วยังฟังญี่ปุ่นไม่ออกอีกเหรอ”
“ก็เริ่มจะพอได้นิดๆหน่อยๆนะ แต่เมื่อกี้แกพูดอะไรน่ะฉันฟังไม่รู้เรื่อง”
“เหรอ..ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
คะนึงนาง-นักรบ “อ้าว..ไอ้บ้า” ผักกาดหัวเราะกิ๊กกั๊ก
“เออ..แล้วตกลงวันนี้ใครเป็นคนเอารถมา เราไปเพชรบูรณ์กันเลยมั้ย” ผักกาดหันมาสบตากับนักรบ
“แกไม่ต้องรีบหรอกนาง เห็นนังผัก..มันว่าพ่อแกอาการดีขึ้นแล้วนะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วใช่ปะผัก”
ผักกาดรีบพยักหน้า คะนึงนางทำหน้าไม่เชื่อ “จริงน่ะ? ฉันคุยกับแม่ก่อนมา แม่บอกว่าพ่อยังไม่โอเคเลย”
“ก็..นั่นมันเมื่อวาน แต่เมื่อเช้านี้ฉันเพิ่งโทรไปหาแม่แกมา เขาบอกว่าพ่อแกดีขึ้นมากๆแล้ว”
“ถ้าไม่เชื่อ แกก็โทรหาแม่ดูสิ เอาให้ชัวร์” คะนึงนางงงๆ
ห้องรับแขกบ้านไร่รัศมี โทรศัพท์มือถือของได๋วางเด่นอยู่บนโต๊ะ ทุกคนรายล้อมจ้องดูอย่างใจจดใจจ่อ สัญญานวิดิโอคอลดังขึ้นพร้อมกับชื่อผักกาดบนหน้าจอ ทุกคนตกใจแล้วมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
รัศมีรน “ใครรับดีล่ะ”
“ก็คุณนายสิคะ” รัศมีทำหน้าหวาดเสียวหันไปมองไพรัช “ผมป่วย..ผมรับไม่ได้!”
“แม่นั่นแหละ..รับสิคะ” รัศมีหยิบมือถือมากดรับสายท่าทางพิอักพิอ่วน
ในสนามบิน ที่หน้าจอโทรศัพท์ผักกาด เป็นภาพหน้ารัศมีพูดสายอยู่ “ว่าไง นางมาถึงแล้วเหรอ”
“ค่ะแม่ พ่อเป็นไงบ้างคะ”
“ก็..ดีแล้วจ้ะ แม่เพิ่งไปรับจากโรงพยาบาลมาเมื่อเช้านี้เอง”
“พ่อกลับบ้านได้แล้วเหรอ แล้วไหนแม่บอกว่าพ่ออาการน่าเป็นห่วงล่ะ”
“นั่นมันก่อนหน้านี้ไง แต่ตอนนี้..เดินปร๋อแล้วนะ”
“จริงเหรอแม่”
“จริง ไม่เชื่อก็คุยกับพ่อเลย” รัศมีหันไปหาไพรัช “คุณบอกลูกหน่อยว่าหายแล้ว”
รัศมียื่นกล้องโทรศัพท์ไปทางไพรัช ไพรัชรับมาแล้วทำท่าชูสองนิ้วทักทาย
“พ่อหายแล้วจริงๆ ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ตอนแรกก็ห่วงกันไปใหญ่โต ว่าจะเป็นโน่นนี่ทางสมอง แต่จริงๆแล้วแค่นอนน้อยก็เลยหน้ามืดไป”