บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 30 หน้า 5
ร่างไรวินท์ สีนวล ทรุดนั่งลงกับพื้นหน้าโบสถ์ มองเข้าไปผ่านประตูด้านหน้าที่เปิดกว้าง เห็นองค์พระประธานสวยงาม ทั้งสองกราบพระสามหนแบบเบญจางคประดิษฐ์พร้อมกัน ทั้งสองนั่งพับเพียบลง มองดูพระกันอย่างเงียบๆ มีพระที่มีพักตร์เปี่ยมเมตตา ทั้งสองต่างนั่งอิ่มใจไปสักครู่
ไรวินท์หันมา มองหน้าสีนวล “เราทั้งสองสิ้นเวรสิ้นกรรมต่อกันแล้ว เราจะไม่ต้องมาพบกันอีก”
“ดีแล้วค่ะ..อิฉันกราบลา” สีนวลพนมมือ กราบไรวินท์แล้วเงยขึ้นมานั่งตรงตามเดิม
ไรวินท์ยิ้ม พนมมือรับไหว้ แล้วจางหายไป สีนวลยิ้มด้วยแววตา แล้วหันไปมองดูพระ ได้ยินเสียงกังสดาลกรุ๋งกริ๋งให้ความารู้สึกร่มเย็น
หน้าวัดลพบุรี ตรงริมท่าน้ำมีปลาสวายมากมาย มีคนโยนอาหารให้กิน ชมพูวิ่งนำมาที่ศาลาทั้งสอง
แพรขาวเดินตามมาสาโรจน์เดินรั้งท้าย แพรขาวถือพวงมาลัยที่ร้อยอย่างสวยงามมาสองพวง
ชมพูมายืนอ่าน “ศาลาไรวินท์ ศาลาสีนวล..” ชมพูยกมือไหว้ทั้งสองศาลา
แพรขาวเดินมาที่ศาลาไรวินท์ แล้วเอาพวงมาลัยแขวนตรงขอบประตูด้านหน้าศาลา ไหว้เงียบๆ
ชมพูเข้ามา จับมือสาโรจน์ดึงๆ สาโรจน์ก้มมายิ้ม ถามเบาๆ “จะไปไหนชมพู”
ชมพูกระซิบตอบ “พาหนูไปดูปลาที่แม่น้ำหน่อยสิคะ”
สาโรจน์มองดูแพรขาวที่ยังก้มไหว้นิ่งอยู่ แล้วหันมายิ้มกับชมพู “รอคุณแม่ก่อนสิคะ”
แพรขาวไหว้ศาลาไรวินท์เสร็จพอดี หันมองมาที่ชมพูและสาโรจน์ โบกมือให้ “พี่สาโรจน์พาชมพูไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวแพรตามไป”
ชมพูวิ่งต่อไป สาโรจน์รีบตามไปจูงมือ “อย่าวิ่งค่ะ ชมพู”
ทั้งสองหันมาหาแพรขาวโบยมือบ๊ายบาย แพรขาวยิ้มโบกมือตอบ แล้วหันกลับเดินไปที่ศาลาสีนวล เอาพวงมาลัยอีกพวงไปแขวน แพรขาวเงยมองดูป้ายชื่อสีนวล พนมมือ พูดเบาๆ “คุณสีนวล..วันนี้ฉันมาทำสังฆทาน อุทิศส่วนกุศลให้คุณ ถ้าเรามีเวรกรรมอะไรต่อกัน ขอให้อโหสิต่อกันให้หมดนะคะ คุณจะได้ไปสู่ที่ๆดีกว่านี้ คุณวินเขาไปแล้ว คุณก็ควรจะได้ไปบ้าง” แพรขาวเดินขึ้นไปบนศาลาสีนวล มองดูรอบๆ ก่อนที่จะรู้สึกเบลอๆ ตาลายๆ ง่วงขึ้นมาทันที พอมองรอบๆ รู้สึกภาพเบลอเลือนราง แพรขาวมีอาการหนังตาหนัก เหมือนจะลืมตาไม่ขึ้น
แพรขาวตัดสินใจ ค่อยๆนั่งลงกับม้านั่งศาลา แล้วเอนพิงเสาต้นนึง แล้วหลับตาลง แพรขาวหลับไปในทันที
กังสดาลรูปใบโพธิ์ที่ส่งเสียงตามลมเพราะพริ้งสดใส เสียงนกพิราบที่เกาะหลังคาร้องคูๆเบาๆ แพรขาวลืมตาขึ้น แล้วก็เกือบสะดุ้ง เบิกตากว้าง ที่ม้านั่งใกล้ๆกัน สีนวลในชุดสวยงาม หน้าตาแจ่มใส สงบ อ่อนโยนมองมา ไม่ถึงกับยิ้มแย้ม แต่สีหน้าค่อนข้างเรียบตามนิสัย “ขอบใจเธอมากที่สร้างที่อยู่ให้ฉัน ตอนไปกับเสาเรือนนั้น..ฉันลำบากลำบนมาก อยู่ที่นี่ค่อยสบายขึ้น”
“เป็นความประสงค์ของคุณไรวินท์ค่ะ ฉันทำตามเขา”