บทละครโทรทัศน์ ทรายสีเพลิง ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 4

ศกเดินพยุงเสาวนีย์ที่มีสีหน้าล่องลอย ใบหน้ามีแต่น้ำตา เข้ามายืนตรงหน้าโลงศพลูกศร เสาวนีย์กับศกมองโลงศพและรูปลูกศรด้วยความสะเทือนหัวใจ 

เสาวนีย์เดินไปที่รูปลูกศร ค่อยๆ เอามือเอื้อมไปลูบรูปลูกศรอย่างอาลัย เจ็บปวด “ศร ……”

ศกเข้าไปกอดเสาวนีย์ไว้ “เข้มแข็งไว้นะคุณเสาว์ ..อย่าให้ลูกต้องเป็นทุกข์ อย่าให้ลูกห่วงเรา..เราเลี้ยงลูกให้มีความสุขมาทั้งชีวิตแล้ว  ..เราต้องทำให้เขามีความสุขจน …วันสุดท้าย“

เสาวนีย์ฟังศกแล้วพยายามกลั้นสะอื้น ทำตัวเองให้เข้มแข็ง ค่อยๆ วางดอกไม้จันทน์ที่พาน เสาวนีย์ไม่ยอมวางง่ายๆ  เหมือนถ่วงเวลาล่ำลาไว้ให้นานที่สุด “แม่จำได้ ..วันแรกที่แม่คลอดศร ศรเหมือนปุยนุ่น ผิวศรบอบบางอ่อนนุ่ม ..จนแม่กลัวแสนกลัวว่าลูกของแม่จะเป็นอะไรรึเปล่า ..ตอนนั้น แม่บอกกับตัวเองว่าแม่จะใช้ชีวิตทั้งชีวิตของแม่  ดูแลและปกป้อง ลูกสาวตัวน้อยของแม่ให้อยู่รอดปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวง แต่.... ..สิ่งที่ทำร้ายลูกของแม่ ไม่ใช่ใครอื่น  ..แต่เป็นแม่คนนี้  เพราะความอิจฉาริษยาของแม่ ความไม่รู้จักยอมรับผิด ทำให้แม่กลายเป็นคนผลักดันให้ลูกไปสู่อันตราย  ..แม่ทำให้ลูกต้องตาย ..แม่ไม่ได้ตั้งใจ ยกโทษให้แม่นะลูกศร”

เสาวนีย์กำดอกไม้จันทน์แน่นพร้อมกับร้องไห้ใจจะขาด  ศกกอดเสาวนีย์  แล้วจะพาเสาวนีย์เดินออกไป

ที่หน้าเมรุ ฌาน บุรี พัชระ เสาวนีย์ ศก คุณหญิงเพกา ป้าอุทิศ คุณแพรยืนอยู่หน้าเตาเผา มองดูเจ้าหน้าที่กำลังดันโลงของลูกศรเข้าไปในเตาเผา  

เจ้าหน้าที่หยิบพานใส่ดอกไม้จันทน์ใส่ในเตาร่วมกับโลงของลูกศร  ฌานมองโลงของลูกศรที่อยู่ในเตาเผา และเจ้าหน้าที่ค่อยๆ ปิดประตู ลูกศรกำลังจะจากไปไม่เหลือแม้แต่ร่างจะให้สัมผัสอีกต่อไปแล้ว ฌานร้องไห้หัวใจเจ็บปวด บุรียืนข้างฌาน มองฌานอย่างสงสารและเห็นใจ

 เสาวนีย์เห็นไฟที่กำลังเผาโลงลูกศรแล้วร้องไห้โฮ  เดินเข้าไปใกล้ประตูเตาเผา เหมือนจะโผเข้าไปหาลูกศกรีบเข้าไปกอดรั้งเสาวนีย์ให้ห่างจากประตูเตาไว้  เสาวนีย์ร้องไห้ใจจะขาด

ทรายถือช่อดอกไม้จันทน์อยู่ห่างจากเมรุประมาณนึง  มองไปที่เมรุ  มองทุกคนที่ร้องไห้ แสนเจ็บปวดโศกเศร้า มองเห็นควันออกจากปล่องเมรุ

ทรายเงยหน้ามองควันที่ลอยขึ้นจากปล่องเมรุด้วยความรู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่ตัวเองทำ ทรายร้องไห้พร้อมพูดกับลูกศร “พี่ขอโทษนะลูกศร …พี่ไม่ได้ตั้งใจ ..ถ้าศรได้ยิน ขอให้รู้ไว้ว่าพี่เสียใจจริงๆ”

พัชระมายืนอยู่ข้างหลังทราย “คุณแพ้แล้วทราย ..” ทรายชะงัก หันไปมองพัชระ พัชระมองทรายด้วยสายตาเย็นชา “ลูกศรจากไปท่ามกลางความอาลัยรักจากคนมากมาย ..แต่คุณ .ต้องมีชีวิตท่ามกลางความเกลียดชัง ! เพราะฉะนั้น ..ตอนนี้คนที่กำลังโดนเผา ไม่ใช่ลูกศร ..แต่เป็นคุณ! โดนไฟที่คุณก่อขึ้นด้วยมือคุณเผาและไฟนี้มันไม่มีวันดับ  มันตามแผดเผาคุณให้มอดไหม้ไปทั้งชีวิต”

“พอเถอะพัชระ ..” ทรายพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดปนสะอื้น  

คุณหญิงเพกาหันมาเห็นทรายแผดเสียงตวาดลั่น “เธอมาทำไม !!! “

เสาวนีย์ ศก ฌาน บุรี คุณแพรที่อยู่บนเมรุหันมามองทรายเป็นตาเดียวกัน