บทละครโทรทัศน์ พล นิกร กิมหงวน เดอะ มิวสิคัล ตอนที่ 4 หน้า 3
“โอ๊ย ไม่มีทางหรอก คุณพ่อน่ะเซ่อจะตาย เราลงไปดูกันมั้ยพี่ภา”
“ไม่เอาละ พี่ไม่กล้า เดี๋ยวขืนหัวเราะออกมา ความก็แตกกันพอดีสิ”
“จริงด้วยค่ะ” ประไพหัวเราะชอบใจ
ห้องรับแขก บ้านศิริสวัสดิ์ เจ้าคุณปัจจนึกแต่งกายด้วยกางเกงแพรจีน เสื้อกุยเฮงอยู่กับบ้าน นั่งอยู่บนโซฟา มีสาวใช้นั่งอยู่ห่างๆ พล และนิกรรีบคลานเข้ามาหมอบกราบแสดงความเคารพ
เจ้าคุณปัจจนึกก้มศีรษะมันแผล็บแทนการรับไหว้ “แกคือใคร”
“เกล้ากระผมชื่อก้อนขอรับ นี่แม่พัน ภรรยาผม”
“แกมีธุระอะไรกับชั้นรึ ดูท่าทางแกคล้ายเพิ่งลงมาจากต่างจังหวัด”
“ขอรับ กระผมเพิ่งมาถึงบางกอกเมื่อเข้านี้เอง”
“อ้อ ท่าจะมาเรือเมล์ แกมาจากจังหวัดไหนละ นายก้อน”
“มาจากปากน้ำโพขอรับ เกล้ากระผมผัวเมียเป็นคนไร้ญาติขาดมิตร เวลานี้การงานก็ไม่มีทำ การที่เกล้ากระผมลงมาหาใต้เท้าก็เพราะได้ยินกิตติศัพท์ว่า ใต้เท้ามีใจเมตตากรุณาต่อผู้น้อย ได้โปรดให้เกล้ากระผมกับเมียได้อยู่ที่นี่ด้วยเถอะขอรับ”
เจ้าคุณยิ้ม “แกรู้จักชื่อชั้นหรือนายก้อน”
“รู้จักขอรับ ใต้เท้าชื่อพระยาพินาศปัจจนึก”
“เฮ่ย พินาศปัจจนึกก็หนีข้าศึกสิวะ ข้าชื่อปัจจนึกพินาศ”
“ขอรับๆ คือ กระผมเคยเป็นคนสวนของผู้บังคับกองพันทหารที่ปากน้ำโพขอรับ พอท่านถูกย้าย ท่านเลยปลดคนใช้ออกหมด กระผมได้ยินชื่อใต้เท้าจากเจ้านายเก่าคนนี้ละขอรับ”
“อ้อ หลวงยุทธศาสตร์ชำนาญละซี”
นิกรโกหกไปเรื่อย “หลวงยุทธศาสตร์ชำนาญถูกแล้ว ขอรับ”
“แกก็เลยจะมาฝากเนื้อฝากตัวอยู่กับชั้น”
“ขอรับ กระผมไม่ต้องการเงินดาวเงินเดือนเลย แค่ขอมีข้าวให้กิน มีที่อยู่ก็พอแล้ว”
เจ้าคุณปัจจนึกเดินนำ พล นิกร และสาวใช้ชื่อพิศเข้ามาในสวน “แกมีความสามารถในการบำรุงต้นไม้แน่หรือ”
“ขอรับ ทำมาแต่หนุ่มๆ”
เจ้าคุณพยักหน้า เดินไป สามคนเดินตาม
ที่ศาลากาเซโบในสวน เจ้าคุณนั่งที่กาเซโบ สามคนนั่งบนพื้น พิศพัดให้เจ้านาย
“แกอายุเท่าไร นายก้อน” เจ้าคุณปัจจนึกถาม