บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 7 หน้า 16

เกล้ามาศหลุดจากความคิดตัวเอง แล้วตัดสินใจ... สวมกำไลมาศลงไปในข้อมือ ริ้วทองนั่งอยู่บนลำโพงตัวใหญ่ ก้มมองเกล้ามาศด้วยสายตาร้าย 

สวิตาเดินเสร็จก็กลับเข้าไปยืนตำแหน่งของตัวเอง แล้วทำนองเพลงเปลี่ยนเป็นเพลงแกรนด์ยิ่งใหญ่  พร้อมกับไฟในงานเป็นแสงวิบวับ คนในงานปรบมือ และหันไปมองทางอินทนิล อินทนิลยิ้มกว้างจนปากจะถึงรูหู เจ๊เมี่ยงที่ยืนข้างอินทนิลก็ทำเป็นตบมือรัวให้เว่อร์ๆ  

บนเวที เกล้ามาศเริ่มเดินแบบออกมาประดุจนางพญา แขกในงานตกตะลึงกับความสวย  โดยเฉพาะอินทวงศ์และอาร์ม    

อนรรฆบอกกับเจ๊เมี่ยง “หนูนี่เหมือนนางแบบมืออาชีพเลยนะครับ”

“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ” เจ๊เมี่ยงยิ้มแต่แอบเบ้ปากหมั่นไส้     

อาร์มมองอาการของเกล้ามาศและอินทวงศ์อย่างไม่พอใจ    

พริมเพ่งมองไปที่กำไลบนข้อมือของเกล้ามาศ “เฮ้ย ! นั่นมันกำไลผีนี่หว่า แกจำได้ไหม ที่ชั้นเคยเห็นมือโผล่มาจากกำไลที่ร้านของคุณไลย มันคือกำไลวงนั้น !” พริมยกมือไหว้ปะหลกๆ “คุณพระคุณเจ้า คุ้มครองยัยมาศด้วยนะคะ”   

อาร์มไม่เชื่อ “เบาๆ อายคนอื่นเขา”   

เกล้ามาศหมุนตัวแล้วเดินกลับไปยืนตรงกลางเวที  ริ้วทองยืนอยู่ในงาน สะบัดหน้าอย่างแรงไปบนเวที!  อัญมณีหลากสีสันบนกำไลข้อมือของเกล้ามาศ ส่องประกายระยิบระยับ ทันใดนั้นไฟดับพรึ่บ  ทั้งห้องมืด คนในงานส่งเสียงเซ็งแซ่ ภายในความมืด เกล้ามาศกำลังยืนงง  แล้วจู่ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนโดนอะไรบางอย่างกระแทกเข้าที่ตัว  ร่างของเธอกระตุกอย่างแรง  ดวงตาแข็งทื่อ เกล้ามาศที่ถูกริ้วทองเข้าสิงกระตุกยิ้มที่มุมปาก จู่ๆ เสียงเพลง "สังขารา"  บรรเลงด้วยซออู้ดังขึ้น    

ทีมงานคุมแผงคอนโทรลประหลาดใจ “เฮ้ย !  เพลงมาจากไหนวะ”  

ไฟในห้องสว่างขึ้น  เสียงเพลงยังดังต่อเนื่อง  เกล้ามาศที่โดนริ้วทองเข้าสิงค่อยๆ เดินมาหน้าเวที  มีรอยยิ้มร้ายผุดบนใบหน้า โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเกล้ามาศ  เกล้ามาศหยุดยืนที่หน้าเวที   มือค่อยๆ ยกขึ้นดึงผ้าแถบของตัวเองออก  ทุกคนในงานอ้าปากค้าง  ส่งเสียงฮือฮา เกล้ามาศเหลือแค่เกาะอกสีเนื้อตัวจิ๋วปิดหน้าอก  ช่างภาพถ่ายรูปกันไม่หยุด หญิงสาวที่ถูกริ้วทองเข้าสิงปล่อยผ้าแถบลงพื้น หน้าเกล้ามาศเปลี่ยนเป็นหน้าของริ้วทอง ริ้วทองยิ้มร้าย...นึกถึงเรื่องที่หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเคยทำไว้ในอดีตกับเธอ