บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 6 หน้า 4
พนักงานอ้าปากค้างแล้วรีบออกไป ส่วนบัลลพและลูกน้องคาดไม่ถึง
“อุตส่าห์มาหาหลักฐานคดีฆาตกรรมแต่กลายมาเจอหลักฐานคดีซ่อนชู้เฉยเลย เอาไงต่อดีครับผู้กอง”
“กลับสิจ่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคดีหมอผีบุญตายก็ปล่อยให้ผัวๆ เมียๆ เขาจัดการกันเอง”
รถของอินทวงศ์ขับเข้ามาจอดที่วังติณชาติ เกล้ามาศที่มีผ้าพันมือข้างที่เจ็บสะพายกระเป๋า อินทวงศ์ลงจากรถแล้ววิ่งอ้อมไปเปิดประตูให้เกล้ามาศ
“ไม่ต้องเอาใจชั้นขนาดนี้ก็ได้ค่ะ”
“ไม่ต้องห่วงครับ เป็นแค่โปรโมชั่น พอมือคุณหายเจ็บ หายตกใจเรื่องสร้อยดาว โปรฯจะหมดไปเอง”
เกล้ามาศจำนนต่อเหตุผลของเขาจึงได้แต่ยิ้มนิดๆ แล้วก้าวลงจากรถ เสียงกรี๊ดดังลั่นของอินทนิลก็ดังขึ้นจากด้านใน เกล้ามาศกับอินทวงศ์หันขวับเข้าไป “คุณแม่ !”
เกล้ามาศกับอินทวงศ์เดินเร็วๆ เข้ามาด้วยความห่วงใยอินทนิล แต่ต้องอึ้งไป เมื่อพบว่าอินทนิลอยู่ในชุดคลุมชุดนอนผ้าแพรวิ่งหนีทรรศนะที่ไล่โอบกอดเธอ มิหนำซ้ำทรรศนะที่ใส่กางเกงตัวเดียวยังใส่เครื่องประดับทองคำผสมอัญมณีซึ่งเป็นเก่าแก่ของตระกูลติณชาติมาใส่เต็มตัวหยอกล้อเล่นกับอินทนิลว่าตัวเองเป็นคนบ้า
เกล้ามาศอึ้ง ทั้งอายทั้งเสียใจ “คุณแม่ !”
อินทนิลกับทรรศนะหันมาเห็นเกล้ามาศกับอินทวงศ์ ทรรศนะปล่อยกอดจากอินทนิล “อ้าว...มาศ คุณต๊ะ พากันไปไหนมาคะเนี่ย”
“ไปพบคุณย่าของผมครับ”
“คุณแม่เอาของพวกนี้ออกมาทำไมคะ”
“แม่เอามาให้ทรรศช่วยเลือกไปร่วมประมูลงานที่แม่เป็นเจ้าภาพน่ะจ้ะ”
“คุณแม่ให้มาศช่วยเลือกก็ได้ค่ะ ไม่เห็นจะต้องรบกวน "คนอื่น" ...”
ทรรศนะเงยหน้าสบตากับเกล้ามาศ ทรรศนะเริ่มไม่พอใจที่เกล้ามาศหักหน้าเขาต่อหน้าอินทวงศ์ “ผมขอโทษที่แตะต้องของของคุณแม่คุณ” ทรรศนะบอกกับอินทนิล “คุณพี่ครับ..ผมเข้าไปในห้องก่อนนะครับ” ทรรศนะเดินออกไป
อินทนิลมองตาม “ทรรศ! ทรรศ!” เธอหันมาหาเกล้ามาศทันที “เมื่อไหร่มาศจะพูดจาดีๆ กับทรรศเขาสักที”
“มาศหวังดี คุณแม่ไว้ใจเขามากเกินไป”
“ถ้าแม่ตัดสินใจจะคบใคร ไม่มีคำว่ามากเกินไปสำหรับเขาหรอก โดยเฉพาะกับทรรศ เพราะทรรศเขาห่วงใยแม่ แคร์ความรู้สึกของแม่มากกว่าลูกของแม่เองด้วยซ้ำ !” เกล้ามาศอึ้ง เสียใจ อินทนิลตามทรรศนะเข้าไปด้านใน “ทรรศจ๊ะ ทรรศ” เกล้ามาศก้มหน้าน้ำตาตก แต่พยายามกลั้นเอาไว้
“ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า” อินทวงศ์บอก
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ทุกครอบครัวมีปัญหา แต่อย่าให้ปัญหามาทำลายความรักที่คุณมีต่อคุณนิลเด็ดขาด เข้มแข็งนะครับ”
เกล้ามาศยิ้มให้อินทวงศ์