บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 3 หน้า 12
มาลัยเห็นท่าไม่ดี เสแสร้ง “จ๊าดเอ๊ย อาม่าอิ่มแล้ว ยาอาม่าอยู่ไหนล่ะ กินยาแล้วไปนอนพักผ่อนสักหน่อยดีกว่า”
ชยุติทำท่าลุกจะไปส่ง วลีห้ามไว้ วลัยกระซิบสั่งจ๊าดพาไปส่งอาม่าที่ห้อง
“นี่ คุมอาม่าให้ดีนะ ถ้าอาม่าหลุดออกมาทำให้แขกปั่นป่วน แกถูกตัดเงินเดือนแน่”
“ทราบแล้วค่ะ คุณวลัยขา”
จ๊าดประคองมาลัยออกไป มาลัยหันหลังไปมองโต๊ะอาหาร หันกลับมาหัวเราะอยู่คนเดียว มาลัยหูดี
“ทำยังกะอั๊วเป็นหมา ต้องขังกรงไว้” มาลัยหัวเราะ
“อาม่าหัวเราะอะไรเหรอคะ”
“ไม่มีอะไรหรอก อั๊วแค่คิดอะไรขำๆน่ะ” จ๊าดกับมาลัยเดินออกไป
วลี วลัย ไชโย กนกวิภา โล่งอกที่เห็นมาลัยลุกออกไป
ห้องแต่งตัว โรงงิ้ว บัวแอบชะเง้อมองออกมาจากข้างเวที บัวเห็นอาม่าอาแปะนั่งพูดคุยกันเต็มไปหมด บัวกลับเข้ามา หัวใจตื่นเต้นโครมคราม มือไม้สั่นเหงื่อออกมือ ดำเกิงเดินเข้ามาทักจากด้านหลัง ในชุดตัวตลกพร้อมเล่น
“ตื่นเต้นเหรอบัว”
“อืมนี่เป็นครั้งแรกที่บัวเจอคนดูเยอะแบบนี้” ดำเกิงหยิบมือบัวมากุมให้กำลังใจ
“ไม่ต้องกลัวหรอกบัว เกิ่งจะให้กำลังใจบัวอยู่ใกล้ๆ นี่แหละ เกิ่งเชื่อนะว่าบัวทำได้ ดูสิเนี่ย มือไม้เย็นเฉียบอย่างกะน้ำแข็ง” บัวสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วปล่อยออก ดนตรีงิ้วเริ่มโหมโรงขึ้น ดำเกิงพยักหน้าให้กำลังใจบัวเป็นครั้งสุดท้าย
หน้าเวที บัวเดินออกมาร่ายรำตามจังหวะเพลงอย่างคล่องแคล่ว ร่ายรำอ่อนช้อยสวยงาม คนดูยิ้มเคลิ้มเพลิดเพลินกันไปหมด ธานีส่งเสียงเชียร์ออกหน้าออกตา
“อาบัวของอั๊ว น่ารักยิ่งกว่าฉางเอ๋อสวยยิ่งกว่าไซซี หุ่นดียิ่งกว่าเตียวเสี้ยน เหงียเงี่ยเหมาะสมกับอั๊วเหลือเกิน”
“แล้วดูสารรูปเสี่ยสิ... อัปลักษณ์เหมือนตือโป๊ยก่าย คบไม่ได้เหมือนโจโฉ ขี้โกงเหมือนตั๋งโต๊ะ เหมาะสมกับเสี่ยอย่างกะดอกฟ้ากับหมาเน่า”
“ไอ้ขวด ที่ลื้อพูดมานี่ใครวะ อั้วไม่รู้จักสักคน...” ขวดเบ้ปาก “โถ...ความรู้น้อย...”
สายตาบัวขณะกำลังแสดง มองหาชยุติ
ข้างเวทีงิ้ว เจียงกับซินแสหลอยืนดูอยู่ “งดงามไม่มีที่ติจริงๆ” เจียงยืนครุ่นคิด
“จริงเหรอซินแส แต่อั๊วว่าวันนี้ สายตาบัวดูเศร้าๆ ผิดปกติไม่สดใส มีชีวิตชีวาเอาซะเลย”