บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 4 หน้า 12
เดชถอนใจโล่งอก เข้ารถออกรถไป เดชมองกระจกหลังแปลกใจ “เอ๊ะหายไปไหนแล้ว” เดชมองทุ่งนาข้างทาง “สงสัยจะเดินตัดท้องนาไป” ผู้เป็นพ่อหันมองลูกชาย “ตกใจหรือเปล่าอ๊อด”
“ครับ..อ๊อดตกใจจนหายหิวเลย”
“งั้นเราตรงกลับบ้านเลยก็แล้วกันนะ” อ๊อดพยักหน้า เดชขับรถต่อไป
ที่ริมทาง หุ่นชาวนายังยืนมองท้ายรถเดชพึมพำ “รีบกลับบ้านเถอะครับคุณเดช”
โชค นัย ยะค่อยๆลัดเลาะมาจากริมรั้ว จนถึงตัวบ้าน โชคลองขยับลูกบิด โชคชะงัก หันมาบอกเพื่อน “ประตูล็อกวะ”
นัยย้อน “ก็งัดสิวะ”
“เออรู้แล้ว พวกแกดูต้นทางไว้ให้ดี” โชคดึงอุปกรณ์งัดแงะออกมา ลงมืองัดอย่างชำนาญ
พรรณรายนอนพังพาบอ่านนิตยสารแบบเสื้อ อารีย์กำลังแปรงผมให้อัมรา แต่ท่าทางกังวล
อัมราหันมาถาม “มีอะไรหรือเปล่าคะคุณแม่”
“ตาแม่นะสิ เขม่นอยู่ได้ ตาขวาซะด้วย”
“ทำไมคะ”
“ก็โบราณว่าไว้ขวาร้ายซ้ายดีไงจ๊ะ” อารีย์หยุดแปรงผม มองนาฬิกา “เอ๋ คุณพ่อก็ยังไม่กลับซะด้วย แม่ชักจะเป็นห่วงแล้วล่ะ”
อัมราเดา “รถคงติดมั้งคะ”
พรรณหาวเสียงดัง “ง่วงจัง...ทำไมคุณพ่อยังไม่กลับอีกละเนี่ย”
“ง่วงก็นอนก่อนก็ได้จ้ะ แม่จะรอคุณพ่อเอง”
“งั้นอัมรอเป็นเพื่อนค่ะ”
พรรณรายมองอัมอย่างหมั่นไส้ “เธอเนี่ยเก่งจริงนะเรื่องประจบคุณพ่อคุณแม่ ตั้งแต่เด็กจนโตเลย เชอะ..”
อัมราจ๋อย อารีย์ปราม “ทำไมว่าน้องแบบนั้นละลูก” พรรณรายไม่สนลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ อารีย์หันมาปลอบอัมรา “อย่าไปถือพี่พรรณเค้าเลย” อัมรายิ้มเข้าใจ อารีย์หวีผมให้อัมราต่อ “มาแม่จะหวีให้ครบร้อยครั้งเลย ดีมั้ย”
“ดีค่ะ...”
โชคกำลังงัดประตูเสียงกริก สามหัวขโมยมองหน้ากัน ยิ้มหมายมาด โชคค่อยๆเปิดประตู เข้าไป นัย ยะตามเข้าไปติดๆ อย่างเงียบกริบ สามคนค่อยๆคลำความมืดเข้ามาแล้วชะงัก เสียงเพลงไทยเดิมดังแว่วๆมาจากห้องนั่งเล่น สามคนมองหน้ากันตกใจ
ยะอึ้ง “ฉิบหายแล้ว พวกมันยังไม่นอน”
นัยขอความเห็นเพื่อน “เอาไงดีว่ะ”