บทละครโทรทัศน์ ทางผ่านกามเทพ ตอนที่ 8 หน้า 4
ภัทรลดายิ้มรับ ปิ่นมณี นวลสวาทแอบเหล่มองกัน ลุ้นๆว่าคู่นี้จะปิ๊งกันมั้ย ทาริกากำลังชงกาแฟสดอยู่ สีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทาริกานวดแป้งทำขนมอยู่ในห้องทำเบเกอรี่หลังร้าน ยงยุทธเปิดประตูห้องเข้ามา
“จะเข้าห้องน้ำรึเปล่าคะ อยู่ทางขวามือค่ะ”
“เปล่าครับ ผมจะมาคอมเพลนร้านน่ะครับ”
ทาริกาเดินเข้าไปหายงยุทธ “ฉันเป็นเจ้าของร้านค่ะ มีอะไรเหรอคะ” ยงยุทธดึงทาริกาเข้ามากอดทันที โดยไม่สนใจแป้งที่มือของทาริกาทำให้ตนเลอะไปด้วย ทาริกาตกใจ “อุ๊ย ทำอะไรของคุณน่ะ ปล่อยนะ”
ยงยุทธยิ้มกรุ้มกริ่ม “วันนี้เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะริกา คุณจะใจร้ายกับผมมากไปรึเปล่า”
ทาริกางอนๆ “คุณยังอยากคุยกับฉันอีกเหรอคะ คนที่มาดูตัวกับคุณ น่ารักออกซะขนาดนั้น”
ยงยุทธอ้อน “อย่าประชดกันเลยน่า ที่ผมนัดเจอพวกเค้าที่นี่ ก็เพราะอยากจะให้คุณเห็นคุณภัทรด้วย คุณจะได้สบายใจไง ว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับเค้าจริงๆ”
ทาริกาหน้าขรึมลง “ปล่อยฉันเถอะค่ะยุทธ ตัวคุณเลอะไปหมดแล้ว” ยงยุทธยอมปล่อยทาริกา ทาริกาหันไปหยิบผ้าสะอาดมาเช็ดแป้งที่ติดตัวและเสื้อผ้าของยงยุทธ ทาริกาหน้าจ๋อยๆ “ไม่ใช่ฉันไม่ไว้ใจคุณนะคะ แต่เราคบกันมาห้าปีแล้ว ยังต้องหลบๆซ่อนๆอย่างนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหนคะ”
ยงยุทธหน้าจ๋อยลง “ผมขอโทษนะริกา แต่ผมเหลือคุณแม่แค่คนเดียว ผมไม่กล้าขัดใจท่านจริงๆ ขอเวลาผมซักพักนะ ผมจะหาข้ออ้างปฏิเสธคุณภัทรเอง แล้วหลังจากนั้น ผมจะค่อยๆบอกเรื่องของเราให้คุณแม่ฟัง”
“คุณแม่คุณ จะยอมรับผู้หญิงธรรมดาๆอย่างฉันได้เหรอคะ” เธอพูดพลางทำหน้าเศร้าๆ “ถ้าทำได้จริง คุณก็คงบอกไปนานแล้วมั้งคะ”
ยงยุทธหน้าเครียดขึ้นมา ยอมรับว่าทาริกาพูดถูกทกอย่าง แต่ตนก็แอบมีความหวังว่าซักวันแม่จะเข้าใจ
พิมลภากำลังจัดดอกไม้ลงแจกัน ในขณะที่นินันท์คุยกับพ่ออยู่ในห้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล
“หมอเค้าบอกต้องรักษาต่อเนื่อง แล้วก็ต้องทำกายภาพควบคู่กันไปด้วย ถึงจะเดินได้เหมือนเดิม แต่พ่อไม่ค่อยห่วงหรอกนะ หมอเก่ง เงินถึง ยังไงก็หายอยู่แล้ว”
นินันท์ยิ้มแย้ม “คุณพ่อมีกำลังใจดีอย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะค่ะ นิจะได้สบายใจ”
“ก็ได้คุณพิมเค้าดูแลพ่อน่ะแหละ นี่ก็ไปรอรับพ่อตั้งแต่ลงจากเครื่องเลยนะ”
นินันท์หน้าเสียทันที ไม่เห็นทำอะไรซักอย่าง แถมยังหนีกลับมาก่อน พ่อยังชมอีกก็แปลว่าหลงหนัก
พิมลภาเอาแจกันดอกไม้มาตั้ง “คุณนิไม่ต้องห่วงนะคะ พิมจะดูแลคุณอรรณพอย่างดีที่สุดเลยค่ะ ถ้าคุณนิว่างเมื่อไหร่ ก็มาเยี่ยมคุณพ่อได้ทุกวันเลยนะคะ”
นินันท์ยิ้มเจื่อนๆ พิมลภาพูดแบบนี้ ก็เหมือนตนเป็นคนอื่น ต้องรอว่างถึงมาเยี่ยมพ่อได้ “เอ่อ ค่ะ”