บทละครโทรทัศน์ ทางผ่านกามเทพ ตอนที่ 12 หน้า 4
ที่กองบ.ก.ของหนังสือพิมพ์ พราวเดินเข้าตึกมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง อาทรที่ยืนรออยู่ ก็เข้ามาขวางหน้าพราวไว้ พราวชักสีหน้าไม่พอใจ แล้วจะเดินเลี่ยงไปทางอื่น แต่อาทรรีบขวางหน้าไว้อีก
อาทรหน้าเครียด “นี่มันหลายวันแล้วนะพราว พี่ว่าเราน่าจะคุยกันให้รู้เรื่องซะที”
“ก็ได้ พราวไม่ให้อภัยพี่ แค่นี้รู้เรื่องรึยัง” พราวเดินเลี่ยงไป
อาทรพูดตามหลัง “พี่ยอมรับผิดทุกอย่าง พี่ไม่ควรใช้คำพูดแบบนั้นกับเธอ ต้องให้พี่ทำยังไง เธอถึงจะให้อภัยพี่”
พราวหันกลับมามองอาทร “แล้วจะยอมทำทุกอย่างมั้ยล่ะ”
“ยอม คนอย่างพี่ ผิดก็ยอมรับผิด”
“งั้นก็คุกเข่าลงต่อหน้าทุกคน แล้วก็ขอโทษพราวสิ ถ้าพี่อาทกล้าทำ พราวก็ให้อภัยพี่ได้”
อาทรหน้าตึง ไม่พอใจ “เกินไปหน่อยรึเปล่าพราว ถึงกับต้องคุกเข่าขอโทษกันเลยเหรอ”
พราวยิ้มเยาะ “นึกแล้ว ว่าพี่อาทต้องไม่ทำ คนอย่างพี่อาท รู้จักแต่ว่าคนอื่นทำให้พี่เสียใจ แต่ไม่เคยคิด ว่าเวลาตัวเองทำคนอื่นเสียใจ มันเป็นยังไง” พราวเดินไป ไม่สนใจอาทรอีก
อาทรได้แต่มองตามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ไม่รู้ต้องทำยังไง ถึงจะง้อพราวได้
ที่โถงบริษัทอรรณพ อาทรนำเรื่องนี้มาปรึกษากับภัทรลดา ทั้งคู่เดินคุยมาด้วยกัน
“ถึงกับให้คุกเข่าเลยเหรอคะ แสดงว่ายัยพราวโกรธมากเลยนะเนี่ย”
อาทรหงุดหงิด “พี่รู้ว่าโกรธ แต่มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ เล่นให้พี่คุกเข่าในที่สาธารณะเนี่ยนะ”
“แล้วตกลงพี่อาทไปทำอะไรให้ยัยพราวโกรธขนาดนั้นล่ะคะ”
อาทรอึกๆอักๆ จะบอกว่าทะเลาะกันเพราะภัทรลดาเป็นสาเหตุก็ไม่ได้ “เอ่อ เรื่องมันยาวน่ะภัทร ไว้วันหลังพี่เล่าให้ฟังนะ”
“โอเคค่ะ” ภัทรลดาตีหน้าตาย “งั้นถ้าให้ภัทรตัดสิน ภัทรว่าพี่อาทเลิกคบกับยัยพราวดีกว่า ถ้าเคลียร์กันไม่ได้ จะง้อต่อไปทำไม”
อาทรหน้าเสีย เสียงอ่อย “ถึงกับเลิกคบเลยเหรอ พี่ว่าแรงไปมั้ง แล้วจริงๆพี่ก็เป็นฝ่ายผิดด้วย”
ภัทรลดาหัวเราะชอบใจ “ภัทรล้อเล่น แหม หน้าจ๋อยเชียวนะคะ” อาทรยิ้มแหยๆ ภัทรลดาคิดอยู่ครู่นึง “ยัยพราวเป็นคนโกรธคนยาก แต่ถ้าโกรธใครแล้วไม่หายง่ายๆ ถ้าจะขอคืนดี คงไม่มีอะไรดีไปกว่าการแสดงความจริงใจหรอกค่ะ”
“แสดงความจริงใจ ยังไงเหรอ”
“ก็เช่น...” ขณะนั้นเอง เสียงมือถือของภัทรลดาก็ดังขึ้น ภัทรลดาหยิบมือถือมาดูชื่อ กดรับ “ว่าไงคะ”
ได้ยินเสียงไตรภพ ดังลอดโทรศัพท์มือถือออกมา “ไฟล์งานของบริษัทเอ็นเอสอยู่ไหน ผมหาไม่เจอ”
“ส่งไปให้แล้วนี่คะ”
“ก็ผมหาไม่เจอ คุณมาจัดการด้วยละกัน แล้วอย่าลืมส่งรายงานการประชุมเมื่อตอนบ่ายให้ด้วยล่ะ”
“แต่นี่มันเลิกงานแล้วนี่คะ”