บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 7 หน้า 10
“ดื้อด้านมากเลยครับ ผมไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป บอกว่าจะต้องเจอแจ้หยกให้ได้”
เว่ยเดินเตร่รออยู่อย่างกระวนกระวาย,พอเห็นหยกมณีก็รีบตรงเข้าไปหา “ผมชื่อเว่ยครับ เป็นน้องชายของแจ้จู”
“แจ้จำเธอได้” หยกมณีหันไปบอกพนักงาน “ไปได้แล้ว ฉันจัดการต่อเอง”
พนักงานเดินกลับเข้าร้านไป
“ได้ข่าวแจ้จูบ้างหรือยังครับ”
“ยังไม่มีใครส่งข่าวมาเลย แต่ไม่ต้องห่วงนะ เฮียอันได้เบาะแสแล้ว เฮียเค้ากำลังตามไปช่วยนายน้อยกับอาจูอยู่ ทุกคนจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัย”
เว่ยยังไม่เชื่อ “จริงๆนะครับ”
“จริงสิ แจ้จะโกหกเว่ยทำไมล่ะ”
“เรื่องนี้เป็นความผิดของผมคนเดียว ถ้าผมไม่พาทุกคนไปทางลัด เฮียทรงกลดกับแจ้จูก็คงไม่ถูกจับตัวไป ผมกลัว..กลัวจริงๆว่า แจ้จูจะเป็นอะไรไป”
“แจ้ก็กลัว...แจ้เจอเรื่องแบบนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แจ้กลัวที่สุดว่า จะมีวันใดวันหนึ่งที่คนของเราจะไม่กลับมา แต่แจ้เชื่อนะว่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะต้องคุ้มครองคนดี เว่ยต้องเข้มแข็งนะ เข้มแข็งเพื่อแจ้จู”
“ครับ ผมจะเข้มแข็ง”
“แล้วก็ไม่ต้องรู้สึกผิดด้วย เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ไม่ใช่ความผิดของเว่ย ทุกคนต้องขอบคุณเว่ยด้วยซ้ำ ถ้าไม่มีเว่ย เฮียอันคงไม่รู้เรื่องเร็วขนาดนี้ สบายใจได้แล้วนะ”
“ผมคงยังสบายใจไม่ได้จนกว่าจะได้เห็นหน้าแจ้จู...ทุกคนจะกลับมาเมื่อไหร่ครับแจ้หยก กลับมาวันนี้เลยหรือเปล่า”
“แจ้ก็ไม่รู้..วันนี้หรือพรุ่งนี้ไม่มีใครรู้ทั้งนั้น แต่ทุกคนจะต้องกลับมา” หยกมณีย้ำกับตัวเองด้วย “ทุกคนจะต้องกลับมา ต้องกลับมาแน่ๆ” หยกมณีโอบไหล่เว่ยอย่างปลอบใจ หยกมณีพึมพำ “เฮียต้องกลับมานะ..”
หยกมณีกังวลใจไม่น้อยไปกว่าเว่ย แต่ต้องทำตัวเข้มแข็งไว้ไม่ให้เว่ยใจเสีย
หยดเลือดของทรงกลดที่อยู่บนพื้นเป็นร่องรอยที่จะนำอิกไปถึงตัวทรงกลด อิกเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงรอยหยดเลือดร่องรอยท้ายสุดก่อนที่ร่องรอยจะหายไป
ทรงกลดกับอาจูยังหลบอยู่หลังต้นไม้อย่างลุ้นๆ
“เราหนีกันเถอะค่ะ คุณที”
“ถ้าเราขยับตัว พวกมันจะรู้ทันที เธอก็หมดแรงแล้ว ไงก็คงหนีไม่พ้น”
“ฉันยังมีแรงอยู่! แต่ถ้าคุณเลือกที่จะสู้ ฉันก็จะอยู่สู้กับคุณ!” อาจูชูปืนขึ้นอย่างมาดมั่น ทรงกลดรีบดึงปืนออกจากมืออาจู อาจูโวยทันที “คุณที!”
ทรงกลดหันไปคว้าไม้ท่อนเล็กๆมายัดใส่มืออาจูแทน “สำหรับเธอ..ท่อนไม้หรือว่าปืนก็ไม่ต่างกันหรอก”