บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 16 หน้า 3
หมงพร่ำพรูความในใจใส่เจ้าสัวตงเป็นครั้งสุดท้ายอย่างไม่กลัวเกรงอะไรอีก “ไหนล่ะตำแหน่งหัวหน้าแก๊ง? ไหนล่ะทรัพย์สมบัติที่จะให้ผม? ไม่มีเลย! ผมหมดประโยชน์แล้ว ก็กลายเป็นแค่หมาตัวนึง แต่ไม่เป็นไรหรอก ป๊า เพราะสิบปีที่ผ่านมา ผมได้ฉกฉวยทั้งเงินทั้งอำนาจ แล้วก็เมียป๊าด้วย! ผมกับเหมยลี่เป็นชู้กัน! นอนด้วยกันใต้จมูกป๊านี่แหละ ทีนี้คงหายโง่แล้ว!”
“ไอ้ชาติชั่ว!” ทรงกลดโผเข้าไปจะกระชากตัวหมง แต่หมงถอยหลังหนีไปทางซิ่วเอ็ง ชั่วพริบตาที่ไม่มีใครทันได้เห็น ซิ่วเอ็งแอบส่งมีดปอกผลไม้ให้หมงฉวยไป หมงเข้าคว้าตัวอาจูไว้พร้อมเอามีดจ่อไว้ ทรงกลด อันและปอต่างชะงักที่เห็นอาจูตกเป็นตัวประกันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
“ไอ้หมง! ปล่อยอาจูเดี๋ยวนี้!” ทรงกลดสั่ง
หมงยิ้มเยาะไม่กลัวคำขู่ รีบลากอาจูออกไปโดยเร็ว ทรงกลดกับอันรีบตามไปทันที ปอตามไปด้วย
ซิ่วเอ็งมองเจ้าสัวตงอย่างพอใจ ที่เจ้าสัวตงทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากมองดูเหตุการณ์อย่างทรมานใจ
หมงกระชากตัวอาจูผ่านหน้าลูกน้องแก๊ง 3-4 คนที่ไม่กล้าเข้าช่วยอาจู หมงลากอาจูออกไปถึงหน้าตัวบ้านทรงกลดกับอันวิ่งตามมาจนทัน ท
รงกลดกับอันดึงปืนออกมาจ่อขู่หมงแทบจะพร้อมกัน “ปล่อยอาจู! ถ้าไม่ปล่อย! แกตาย!”
“แล้วแกคิดว่า เมียแกจะรอดงั้นเหรอ?!”
ทรงกลดกับอันมองหน้ากัน หาทางช่วยอาจู ด้วยวิธีเดิมทุกครั้งที่เจอสถานการณ์จับตัวประกัน ย้อนไปตอน
ที่มือปืนจับตัวเง็กไว้ ทรงกลดกับอันหลอกล่อมือปืนโดยลดปืนลง แล้วในพริบตาทรงกลดก็ยิงใส่ที่ไหล่มือปืนโดยไม่เกรงว่าเง็กจะโดนลูกหลง
ทรงกลดมองหน้ากับอันแล้วต้องส่ายหน้าเพราะเป็นห่วงอาจูมากเกินไป “ฉันทำไม่ได้…”
ปอตามมาจากในบ้าน เง็กกับเว่ยมาจากทางตึกเล็ก
“ยิงสิ ทำไม? ไม่กล้างั้นเหรอ! งั้นแกรอดูเมียแกตายก็แล้วกัน” หมงล็อกคออาจูไว้แน่น แล้วขยับมีดในมือเตรียมที่จะเชือดคออาจู
“อาจู!” เง็กถลาจะเข้าไปช่วยแต่เว่ยดึงตัวไว้
“ฆ่าแกให้ตายยังไม่สะใจเท่านี้เลยว่ะ แกได้ขึ้นเป็นใหญ่ แต่แกจะมีศัตรูเพิ่มไม่รู้กี่เท่า ถึงฆ่าแกไม่ได้ แต่คนรอบข้างแกจะตายแทน แล้วคนที่จะตายคนแรกก็คือ คนที่แกรักที่สุด!” หมงกดมีดลงไปที่ต้นคออาจูจนเลือดไหลซิก ทรงกลดได้ขบกรามแน่นด้วยความเจ็บใจ
“นายน้อย!” อันเตือนสติทรงกลดให้หนักแน่นและลงมือโดยเร็ว ทรงกลดกับอันลดปืนลงและพร้อมรอให้หมงตายใจแล้วจะยิงเข้าใส่
เสี้ยววินาทีที่หมงชะงักแปลกใจที่ทรงกลดลดปืนลง อาจูตัดสินใจงับกัดแขนหมงที่ล็อคคอเธอไว้ “โอ๊ย!”