บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 3 หน้า 2
แสงแดดลอดเข้ามาภายในห้อง เหยี่ยวที่กำลังนอนหลับเริ่มรู้สึกตัว แล้วบิดตัวอย่างขี้เกียจ...เขาลืมตาขึ้นมา เมื่อหันไปด้านข้างก็ต้องสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ “เฮ้ย!”
น้ำรินนั่งกับพื้นข้างเตียงด้านติดกับเขา เธอกำลังส่งสายตาจ้องเป๋งมาที่เหยี่ยว “อย่ามาไล่ฉันนะ ถึงคุณไล่ยังไงฉันก็ไม่ไป” เธอทำหน้าเศร้า “เพราะฉันไม่มีที่ไป”
เหยี่ยวนึกถึงภาพน้ำรินร้องไห้เมื่อคืน ก็รู้สึกไม่อยากไล่ แต่ก็ไม่แสดงออกว่ายอมน้ำรินง่ายๆ “ทำไมถึงไม่นอน มานั่งจ้องผมทำไม”
น้ำรินยิ่งฟังยิ่งเศร้ามากขึ้น “เป็นผีต้องนอนด้วยเหรอ”
เหยี่ยวเห็นอาการน้ำรินแล้วสงสาร ก็เลยหาทางพูดยั่วให้ลืมๆ เรื่องที่เธอเศร้าอยู่ “อ้าว..ก็ไหนคุณบอกว่าคุณไม่ใช่ผีไง”
น้ำรินชะงักไปนิดหนึ่ง
ชายหนุ่มยิ้ม “อ่ะ..อ่ะ..เถียงไม่ออก” แล้วก็หันไปมองนาฬิกา “เฮ้ย! แปดโมงเช้า...”
“ก็ใช่ แปดโมง ไม่รู้จะรีบตื่นมาทำไมแต่เช้า”
“เช้าบ้าอะไรล่ะ สายแล้ว” พูดจบเหยี่ยวก็รีบวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัว กำลังจะเข้าไปในห้องน้ำแต่แล้วเหมือนกับฉุกคิดบางอย่างได้ “ออกไปรอข้างนอกก่อน”
“ฉันไม่ใช่คนใช้นะ ทำไมต้องทำตาม”
“ผมจะอาบน้ำแต่งตัว...อยากเห็นพญาเหยี่ยวใช่มั้ย ได้!” เหยี่ยวทำท่าจะถอดกางเกงที่ใส่อยู่
น้ำรินตกใจ ตาโตรีบหันหน้าหนีเอามือปิดตา “ว้าย อย่านะคุณ ฉันไปแล้ว อร๊ายย...” น้ำรินรีบวิ่งทะลุประตูออกไปทันที
เหยี่ยวยืนยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้แกล้งน้ำริน
เหยี่ยวปั่นเมาเทนไบค์มาคนเดียวเพื่อไปยังที่เกิดเหตุ
จู่ๆ น้ำรินก็โผล่ออกมา ชะโงกหน้ามาถาม “ทำไมคุณไม่ขับรถ”
“เฮ้ย!!” เหยี่ยวตกใจจนเมาเทนไบค์ปัด แต่ยังดีที่ทรงตัวกลับมาได้อยู่ เขาหยุดรถทันทีก่อนจะหันมาคุยกับน้ำริน “โผล่มาพิสดารแบบนี้ ผมตกใจโดนรถทับตาย ใครจะช่วยคุณ”
“เออ นั่นสิ...”
“ทำหน้าเศร้าอมทุกข์อีกแล้ว พอเหอะ.. “
น้ำรินพยายามตัดใจ “คุณยังไม่ตอบเลย ทำไมถึงชอบขี่จักรยาน ไม่ยอมขับรถ”
“ผมมีความทรงจำที่ไม่ดีเกี่ยวกับรถ ครอบครัวประสบอุบัติเหตุมีเพียงผมคนเดียวที่รอด”
“เสียใจกับคุณด้วยนะ ฉันไม่น่าถามเลย”
“เอาเถอะ.. ต่อให้ถาม พ่อแม่ผมก็ไม่ฟื้นคืนมาหรอก”
น้ำรินจ้องหน้าเหยี่ยวเหมือนหมั่นไส้ว่าตาคนนี้หาเรื่องมากวนได้ตลอด