บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 4
แนนหันไปมองเหยี่ยว เริ่มรู้สึกใจไม่ดีว่าเหยี่ยวจะจำอะไรได้มากกว่านั้นหรือไม่ “เหยี่ยวจำอะไรเพิ่มขึ้นได้อีกมั้ย?”
“จำได้นิดหน่อย ไม่ปะติดปะต่อ ขาดๆ หายๆ”
“เริ่มจำได้ก็โอเคแล้ว แต่ถ้าจำไม่ได้ก็อย่าเครียดเพราะมันแค่ไม่กี่เดือน ...ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต”
“เราอยากจำได้ ... เรามีความรู้สึกว่าความทรงจำเหล่านั้นเป็นช่วงวลาที่ดีที่สุดในชีวิต”
น้ำรินฟังแล้วก็รู้สึกหัวใจพองโต มีกำลังใจขึ้นมา
“มันต้องดีที่สุดอยู่แล้ว เพราะเป็นช่วงที่เราหมั้นกัน” แนนตีขลุม
น้ำรินเจื่อนลงทันที เหยี่ยวเอ๋อๆ มึนๆ ไม่แน่ใจ น้ำรินน้อยใจ รีบออกไปจากร้าน
น้ำรินหนีออกมาจากร้านกาแฟ เหยี่ยวก็เปิดประตูตามออกมา
น้ำรินเหลือบไปเห็นก็ตกใจ รีบเดินหนีไป
น้ำรินหลบเข้ามาในมินิมาร์ท ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เหยี่ยวก็เปิดประตูมินิมาร์ทเข้ามา
น้ำรินรีบหลบไปหลังชั้นวางของเหยี่ยวก็เดินมาเลือกซื้อของ
น้ำรินก็ต้องมุดหนีไปจนสุดมุมร้านที่เป็นชั้นหนังสือ น้ำรินแกล้งหยิบหนังสือมาบังหน้า เหยี่ยวเดินผ่านน้ำริน น้ำรินรีบก้มหน้าทำเป็นอ่านหนังสือ
เหยี่ยวหยิบของแล้วเดินไปจ่ายเงิน น้ำรินเงยหน้าจากหนังสือ พอเห็นเหยี่ยวออกไปก็แทบหมดแรง
“หนีเท่าไหร่ก็ไม่พ้น เฮ้อ” น้ำรินวางหนังสือคืนบนชั้น แล้วเห็นว่า หน้าปกหนังสือที่ตัวเองหยิบมาเขียนว่า “บุพเพสันนิวาส”
น้ำรินอึ้ง คิดถึงปริกขึ้นมาทันที “ชะตาชีวิตของคนสองคนที่เป็นคู่แท้ก็เหมือนแม่เหล็ก ไม่ว่าจะหนีไปไหน ชีวิตนึงก็จะลากอีกชีวิตนึงเข้ามาหากันเสมอสายใยอื่นตัดได้ แต่ตัดสายใยแห่งบุญที่คู่แท้กระทำร่วมกันมาไม่มีวันขาด”
น้ำรินคิดอย่างเศร้าๆ วางหนังสือคืนชั้นแล้วเดินหงอยๆออกไป
ธาราคุยกับภพธรในห้องทำงาน ทีท่าจริงจัง “อากำลังจะวางมือจากงาน”
ภพธรเบิกตากว้าง เพราะเวลาที่รอคอยมาถึงแล้ว
“ตั้งใจจะให้น้ำดูแลงานทั้งหมด...ช่วยสอนน้องด้วยนะภพธร”
ภพธรผิดหวังมากที่ไม่ใช่ตัวเอง “แต่น้ำไม่ชอบงานพวกนี้ ทำไมเราไม่ปล่อยให้น้องทำสิ่งที่ชอบ ผมจะเป็นคนดูแลน้ำและธุรกิจทั้งหมดเอง”
“อาจะสบายใจกว่าถ้าได้เห็นน้ำดูแลกิจการ ตำแหน่งของเธอจะถูกส่งต่อให้น้ำริน เธอต้องพิสูจน์ตัวเอง...ช่วยน้ำรินทำงานโดยไม่มีตำแหน่งอะไรในบริษัทฯ”