บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 5
ในวัดที่ร่มรื่น อยู่ดีๆ ก็บังเกิดลมพายุกระชากแรง ใบไม้ต้นไม้บริเวณนั้นปลิวว่อน ผู้คนต่างหันไปเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ “ผีป้าปริกเฮี้ยนออกฤทธิ์อีกแล้ว”
ชาวบ้านวิ่งหนีออกไปจากบริเวณนั้นอย่างโกลาหล
ป้าปริกอาละวาดน้ำริน ผลักหญิงสาวจนล้มคว่ำหกล้มหกลุก น้ำรินถลาล้มไปมาภายในศาลา ”ออกไป ศาลานี้เป็นของกู! กูอยู่มาเป็นร้อยปี!”
บังเกิดลมตัดปะทะน้ำรินเต็มแรง วิญญาณน้ำรินลอยหวือออกไปจากศาลาไปกองอยู่แทบพื้นนอกศาลาน้ำรินตกใจมาก
ป้าปริกยืนตระหง่านดูน่ากลัวที่กลางศาลา
หลังจากที่เหยี่ยวทำบุญกรวดน้ำเสร็จแล้ว ชายหนุ่มก็เก็บที่กรวดน้ำทองเหลืองเข้าที่
ชาวบ้านวิ่งแตกตื่นขึ้นมาบนกุฏิ แล้วกรูมานั่งข้างๆ หลวงตาเคี้ยง“เอาอีกแล้วหลวงตา มันเอาอีกแล้ว!”
เหยี่ยวกับหลวงตาเคี้ยงมองชาวบ้านอย่างตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“อะไรกัน ?” หลวงตาเคี้ยงเอ่ยถาม
“ก็ผีนังปริกสิหลวงตามันอาละวาดอีกแล้ว !”
สิ้นคำชาวบ้าน หน้าต่างกุฏิหลวงตาเคี้ยงโดนลมกระโชกปิดดัง ปัง !! หลวงตาเคี้ยง เหยี่ยว ชาวบ้านสะดุ้งโหยงชาวบ้านมองออกไปทางหน้าต่างอย่างตกใจกลัว
“ผีนังปริกมันเฮี้ยนจริงๆ ขนาดกลางวันแสกๆ มันยังอาละวาดเลย”
เหยี่ยวรีบเอ่ยถาม “ผีนังปริก…ผีเจ้าถิ่นในตำนานของวัดนี้ ยังไม่ไปผุดไปเกิดอีกเหรอครับ หลวงตา”
“ยัง...มันเหมือนกำลังรออะไรสักอย่างอยู่ แต่ไม่เฮี้ยนแบบนี้มานานแล้ว”
“แล้วทำไมวันนี้ถึงอาละวาดล่ะครับ”
หลวงตาพูดด้วยท่าทางกลัวๆ “คงมีใครแหยมเข้าไปในที่ของมันน่ะสิ”
ชาวบ้านหวาดหวั่น “ไม่รู้คราวนี้ ..ใครไปยั่วโมโหมัน”
เหยี่ยวมองชาวบ้านแล้วพลันหัวใจก็สั่น สังหรณ์ถึงน้ำริน
น้ำรินวิ่งหนีปริกด้วยท่าทางหวาดกลัว น้ำรินตะโกนโวยวาย “ผู้หมวดด!! ช่วยฉันด้วย!! ผีหลอกกกก!!”