บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 13 หน้า 2

น้ำรินพยายามยันตัวเองลุกขึ้น แต่ยังไม่มีแรง ชลชาติฮึดลุกขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ ด้วยแรงอาฆาต จึงเพ่งสมาธิเสกเชือกให้ปรากฏในมือ สีหน้าและสายตาแข็งกร้าวของชลชาติ มันหมุนเชือกเป็นบ่วงบาศ เหวี่ยงเข้ามัดตัวน้ำรินได้อย่างแม่นยำ 

“กรี๊ด......”

“คุณพระ !” ปริกพุ่งเข้าไปช่วยน้ำริน  

ชลชาติจึงตวัดเชือกเข้าใส่ปริก “อย่าแส่ !” 

เชือกในมือชลชาติพุ่งเข้ามารัดตัวปริกไว้กับน้ำรินอย่างแน่นหนา ทำให้แส้ในมือปริกหายวับไป “อ๊ายยยย”

“ฮ่า ๆ ๆ วันพระวันโกน...ภูตผีทุกตัวมีอิทธิฤทธิ์เท่าเทียมกัน แรงบุญของพวกมึงไม่มีทางสู้แรงอาฆาตของกูได้ !”

“บาปกรรมจะทำให้วิญญาณแกไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด”

“กูจะเอาวิญญาณของนังนี่ไปเป็นตัวตายตัวแทน !” ชลชาติหันขวับไปจ้องน้ำรินเขม็ง สายตาแดงกล่ำเคียดแค้น

น้ำรินพยายามอ้อนวอนขอร้อง “ถ้าฉันเคยล่วงเกินอะไรคุณ....ฉันขอโทษ”

“กูไม่รับคำขอโทษ! วิญญาณของมึงต้องมาอยู่แทนที่กูเท่านั้น !” 

เชือกที่รัดน้ำรินกับปริกบีบรัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ น้ำรินกับปริกร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดและทรมาน “กรี๊ด...... !!!!”

เหยี่ยวซึ่งถูกลูกน้องทั้งสองรุม ทั้งสามแลกหมัดกันอย่างดุเดือด คนร้ายคนหนึ่งถูกเหยี่ยวกระโดดถีบกระเด็นล้มกลิ้งไปกับพื้น

ส่วนอีกคนก็คว้าปืนที่ตกอยู่กับพื้นขึ้นมา จะยิงเข้าใส่เหยี่ยว เหยี่ยวกระโดดเตะปืนในมือมันลอยขึ้น แล้วคว้าปืนนั้นมาได้อย่างสุดเท่  ยิงเข้าใส่ทันที...เปรี้ยง !

อีกฝ่ายเอี้ยวตัวหลบ แต่ไม่พ้น ถูกยิงเฉี่ยวแขนจนล้มกลิ้งไปกับพื้น เหยี่ยววาดปืนเข้าหาคนที่เหลือ แต่ก็พบกับความว่างเปล่า หันกลับมาหาเจ้าคนที่ถูกยิงก็หลบหนีไปได้ เหยี่ยวเจ็บใจ รีบกระชับปืนวิ่งไปช่วยธารา 

น้ำรินพยายามดิ้นรนให้หลุดจากเชือกที่ถูกชลชาติมัดไว้ แต่ยิ่งดิ้น เชือกก็ยิ่งรัดแน่นมากขึ้นเรื่อย ๆ   

ชลชาติหัวเราะเยาะน้ำริน สะใจมาก “ไม่มีอะไรทำลายเชือกที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้นของกูได้ ยิ่งดิ้น...เชือกก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น จนวิญญาณของมึงแหลกสลาย !”

ชลชาติหัวเราะอย่างโหดเหี้ยม อำมหิต ท่ามกลางเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของน้ำรินและปริก

ร่างของน้ำรินเต็มไปด้วยประกายแสงสีแดงร้อนวูบวาบน้ำรินเจ็บปวดและน่าสงสารมาก