บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 2
เหยี่ยวนั่งอ่านสำนวนคดีต่างๆเป็นตั้ง บนบอร์ดมีรูป นับดาว ยอดชัด บุษบัน และมิสเตอร์หลิวติดไว้
นกน้อยมองด้วยความเป็นห่วง “แน่ใจนะครับว่าทำงานไหวแล้วจริงๆ”
“ผมต้องรื้อฟื้นความทรงจำ เรื่องคดีที่เคยทำค้างไว้” เหยี่ยวมองไปที่รูปทีละรูปอย่างตั้งใจ นิ่วหน้าพยายามรื้อฟื้นความทรงจำของตัวเอง “ถ้าผมจำเรื่องราวในคดีเหล่านี้ได้ ผมก็จะจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด” เหยี่ยวดูมุ่งมั่นแน่วแน่
นับดาวมองน้ำรินอย่างไม่เชื่อสายตา “เหลือเชื่อจริงๆ...ฉันฆ่าเธอสองครั้ง แต่เธอยังมายืนอยู่ตรงนี้ได้ ตายยากตายเย็น!”
“หยุดนะนับดาว...รู้มั้ยว่ามันยากแค่ไหนกว่าจะทำใจให้อภัยคนที่ทำร้ายลูกตัวเอง” ธาราตวาด
“ถ้ามันยาก...จะมาช่วยฉันทำไม”
“การที่ฉันพิการ ต้องจมอยู่กับความทุกข์กว่าจะได้น้ำรินกลับคืนมาทำให้ฉันได้คิด ชีวิตที่เต็มไปด้วยการชิงดีชิงเด่น อาฆาตพยาบาท จมอยู่กับกิเลสและความโลภไม่ทำให้ใครเป็นสุข เราควรมีชีวิตอยู่เพื่อให้ .. ให้กับคนที่ยากไร้ คนที่ด้อยโอกาส”
น้ำรินเดินเข้าไปใกล้ๆ นับดาว “นับดาว.... ฉันเคยทำไม่ดีกับเธอไว้มาก”
ภาพอดีตอันบาดใจผุดขึ้นมาในใจของนับดาว ขณะที่น้ำรินกำลังพูด...
“ฉันผิดที่เอาแต่ใจ ไม่เคยคิดถึงจิตใจของคนรอบข้าง โดยเฉพาะเธอที่เป็นเพื่อนรักของฉัน”
นับดาวรู้สึกขมขื่นใจ
“ฉันขอโทษ...ฉันผิดไปแล้ว ให้อภัยฉันเถอะนะ”
น้ำรินและนับดาวต่างน้ำตาคลอ น้ำรินรู้สึกผิด แต่นับดาวแค้นใจในเรื่องอดีต
“เรื่องที่เธอเคยคิดร้าย คิดฆ่าฉัน...ฉันอโหสิกรรมให้ ถือว่าเป็นการชดใช้สิ่งที่ฉันเคยทำกับเธอ ต่อไปนี้เวรกรรมระหว่างเราหมดสิ้นกัน...เรากลับมาเป็นเพื่อนกลับมาทำความดีระหว่างกันเถอะนะ...นับดาว”
ลมบางเบาพัดผมน้ำรินปลิวไสว...คล้ายมีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้นอีกครั้ง...
แฟ้มเอกสารในมือเหยี่ยวหลุดมือร่วงลงพื้นดังปัง!! เหยี่ยวรู้สึกตาพร่ามองอะไรไม่ชัด เหยี่ยวรู้สึกปวดหัวจนต้องหลับตาลง
ทันใดนั้นภาพตอนเหยี่ยวเข้าจับกุมยอดชัด บุกเข้าไปในสปาของบุษบัน ต่อสู้กับลูกน้องมิสเตอร์หลิวและบุกเข้าไปในโกดังริมน้ำ เข้ามาในหัวของเหยี่ยวแบบไม่ปะติดปะต่อ ไม่เรียงเหตุการณ์
เหยี่ยวงุนงงสับสน การอโหสิกรรมของน้ำริน ทำให้ความทรงจำของเหยี่ยวกลับมาเป็นบางส่วน
นับดาวมองหน้าน้ำรินอย่างไม่อยากจะเชื่อหู ที่คนอย่างน้ำรินจะยอมให้อภัยเธอได้ง่ายๆ