รีเซต

บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 2

บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 2
9 ธันวาคม 2557 ( 11:27 )
1.4M
ภพรัก ตอนที่ 24 (ตอนจบ)
25 หน้า

เหยี่ยวนั่งอ่านสำนวนคดีต่างๆเป็นตั้ง  บนบอร์ดมีรูป นับดาว  ยอดชัด  บุษบัน  และมิสเตอร์หลิวติดไว้

นกน้อยมองด้วยความเป็นห่วง “แน่ใจนะครับว่าทำงานไหวแล้วจริงๆ”

“ผมต้องรื้อฟื้นความทรงจำ  เรื่องคดีที่เคยทำค้างไว้” เหยี่ยวมองไปที่รูปทีละรูปอย่างตั้งใจ  นิ่วหน้าพยายามรื้อฟื้นความทรงจำของตัวเอง “ถ้าผมจำเรื่องราวในคดีเหล่านี้ได้  ผมก็จะจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด” เหยี่ยวดูมุ่งมั่นแน่วแน่ 

 

นับดาวมองน้ำรินอย่างไม่เชื่อสายตา “เหลือเชื่อจริงๆ...ฉันฆ่าเธอสองครั้ง  แต่เธอยังมายืนอยู่ตรงนี้ได้  ตายยากตายเย็น!”

“หยุดนะนับดาว...รู้มั้ยว่ามันยากแค่ไหนกว่าจะทำใจให้อภัยคนที่ทำร้ายลูกตัวเอง”  ธาราตวาด

“ถ้ามันยาก...จะมาช่วยฉันทำไม”

“การที่ฉันพิการ ต้องจมอยู่กับความทุกข์กว่าจะได้น้ำรินกลับคืนมาทำให้ฉันได้คิด  ชีวิตที่เต็มไปด้วยการชิงดีชิงเด่น อาฆาตพยาบาท จมอยู่กับกิเลสและความโลภไม่ทำให้ใครเป็นสุข  เราควรมีชีวิตอยู่เพื่อให้ .. ให้กับคนที่ยากไร้ คนที่ด้อยโอกาส”

น้ำรินเดินเข้าไปใกล้ๆ นับดาว “นับดาว.... ฉันเคยทำไม่ดีกับเธอไว้มาก”  

 

ภาพอดีตอันบาดใจผุดขึ้นมาในใจของนับดาว ขณะที่น้ำรินกำลังพูด...

“ฉันผิดที่เอาแต่ใจ ไม่เคยคิดถึงจิตใจของคนรอบข้าง โดยเฉพาะเธอที่เป็นเพื่อนรักของฉัน”

นับดาวรู้สึกขมขื่นใจ 

“ฉันขอโทษ...ฉันผิดไปแล้ว  ให้อภัยฉันเถอะนะ” 

น้ำรินและนับดาวต่างน้ำตาคลอ น้ำรินรู้สึกผิด แต่นับดาวแค้นใจในเรื่องอดีต

“เรื่องที่เธอเคยคิดร้าย คิดฆ่าฉัน...ฉันอโหสิกรรมให้  ถือว่าเป็นการชดใช้สิ่งที่ฉันเคยทำกับเธอ  ต่อไปนี้เวรกรรมระหว่างเราหมดสิ้นกัน...เรากลับมาเป็นเพื่อนกลับมาทำความดีระหว่างกันเถอะนะ...นับดาว”

ลมบางเบาพัดผมน้ำรินปลิวไสว...คล้ายมีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้นอีกครั้ง...

 

แฟ้มเอกสารในมือเหยี่ยวหลุดมือร่วงลงพื้นดังปัง!! เหยี่ยวรู้สึกตาพร่ามองอะไรไม่ชัด  เหยี่ยวรู้สึกปวดหัวจนต้องหลับตาลง

ทันใดนั้นภาพตอนเหยี่ยวเข้าจับกุมยอดชัด บุกเข้าไปในสปาของบุษบัน  ต่อสู้กับลูกน้องมิสเตอร์หลิวและบุกเข้าไปในโกดังริมน้ำ เข้ามาในหัวของเหยี่ยวแบบไม่ปะติดปะต่อ ไม่เรียงเหตุการณ์

เหยี่ยวงุนงงสับสน การอโหสิกรรมของน้ำริน ทำให้ความทรงจำของเหยี่ยวกลับมาเป็นบางส่วน

 

นับดาวมองหน้าน้ำรินอย่างไม่อยากจะเชื่อหู  ที่คนอย่างน้ำรินจะยอมให้อภัยเธอได้ง่ายๆ  


25 หน้า