บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 17 หน้า 5

น้ำรินสั่งอีกรอบ “หันมาทางขวา!” ตุ๊กตาหมีก็ยังไม่ขยับเขยื้อน 

“เดินหน้ามาเดี๋ยวนี้ โอม..จงเดิน จงเดิน จงเดิน งึมๆ” น้ำรินหลับตา พนมมือ บริกรรมคาถาราวกับจะจับตุ๊กตาหมีลงหม้อถ่วงน้ำ 

เสียงหัวเราะของเหยี่ยวดังขึ้น น้ำรินหันขวับไปเห็นเหยี่ยวยืนขำเธออยู่มุมหนึ่ง

“ถ้าคุณทำให้ตุ๊กตาหมีขยับได้ ผมจองตัวเจ้าหมีไปออกรายการมิติสยึ๋มกึ๋ย”  

“ก็ฉันไม่มีอะไรทำ ยายนวลหนีขึ้นไปอธิษฐานขอเลขเด็ดบนห้องตั้งแต่เย็นแล้ว”

“อ๋อ หวยใกล้ออกแล้วนี่” เหยี่ยวรู้ทัน ท่าทางน้ำรินเบื่อ ๆ ไม่รู้จะทำอะไร เหยี่ยวมองน้ำรินก่อนนึกขึ้นได้ “ผมมีวิธีแก้เบื่อให้คุณ สนใจมั้ย?” 

น้ำรินมองเหยี่ยว ตาเป็นประกาย  

เหยี่ยวเอากล่องจิ๊กซอว์ออกมาจากใต้เตียง แล้วเปิดกล่องออกมาให้น้ำรินดู 

พอน้ำรินเห็นภาพจิ๊กซอว์เป็นรูปวิวทิวทัศน์เมื่อครั้งเหยี่ยวกับน้ำรินเคยเจอกันในวัยเด็ก ซึ่งเป็นบริเวณที่เป็นเซฟเฮ้าส์ซึ่ง เหยี่ยว น้ำริน และธารา เคยไปด้วยกัน 

น้ำรินมองภาพจิ๊กซอว์ รู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาด

“ผมเอารูปนี้ไปทำจิ๊กซอว์ เพราะมันเป็นสถานที่ที่ครอบครัวเราไปเที่ยวกันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเกิดอุบัติเหตุ”

น้ำรินสังเกตได้ว่าน้ำเสียงเหยี่ยวเหมือนจะฝืนความรู้สึกเจ็บปวดไว้ลึกๆ “ถ้าคุณไม่สบายใจ ก็เก็บมันไว้เถอะ”

“มันคือจิ๊กซอว์ที่ผมพยายามต่อมาหลายปี  แต่ยังไม่สำเร็จ”

“เพราะใจคุณทนรับความเจ็บปวดเรื่องการสูญเสียพ่อแม่ไม่ได้ คุณก็เลยไม่กล้าทำให้ภาพนี้สมบูรณ์”

เหยี่ยวนิ่ง ราวกับยอมรับว่าสิ่งที่น้ำรินพูดเป็นเรื่องจริง

“ฉันจะช่วยคุณหาจิ๊กซอว์ส่วนที่ขาดหายไปเองค่ะ”

“ขอบคุณ” เหยี่ยวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

น้ำรินเริ่มหันมองหาชิ้นส่วนจิ๊กซอว์ที่จะต่อเข้าไปทันที

น้ำรินชี้ชิ้นส่วนจิ๊กซอว์อันหนึ่งให้เหยี่ยวหยิบไปลองต่อ  แต่ต่อไม่ได้

น้ำรินชี้ให้เหยี่ยวหยิบชิ้นส่วนจิ๊กซอว์อีกอันไปวาง ก็วางไม่ได้ น้ำรินจึงมองหาอันใหม่

เหยี่ยวหยิบชิ้นส่วนจิ๊กซอว์อันใหม่มาทาบรูปภาพ แต่ไม่เสมอกัน น้ำรินจึงบอกให้เหยี่ยวลองขยับหมุนจิ๊กซอว์ แล้ววางลงไปใหม่ ปรากฏว่าวางได้ น้ำรินกับเหยี่ยวหันมาหากันด้วยความดีใจ  

เหยี่ยวสบตาน้ำริน สายตาของทั้งคู่เต็มไปด้วยความผูกพันที่ยากจะอธิบาย

ธารานั่งมองดอกแก้วช่อเล็กๆ ในมือ คิดถึงสงคราม ธาราใจหายวาบยังคงไม่สบายใจ เป็นห่วงสงคราม

“เป็นห่วงผมเหรอ?” ธาราเงยหน้าขึ้น เห็นสงครามดันประตูห้องที่แง้มอยู่ เดินเข้ามา