บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 1 หน้า 4
ในห้องทำงาน ผบ.สงคราม ผบ.หมุนตัวมาชี้หน้าเหยี่ยวอย่างไม่พอใจ ชายหนุ่มหน้าสลดอย่างเห็นได้ชัด “เตือนแล้วใช่มั้ยว่าอย่าใช้กำลัง!”
“ท่านสั่งปล่อยตัวไอ้เส่งได้ยังไง!”
สงครามกดปุ่มโน้ตบุคตรงหน้า หมุนหน้าจอให้เหยี่ยวดู ทำให้เห็นว่าในโซเซียลเน็ทเวิร์คมีภาพเหยี่ยวกำลังซ้อมผู้ต้องหาโชว์หรา “ภาพนี้กระจายไปทั่วโซเซียลเน็ทเวิร์คเมื่อชั่วโมงที่แล้ว!”
เหยี่ยวคิดก่อนจะโพล่งออกมา “ต้องเป็นไอ้ทนายแน่ๆ .. มันซ่อนกล้องไว้ในห้องสอบสวน”
สงครามชี้หน้า “พักงานสองอาทิตย์! คุณถูกถอนออกจากคดีนี้!”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีคำว่าแต่ กี่คดีมาแล้วที่ต้องล้มเพราะความระห่ำของคุณ!!” เหยี่ยวมีสีหน้าสลดลงนิดหนึ่ง “จะทำอะไรคิดถึงพ่อตัวเองบ้าง.. วิหคจะเสียใจแค่ไหนถ้ารู้ว่ามีลูกชายไม่ได้เรื่องแบบนี้!!!”
เหยี่ยวหน้าเครียดขึ้นทันทีที่สงครามพูดถึงพ่อ
เหยี่ยวเดินอยู่บนทางเดินในสำนักงานสืบสวนก่อนจะหันไปเห็นข่าวโทรทัศน์เป็นภาพข่าวอุบัติเหตุรถยนต์น่าสยดสยอง เจ้าหน้าที่ฯ หลายคนกำลังมุงดูข่าวอยู่
เสียงผู้สื่อข่าวในทีวีรายงาน “รายงานข่าวแจ้งว่า...ผู้โดยสารบนรถเสียชีวิตทั้งคู่ นับเป็นข่าวอุบัติเหตุจากความประมาทอีกครั้งบนถนนหลวงสายนี้”
เหยี่ยวเมินหน้าไม่อยากดู หยิบรีโมทที่วางอยู่ใต้โทรทัศน์ปิดหน้าตาเฉย เจ้าหน้าที่ต่างหันมามองหน้าเหยี่ยวและร้องอย่างไม่พอใจ เหยี่ยวทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดินออกไปจากตรงนั้นทันที
เจ้าหน้าที่อีกคนหันมาบอก “ปมชีวิตเค้า...ปิดทุกครั้งที่มีข่าวรถชน”
เหยี่ยวเดินเข้าห้องทำงานตัวเองไป
เหยี่ยวมองไปยังรูปถ่ายสมัยเด็กที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน เป็นรูปถ่ายพร้อมหน้าครอบครัวพ่อแม่ลูก ชายหนุ่มถอนหายใจยาว
นกน้อยเดินเข้ามาตบไหล่ปลอบใจ“แฮททริก.. หมวดทำเจ๊งสามคดีรวด นับถือๆ” เหยี่ยวเหลือบมองนกน้อยแบบดุๆ ไม่สบอารมณ์ นกน้อยยังระรื่นตามสไตล์ “จะเครียดไปทำไม..ถือว่าได้พักร้อนน่า ยังไงซะผู้การสงครามก็ฟันหมวดไม่ลงหรอก เพราะหมวดเป็นลูกชายเพื่อนซี้”
เหยี่ยวไม่พูดด้วย ลุกขึ้นจากเก้าอี้คว้าแจ็คเก็ตมาสวมแล้วเดินออกไปด้วยแววตาเครียดและดูหงุดหงิด
น้ำรินเลือกแบบชุดใหม่ที่เรียบร้อยและดูสวยงามเสร็จเรียบร้อย เธอกำลังสะพายกระเป๋าจะเดินออกไป
“พี่จะสั่งผ้า” ช่างเสื้อเน้นเสียง “ที่ดีที่สุดจากอิตาลี แล้วจะโทรบอกให้มาเลือกดูอีกทีนะคะ”