บทละครโทรทัศน์ ภพรัก ตอนที่ 1 หน้า 5
“ดีที่สุดนะคะ...อย่าทำให้น้ำผิดหวัง”
ช่างเสื้อแอบเซ็ง แต่ปั้นหน้ายิ้มไว้ น้ำรินเองก็เชิ่ดหน้าบ่งบอกความมั่นใจ ฉันไม่แคร์เดินออกไป ช่างเสื้อเดินไปส่ง
ช่างแต่งหน้ารีบเดินออกมาเรียก “คุณน้ำ.. ลืมสร้อยค่ะ”
น้ำรินสวมสร้อยล็อกเก็ตสัญญลักษณ์ P&N (ภพธร&น้ำริน) อยู่ เสียงมือถือของน้ำรินดังขึ้นเธอจึงกดรับด้วยน้ำเสียงดีต่างจากที่คุยกับคนอื่น “..ค่ะคุณแม่ เรียบร้อยแล้วค่ะ ..” หญิงสาวยิ้มหวาน “แบบดอกไม้ห้องจัดเลี้ยงที่คุณแม่ส่งมาให้ถูกใจน้ำมากเหมือนขนดอกกุหลาบขาวมาทั้งสวนเลย คงมีแต่แม่กับพี่ธรเท่านั้นที่รู้ใจน้ำที่สุด”
น้ำรินพูดมือถือพร้อมเดินออกไปด้วยท่าทางเชิดหน้า แสดงความมั่นใจและไม่แคร์ใคร
น้ำรินเดินมาขึ้นรถสปอร์ตที่จอดอยู่หน้าสตูดิโอ ก้าวเข้าไปยังที่นั่งคนขับ สตาร์ทเครื่องยนต์กำลังจะขับออกไป เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
“ขาพี่ธร... น่ารักจังเลยอุตส่าห์โทรมาเตือนให้ทานยา เกือบลืมแล้วนะคะเนี่ย ขอบคุณค่ะ...รักนะคะ” น้ำรินวางสายแล้วหยิบยาที่อยู่ในรถมาทาน ก่อนจะขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
ที่หน้าสำนักงานนักสืบ เหยี่ยวเดินมาที่จักรยานเมาเทนไบค์ของตัวเอง ชายหนุ่มใส่หมวกกำลังจะขี่รถออกไป
นกน้อยเดินตามมา “เอาน่าหมวด คิดซะว่าได้พักไปหาแฟน”
“หามาทำไมให้ปวดหัว ทุกวันนี้มีปัญหาน้อยไปเหรอ”
“เผื่อความรักจะทำให้หมวดใจเย็นลง จิตใจอ่อนโยนขึ้นไง”
“ความรักคือภาระ แฟนคือตัวถ่วง”
“อย่าพูดอย่างนั้น ทำยังกับไม่เคยรักใคร ลืมหมวดแนนไปแล้วเหรอ” นกน้อยเอ่ยยิ้มๆ ล้อ
เหยี่ยวมองหน้านกน้อยนิดหนึ่ง ไม่ตอบจูงจักรยานกำลังจะขี่ออกไป
“หมวด...เมื่อไหร่จะกล้าขับรถซะที มันเร็วกว่าจักรยานเยอะเลยนะ” เหยี่ยวไม่ตอบ เงยหน้ามองนกน้อยด้วยแววตาดุๆ ประมาณว่ามายุ่งอะไรด้วยล่ะ นกน้อยจึงยอมวางมือ “ฝากบอกยายนวลว่าคืนนี้มีนัดที่เดิมนะหมวด”
“ที่เดิม?”
“ที่เดิม...จุดเริ่มต้นของความร๊วยยยยย”
เหยี่ยวส่ายศีรษะเบื่อหน่ายในความไร้สาระของนกน้อย ขี่จักรยานออกไป