บทละครโทรทัศน์ สองรักสองวิญญาณ ตอนที่ 9
สัญญาในร่างอนวัชหน้าตื่นเปิดประตูเข้าห้องมา พบแต่ห้องที่ว่างเปล่า ทั้งกลุ้มใจเรื่องที่อ๋อมแอ๋มเจนนี่เข้ามาอยู่ในบ้าน แต่เรื่องที่รัชนีหายตัวไปสำคัญกว่า สัญญาใจหายเพราะไม่รู้จะไปตามที่ไหน ไม่รู้จักคอนโดอรพิณแล้วหวังว่ารัชนีจะยังอยู่ที่นี่ “เมียจ๋า...เมีย...ผัวตามหาเมียมาทั้งคืนแล้วนะ...อยู่ไหนเนี่ย??” เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา สัญญาเปิดตู้ ก้มดูใต้เตียง แต่ไม่มีวี่แววรัชนี
“ไม่เชื่อหรอกว่าเมียจะทิ้งผัวไปจริงๆ ออกมาเถอะนะ ไม่อยากตีผัวแล้วเหรอ? ผัวไม่หนีด้วย จะยืนให้ตีนิ่งๆเลย ออกมาเถอะ...” สัญญารอฟังเสียงตอบกลับ แต่ก็ยังเงียบเหมือนเดิม สัญญาพยายามฮึดกลับมายียวนเหมือนเดิม ล่อรัชนีให้ออกมาด่าตีตนเอง “ไม่อยู่แน่นะ ถ้างั้น ผัวไปปล้ำเมียน้อยละนะ...”
สัญญาทำทีจะเดินไป แต่ไม่มีวี่แววการอาละวาดของรัชนี สัญญาชะงักมองรอบตัวที่ยังว่างเปล่า แสดงให้เห็นว่ารัชนีไม่อยู่แล้วจริงๆ สัญญาเริ่มเจื่อนใจหายวูบทรุดลงนั่งที่เตียง “คุณจะทิ้งผมจริงๆเหรอ....คุณรัชนี....”
อ๋อมแอ๋มเจนนี่แอบมองอยู่ที่หน้าประตู สองสาวเหรอหรางงๆ รัชนีคือใคร เจนนี่อ๋อมแอ๋มปิดประตูเบาๆแล้วมองหน้ากันสงสัย
“แก...รัชนีคือใครอ่ะ?”
อ๋อมแอ๋มคิดๆ ด้วยความสงสัยเหมือนกัน
วรานุชเดินงงๆเข้ามาในห้องเก็บของ พอมาเห็นรูปรัชนีก็ชะงัก มองหน้ารัชนีในรูปอย่างพิจารณา วรานุชคลับคล้ายคลับคลา “คุณ..ชั้นเคยเห็นคุณ...ที่...” วรานุชคิดต่อไปจนนึกออกว่าเป็นคนเดียวกับที่ช่วยเธอไว้เมื่อคืน วรานุชขนลุกขึ้นมาทันที
ทันใดนั้น...รัชนีในรูปขยับปากพูด “ชั้นคือคนที่ช่วยเธอไว้เมื่อคืน...” วรานุชอึ้ง แล้วรัชนีออกมาจากกรอบรูป มายืนตรงหน้าวรานุช “ชั้นรัชนี....เจ้าของบ้านอมตวงศ์....”
“งั้น...คุณก็...เป็น...”
“ใช่ ชั้นเป็นผี...แต่เธอไม่ต้องกลัว...” วรานุชตัวสั่น ชัดเจน เธอกำลังคุยกับผี หูอื้อไม่ได้ฟังอะไรต่ออีกแล้ว...“ชั้นอยากบอกเธอว่า...ห้ามหย่ากับไอ้จืดเด็ดขาด...แล้วชั้นจะช่วยเธอจัดการผู้หญิงสองคนนั่นเอง...ตกลงไหม?”
รัชนีเอื้อมมือไปแตะวรานุช แต่วรานุชร้องกรี๊ดดดออกมา
วรานุชสะดุ้งกรี๊ดตื่นมาตั้งสติได้พบว่าตนเองอยู่ในห้องนอนอรพิณ วรานุชรู้ว่าเมื่อครู่เป็นความฝัน แต่ยังคงรู้สึกกลัวๆ
อรพิณวิ่งแตกตื่นมาหาวรานุช “อะไรแก! เป็นอะไร”
“คือ...ชั้น...ชั้นเจอผี...เมื่อคืนนี้มีผีมาช่วยชั้นไว้...แล้วเมื่อกี้เค้าก็มาเข้าฝันชั้นอีก...บอกว่าเค้าเป็นผีเจ้าของบ้าน...”
อรพิณชะงักนิ่งไปครู่นึง “ผี...ผู้หญิงสวยๆใช่ไหม?”