บทละครโทรทัศน์ สองรักสองวิญญาณ ตอนที่ 18 (ตอนจบ) หน้า 4
ตำรวจหันมองอ๋อมแอ๋มทำนองว่าจริงไหม พอดีกับตุ๊เคลื่อนมาใกล้อ๋อมแอ๋ม อ๋อมแอ๋มรีบพูด “ใช่ค่ะ! จับเลยค่ะ! ชั้นพวกเดียวกับมัน!”
ตำรวจจึงรวบตัวอ๋อมแอ๋มขึ้นรถไปกับพิชาญ พิชาญยินดีเพราะแค้นที่อ๋อมแอ๋มทรยศ อ๋อมแอ๋มเอาแต่มองไปที่ตุ๊ที่ยืนมองตามตาละห้อย
รัชนีประคองสัญญาที่รวยรินเข้ามาลงนอนที่โซฟา สัญญานอนอยู่ในอ้อมแขนรัชนี มีอนวัช วรานุชรายล้อมอย่างเป็นห่วง
“ถึงบ้านเราแล้ว...คุณสัญญา...”สัญญาปรือตามองเห็นบรรยากาศที่คุ้นเคยรู้สึกอุ่นใจขึ้นมา รัชนีมองร่างที่ค่อยๆจางของสัญญาแล้วใจเสีย “คุณสัญญา อย่าเป็นอะไรนะ เดี๋ยวจืดกับเฉิ่มก็จะทำบุญให้คุณเหมือนครั้งที่แล้ว คุณต้องไม่เป็นอะไร”
สัญญาฝืนยิ้มให้รัชนีแต่ในใจรู้ดีว่าบาดแผลครั้งนี้หนักหนากว่าครั้งก่อนมาก อาคมของมีดกำลังดูดวิญญาณของเขาให้จากโลกนี้ไปสัญญารวยรินพูดลำบาก “เมียจ๋า...อย่าร้องไห้ ดีใจกับผัวดีกว่า ที่โชคดีมีโอกาสได้ตายถึงสองครั้ง ครั้งแรก...ตายไปทั้งๆที่ยังตาบอด ไม่รู้ว่าใครคือคนที่รักผัวมากที่สุด ตายไปทั้งที่ยังเห็นผิดเป็นชอบ ลุ่มหลงของสวยงามจนนำพาเอาคนชั่วมากมาย ให้เข้ามาทำร้ายคนดีๆ....” สัญญามองไปที่นุชกับวัช รู้สึกผิดบาปมาก “ชั้นขอโทษนะ....”
อนวัชกับวรานุชน้ำตาไหลด้วยความสงสาร อนวัชจับไหล่สัญญารู้สึกใจหาย... “ผมอโหสิให้....”
สัญญายิ้มขอบใจตื้นตันแล้วหันจับมือรัชนีมากุมไว้ “ตายครั้งนี้...ได้รู้แล้วว่า...กิเลสตัณหาของตัวเอง...นำพาแต่ความเดือดร้อนมาให้ไม่รู้จักจบสิ้น...ตาสว่างแล้ว...ตายคราวนี้ก็ถือว่าคุ้มค่า....” ร่างสัญญากระตุกเฮือก
รัชนี อนวัช วรานุชร้องระงม “คุณสัญญา!”
สัญญาเอื้อมมือไปจะจับแก้มรัชนี แต่มือสัญญากลับหมดแรงร่วงลงมาก่อน สัญญาแน่นิ่งไป รัชนีใจจะขาด ร้องเรียกสัญญา “คุณสัญญา!!!! คุณสัญญา!!!!”
ร่างสัญญาค่อยๆเบาบางหายไป...จนไม่เหลือแม้เงา อนวัชกอดวรานุชที่ร้องไห้โฮ รัชนีร้องไห้ หัวใจสลาย เพ็ญกับเริงที่ดูอยู่ก็พลอยน้ำตาไหลไปด้วย
อนวัช เจ อรพิณช่วยกันขนลังสมบัติลงจากรถตู้คันใหม่ โดยเพ็ญกับเริงคอยช่วยลำเลียง ทุกคนยังสะเทือนใจเรื่องการจากไปของสัญญา ยกเว้นเจที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย “ตกลงนี่มันหีบอะไรวะไอ้วัช? ถามคุณอรเท่าไหร่ก็ไม่ยอมบอก”
อนวัช อรพิณ เพ็ญ เริงชะงัก “แกไม่ต้องรู้หรอกไอ้เจ เพราะยังไงมันก็ไม่ใช่ของชั้น”
“อ้าว! แล้วของใคร?”
“ของเจ้าของบ้านนี้...”
“อ้าว! แล้วทำไมไม่รอให้เค้ามาขนเองล่ะ แบบนี้เอาเปรียบแกนะเว้ย แกเป็นคนเช่าบ้านนะไม่ใช่คนใช้!”