บทละครโทรทัศน์ สองรักสองวิญญาณ ตอนที่ 17 หน้า 3
เจนนี่พุ่งเข้ามาหาวรานุชที่ถูกโซ่ล่ามไว้กับเสาไม้กลางห้อง วรานุชถูกปิดปากร่างกายอ่อนเพลียและเสียขวัญ
เจนนี่พยายามเอากุญแจมาไขให้วรานุชแต่ไขไม่ออก “ทำไมไขไม่ออกล่ะ” เจนนี่ร้อนใจพยายามไขต่อ
อ๋อมแอ๋มเดินถือแกลลอนน้ำมันมา เดินดุ่มมาที่ห้องขังวรานุช อ๋อมแอ๋มเดินเหยียบไม้กระดานลั่นเอี๊ยด เจนนี่กับวรานุชชะงักเมื่อได้ยินเสียง อ๋อมแอ๋มจับประตูและผลักเข้าไป เห็นวรานุชเหงื่อแตกอยู่คนเดียวในห้อง
อ๋อมแอ๋มคิดๆ สงสัยว่าเจนนี่หายไปไหน “ไม่มีอะไร แค่แวะมาดูว่ามีใครสาระแนมากวนใจแกรึเปล่า”
เจนนี่แอบอยู่ที่ลังไม้มุมห้อง เจนนี่มองเห็นว่าอ๋อมแอ๋มวางแกลลอนน้ำมันแล้วเดินออกจากห้องไป เจนนี่กับวรานุชมองสบตากันพากันโล่งใจ
อนวัช อรพิณเดินนำพิชาญขึ้นมา ท่าทางระวังตัวพอดีกับที่อ๋อมแอ๋มออกมาจากห้อง
“ในห้องนี้แหละ”
ในห้องเจนนี่ที่พยายามจะไขกุญแจให้วรานุชได้ยินเสียงพิชาญ ตกใจรีบหาที่หลบ จนลูกกุญแจร่วงไปที่มุมนึง เจนนี่คิดอะไรไม่ออก มองเห็นหน้าต่าง จึงกระโดดออกไป
พิชาญอ๋อมแอ๋มเดินนำอนวัช อรพิณเข้ามาในห้อง เจนนี่ยืนเกาะขอบหน้าต่างอยู่ มีแผ่นไม้แผ่นนึงยื่นออกมาให้ยืนอย่างหวาดเสียว แต่ยังไม่ทันได้อะไร เจนนี่ร่วงไปแต่ไม่มีใครได้ยิน
อนวัชอรพิณเข้ามาเห็นวรานุชแล้วอยากจะร้องไห้ด้วยความสงสาร
“นุช!!”อนวัชรีบวิ่งไปหาวรานุช กอดวรานุชไว้ในอ้อมแขนโดยมีอรพิณกอดวรานุชอีกด้าน
อ๋อมแอ๋มพูดเยาะๆ “ดีใจด้วยนะ พร้อมหน้าพร้อมตาซะที เดี๋ยวจะได้ตายอย่างพร้อมหน้ากันนี่แหละ”
อรพิณโวย “อะไร! สมบัติก็เอามาให้แล้ว จะฆ่าพวกชั้นทำไม!”
“ปกติก็ฉลาดไม่ใช่เหรอ ทำไมวันนี้ถามโง่ๆ”
อนวัชหยิบปืนขึ้นมาเล็งอ๋อมแอ๋ม พิชาญกับอ๋อมแอ๋มชะงัก “ผมไม่อยากทำร้ายใคร ผมขอร้อง ปล่อยพวกผมไป”
“ยิงเลย ชั้นไม่สน” อ๋อมแอ๋มมองพิชาญอย่างแค้นใจ พิชาญค่อยๆชูปืนเล็งไปที่วรานุช “แต่คนนี้แกสนแน่.....เอาสิ แลกกัน”
อนวัชตัดสินใจวางปืนลง พิชาญส่ายหน้าเพราะรู้ดีว่าอนวัชไม่กล้ายิงใครและไม่กล้าแลก พิชาญเตะอนวัชล้มไปข้างวรานุช อรพิณฉวยโอกาสผลักพิชาญจนปืนหลุดมือ อนวัชรีบพุ่งไปต่อยพิชาญล้มคว่ำไป
อ๋อมแอ๋มจะพุ่งไปหยิบปืนพิชาญที่พื้น อรพิณรวบยื้อร่างอ๋อมแอ๋มไว้ได้ก่อน
อนวัชต่อยพิชาญซ้ำจนพิชาญนิ่งไป อนวัชรีบหยิบปืนมาถือไว้ แล้วหันไปเล็งอ๋อมแอ๋มที่กำลังจะหยิบปืนของตนขึ้นมา “หยุด!”
อ๋อมแอ๋มชะงักค่อยๆชูมือมองไปที่ด้านหลังเห็นพิชาญลุกมา เอาไม้ฟาดอนวัชล้มไปอ๋อมแอ๋มริบปืนอนวัชมาได้
“อย่าพยายามเลย คนอย่างแกทำเลวไม่ขึ้นหรอก” พิชาญเอาโซ่ที่เตรียมไว้ ล่ามอนวัชอรพิณไว้ที่เสาเดียวกับนุช ริบโทรศัพท์ทุกคนมาเก็บไว้ อ๋อมแอ๋มราดน้ำมันไปทั่วห้อง แล้วกำลังจะสาดใส่อนวัช วรานุช อรพิณ ทันใดนั้น ได้ยินเสียงเปิดประตูโรงเลื่อย อ๋อมแอ๋มพิชาญตกใจมองหน้ากัน