บทละครโทรทัศน์ สองรักสองวิญญาณ ตอนที่ 10 หน้า 5
เพ็ญกับเริงกระดกน้ำดื่มอักๆๆเพราะนึกว่าจะตายซะแล้ว ทั้งสองคนอยู่ในสภาพโรยแรง วรานุชที่นั่งอยู่ด้วยก็ส่งยาดม ยาหอมให้
อนวัชที่นั่งดูอยู่ด้วยก็ท่าทางหนักใจ “อ๋อมแอ๋มกับเจนนี่เค้าขังพี่เพ็ญกับพี่เริงเพราะจะขโมยของเหรอครับ?”
“ใช่ค่ะ! คุณวัชไม่เชื่อพี่ใช่ไหมคะ ใช่ซี๊! ยังไงก็ต้องเข้าข้างเมียน้อย ถามจริงเถอะค่ะ ไม่สงสารคุณนุชเหรอคะ!”
อนวัชตอบไม่ทัน วรานุชรีบช่วยพูดให้ “ผู้หญิงสองคนนั้นเค้าไม่อยู่แล้วละค่ะ”
“ไม่อยู่แล้วเหรอคะ? หื๋อ!!! น่าจะอยู่ให้พี่เพ็ญตบสั่งสอนซักทีสองทีก่อน เจ็บใจจริงๆ”
“ทำไมไปง่ายจังละครับ?”
เพ็ญมองอนวัชไม่ไว้ใจ “ระวังจะโดนจัดฉากตบตานะคะ บางทีคุณวัชอาจจะเตี๊ยมกับสองคนนั่น ให้ทำเป็นยอมๆออกไป”
วรานุชกับอนวัชมองหน้ากันไม่รู้ว่าจะพูดหรือทำไงให้เพ็ญกับเริงเข้าใจ วรานุชตัดสินใจเล่าเรื่องผีให้เพ็ญเริงฟัง “คือ...ไม่ใช่หรอกค่ะ พี่เพ็ญ สองคนนั่นเค้าถูกผีเจ้าของบ้านหลอก”
เพ็ญกับเริงพากันชะงักตกใจ มองหน้าวรานุชที่เล่าอย่างจริงจัง “ผีเจ้าของบ้าน!!!”
เช้าวันใหม่ ที่ศาลาวัด พิชาญกับตุ๊ก้มกราบหลวงพ่อที่ท่าทางใจดี ทั้งพิชาญและตุ๊ปากซีดเซียว ตุ๊ท่าทางยังเบลอๆ ขวัญยังไม่มาเต็มที่
“พร้อมจะกลับแล้วเหรอ? ไม่กลัวแล้วเหรอ ผีน่ะ?”
ตุ๊สะดุ้งเขยิบใกล้พิชาญทันที หลวงพ่อขำๆ
พิชาญกล่าว “นอนวัดมาสองคืน ตอนนี้ดีขึ้นแล้วครับ...”
หลวงพ่อมองพิชาญ เหมือนมองเห็นบางอย่าง “ผีน่ะไม่น่ากลัวหรอกโยม...ใจคนน่ากลัวว่าเยอะ...ถ้ากลับตัว ไม่คิดชั่วได้ ก็รีบทำ...ก่อนที่จะสร้างกรรมไปมากกว่านี้....”
พิชาญชะงักมองหลวงพ่อที่พูดแปลกๆ แต่ตุ๊รู้สึกตื้นตันอย่างประหลาด พิชาญสงสัย “หลวงพ่อหมายถึงใครครับ?”
“ถ้าเรื่องเวรกรรมมันก็หมายถึงเราทุกคนนั่นแหละโยม เพราะว่าไม่มีใครหนีกรรมพ้น...”
พิชาญเริ่มไม่พอใจ ก้มกราบลาหลวงพ่อแล้วออกไป ตุ๊เลิกลั่กวิ่งตาม
อ๋อมแอ๋มกับเจนนี่หน้าซีดเซียวหัวกระเซิงเข้ามาที่วัด
“มารดน้ำมนต์แล้วจะหายกลัวผีจริงเหรอแก?”
“ไม่รู้! แต่จะให้ไปไหนล่ะ? เดินห้างรึไง!”
เจนนี่จ๋อยแล้วหันไปเห็น ตุ๊ พิชาญเดินออกมาจากศาลาวัดพอดี เจนนี่ชะงัก เขย่าแขนอ๋อมแอ๋มให้มอง อ๋อมแอ๋มหันมองเห็นพวกพิชาญก็ตกใจ จะวิ่งหนีแต่ว่า พิชาญกับตุ๊มองเห็นทั้งคู่เสียก่อน
“วิ่ง!!” เจนนี่ลากแขนอ๋อมแอ๋มวิ่งนำไป พิชาญตุ๊รีบวิ่งตาม
เจนนี่ลากอ๋อมแอ๋มวิ่งเข้ามาในโบสถ์ ปิดประตูทันที