บทละครโทรทัศน์ กุหลาบร้ายของนายตะวัน ตอนจบ หน้า 5
28 กุมภาพันธ์ 2557 ( 16:53 )
625.8K
บ้านพัก พีระเข้ามาเห็นอุษาวดียืนเหม่อที่ริมหน้าต่าง พีระเดินมายืนข้างๆ
"ชอบหมอทัตใช่มั๊ย"
อุษาวดีหันขวับ หน้าเหรอหรา ปฏิเสธพัลวัน "มะ มะ ไม่ ไม่ อุษามะ..ไม่ได้..ชอบ"
"อย่าโกหก พี่เป็นพี่ชายเธอ เธอคิดอะไร ทำไมพี่จะไม่รู้"
อุษาวดีเงียบ เศร้า จ๋อย "ถึงอุษาชอบเค้า แล้วไงคะ ในเมื่อเค้าไม่ได้ชอบอุษา"
"แต่เท่าที่พี่ดู พี่ว่าหมอทัตเค้ามีใจให้เธอเหมือนกัน"
"พี่พีดูผิดแล้ว หมอทัตชอบโรส พี่พีไม่สังเกตเหรอว่าเค้าเป็นห่วงโรสมาก"
"เค้าเป็นเพื่อนกัน"
"จากเพื่อนก็เปลี่ยนเป็นคนรักได้นี่คะ"
"อย่าคิดเอง" อุษาวดีเงียบฟัง
"พี่ว่าหมอต้องมีใจให้เธออยู่บ้าง ไม่งั้นตอนที่เกิดเรื่องเดชา เค้าไม่ช่วยเธอจนตัวเองเจ็บหรอก"
"เค้าทำเพราะมันเป็นหน้าที่ เค้าไม่ได้ทำ เพราะรักอุษา" พีระจะพูดต่อ
"พี่พีเลิกพูดถึงหมอได้แล้ว อุษาไม่อยากฟัง อุษาจะพยายามตัดใจจากเค้าให้ได้"
อุษาวดีพูดจบก็เดินไป พีระได้แต่มองตามด้วยความเป็นห่วง
ในป่าลึก โรสรินเดินไม่ไหว ถึงกับทรุดนั่งลงกับพื้น หน้าแย่ เหงื่อท่วม หันไปมองรอบๆ
"เดินไปทางไหน ก็เหมือนกันไปหมด หรือเราต้องมาหลงป่าตาย"
โรสรินเริ่มสติแตก ฟูมฟาย "ไม่นะไม่..ฉันยังไม่อยากตาย"
โรสรินร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว ร้องอย่างไม่ห่วงสวย “ฮือๆๆๆ"
ไม่นานมีผ้าเช็ดหน้ายื่นมาตรงหน้า โรสรินชะงัก เห็นผ้าเช็ดหน้า หยุดร้อง เงยหน้าเห็นตะวันย่อตัวลงตรงหน้า ยิ้มให้อย่างอบอุ่น ก็ดีใจมาก
"นายตะวัน นายมาได้ไง?!"
"ผมเข้ามาช่วยชาวบ้านทำฝายทดน้ำ" ตะวันพยายามพูดเรื่องเก่า
โรสรินชะงัก "ช่วยชาวบ้านทำฝาย" ตะวันพยักหน้า รอลุ้น โรสรินคิด
"คุ้นๆ ทำไมรู้สึกเหมือนเคยได้ยินคำนี้มาก่อน" ตะวันลุ้นมาก
"แต่ก็ช่างมันเถอะ" ตะวันทำท่าเซ็ง
"ไม่อยากนึก รีบพาฉันออกไปจากที่นี่"
ตะวันพยักหน้า "เดินไหวมั๊ย"
โรสรินเหวี่ยงนิดๆ "สภาพแบบนี้นายคิดว่าฉันจะไหวมั๊ยล่ะ มาช่วยสิ"
โรสรินยื่นมือออกไป ตะวันยิ้มๆ แล้วก็จับมือโรสรินให้ลุกขึ้นยืน ก่อนจะช่วยประคองโรสรินให้เดิน