บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 14 หน้า 26
“เธอรักเขาหวงเขา เธอก็อยู่กับเขาเถอะ” ลั่นทมชะงักหันมายิ้มๆ “ว่าไงคะชีพ ถ้าจะอยู่ด้วยกันก็ต้องที่นี่ ไม่งั้น..คนหนึ่งต้องอยู่คนหนึ่งต้องไปให้เลือกเอา”
ชีพตะกายไปที่ประตู รสสุคนธ์เข้าดึงชีพไว้ “ขอฉันออกไป..ให้รสสุคนธ์อยู่”
“ไม่นะชีพ..คุณต้องอยู่....รสจะไป”
ชีพพยายามพูดอย่างลำบาก “รสจ๋า..เห็นใจเถอะฉันจะตายอยู่แล้ว..ไม่เห็นแสงเดือนแสงตะวัน จมอยู่กับกลิ่นเน่าเหม็น..ซากศพนานแล้วให้ฉันออกไปก่อน แล้วฉันจะรีบหาทางกลับมาช่วยเธอ ตกลงนะ”
ชีพจะออกไป รสสุคนธ์กระชากชีพไว้สุดแรง “ไม่..รสไม่เอา ลั่นทม..เธอเอาตัวชีพไป ฉันจะไปเอง”
ประตูสุสานเปิดออก รสสุคนธ์จะวิ่งไป ชีพรวบรวมกำลังกอดรัดรสสุคนธ์ไว้ รสสุคนธ์ดิ้นรนแผดร้องแล้วผลักชีพ สองคนปล้ำกันอยู่ที่พื้น รสสุคนธ์ตะกายจะไป ชีพคว้าขาไว้ รสสุคนธ์ถีบชีพกระเด็น จนสามารถดิ้นหลุดจากชีพได้ “ปล่อย..ปล่อยฉัน นี่แน่ะ”
ลั่นทมมองเฉย รสสุคนธ์วิ่งถลาออกไปจากสุสาน ชีพตะโกน “รส..อย่าทิ้งฉัน..ช่วยฉันด้วย”
ประตูสุสานปิดโครม ชีพถึงกับฟุบหน้าสะอื้นอย่างหวาดกลัว ลั่นทมมองดูชีพอย่างเยาะๆ “ไหนว่ารักกันนักหนาไงคะ”
ที่ชั้นล่างบ้านลั่นทม รสสุคนธ์วิ่งเตลิดออกมาจากสุสาน วิ่งอย่างเร็วมาก ท่าทางหวาดกลัวสุดขีด รสสุคนธ์วิ่งมาถึงหน้าบ้านธารินทร์ยืนคุยกับกลุ่มตำรวจหันมามอง รสสุคนธ์แผดเสียงดังลั่น “ช่วยด้วย..ช่วยด้วย”
ธารินทร์ ถลาเข้ามา ตำรวจคนอื่นๆตามมาด้วย อุษา นฤมล สวาท จิ้มลิ้ม ยาใจและหวาน หน้าตาตื่นออกมากันหมด รสสุคนธ์ร้องไห้อย่างหวาดกลัววิ่งไปซุกมุมหนึ่ง
“เกิดอะไรขึ้นคะรินทร์ ทำไมรสเขาถึงร้องลั่นบ้านอย่างนี้”
ธารินทร์ส่ายหน้า หวานวิ่งเข้าไปหารสสุคนธ์ “อะไรกัน..อะไร รส”
รสสุคนธ์คว้าแขนหวานไว้ “คุณชีพอยู่ในสุสาน..ไปช่วยเขาเร็ว”
“คุณรู้ได้ยังไง”
รสสุคนธ์ร้องไห้ด้วยความกลัว “ลั่นทมบังคับให้ฉันเข้าไป..คุณชีพกำลังจะตาย เขาอยู่ที่นั่น”
ทุกคนตกใจมาก ธารินทร์สบตากับอุษา ก่อนจะพูดกับรสสุคนธ์เรียบๆ “ไปกับผม”
“ไม่...ไม่ไป ฉันกลัว”
“แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าคุณชีพอยู่ตรงไหน”
“ไปเถอะรส ไปหลายคนคงไม่มีอะไร จะได้ช่วยกันเอาคุณชีพกลับมา..ไป”
พวกสวาทมองหน้ากัน ส่ายหน้าพร้อมเพรียง “พวกเราไม่ไปได้มั้ย”
“ไปนอนกันเถอะ เดี๋ยวษาไปเอง”
รสสุคนธ์ลังเลแล้วตามธารินทร์โดยเข้าไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ และตำรวจอย่างกลัวๆ ไปทางสุสานทุกคนเว้น นฤมล สวาท จิ้มลิ้มและยาใจ