บทละครโทรทัศน์ สุสานคนเป็น ตอนที่ 14 หน้า 27
ในสุสานลั่นทม ธารินทร์เข้ามาเปิดไฟสว่าง ทุกคนตามเข้ามา
รสสุคนธ์กลัวมาก มือสั่นชี้ไปที่เตียง “เขาอยู่ที่เตียงนั่น”
ทุกคนมองไปที่เตียงแต่ไม่มีใคร สุสานอยู่ในสภาพปกติ ที่เตียงมีรอยผ้าปูที่นอนยับย่น รสสุคนธ์เห็นเตียงว่างเปล่าก็มองหาไปรอบๆ “ชีพ..ชีพคะ..รสพาคนมาช่วยแล้ว”
รสสุคนธ์บอกกับธารินทร์ “ลั่นทมคงบังตาพวกเราไว้..เขาอยู่ในสุสานนี้แหละ ช่วยกันหาเร็วๆ ตัวเขาเหม็นเหมือนซากศพเต็มทีแล้ว”
ทุกคนช่วยกันหาแต่ไม่พบ
“ในโลง..ก็ไม่มี”
อุษาเดินเข้าไปใกล้รสสุคนธ์ “เรารบกวนคุณน้าหลายครั้งแล้วนะรสสุคนธ์”
“โธ่..ฉันเห็นกับตาพูดกับคุณชีพด้วย นังผีร้ายมันเอาตัวคุณชีพไว้..รสจับเสื้อผ้าตัวเองให้ทุกคนดู นี่ไงชุดฉันยังเปื้อนน้ำเลือดน้ำหนองจากตัวคุณชีพ...เมื่อกี้ฉันพยายามพยุงเขาออกไปแต่ลั่นทมไม่ยอม..ลั่นทมปล่อยฉันคนเดียวมาสิมาดูเลย”
อุษาเดินมาที่รสสุคนธ์จับเสื้อดูแล้วส่ายหน้า “ก็ปกตินี่...ไม่เห็นมีอะไร กลิ่นเหม็นก็ไม่มี”
รสสุคนธ์ก้มลงมองเสื้อนอนแล้วเข้าใจ “มันแกล้งฉัน..แบบนี้ต้องเผาทั้งศพลั่นทมทั้งเรือนไทยให้สิ้นซากถึงจะกำจัดได้..ไม่งั้นก็ต้องเอาหมอผีมาปัดรังควาน ใช่แล้วหมอผี”
ลมพัดแรงเหมือนพายุ ปะทะทุกคนให้ปลิวออกไปจากห้อง เสียงร้องกันเอะอะ แล้วประตูก็ปิดปัง ที่หน้าสุสาน เห็นทุกคนกระเด็นออกมาเหมือนถูกเป่าด้วยลม เซถลา ต่างก็ตกใจ หวาดกลัว มองหน้ากันเลิ่กลั่ก ส่วนในสุสาน ลั่นทมยืนมองชีพที่หมดอาลัยตายอยากไม่ยอมแม้แต่จะขยับแขนขา มองตามพวกที่กรูกันออกไปอย่างสิ้นเรี่ยวแรง
ชีพเสียงแหบโหยแต่จริงจังมาก “ฆ่า..ฉันเถอะลั่นทม”
ลั่นทมมองชีพนิ่งสงบ