บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ รักเร่ ตอนที่ 15 (2/2) หน้า 4
“ดู๊ มือไม้เปะปะจนปัดของตกเลยเห็นไม๊ ดีนะ กระจกไม่แตกน่ะ” อาพร้อมจิตชะงักเขม้นตามองคนในรูป แล้วหันกลับมามองหน้ารามิล แล้วขมวดคิ้ว หน้าดุขึ้นมาทันที
รามิลสงสัย มองไปที่กรอบรูปในมืออาพร้อมจิตบ้าง เห็นกรอบรูปรามิลในมืออาพร้อมจิต รามิลมองอย่างอึ้ง
พริ้งนั่งกอดลีล่าไว้แน่น ไม่ยอมให้ออกไปที่ห้องข้างนอก “อย่าเพิ่งออกไปจ้ะลีล่า ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน”
อาพร้อมจิตกำลังจ้องหน้ารามิลอย่างฉุนๆ “ทำไมคุณถึงไม่บอกฉันเสียตั้งแต่แรกว่าคุณคือพ่อของยายลีล่า ? ทำไมต้องเอานามสกุลตัวเองมาหลอกว่าเป็นชื่อด้วย”
“ถ้าผมบอกแต่แรก คุณพร้อมก็คงจะต้องบอกวายูน แล้ววายูนก็คงจะสั่งห้ามไม่ให้ผมได้เจอกับลีล่าอีก ซึ่งผมคงยอมไม่ได้..”
“แต่คุณเป็นคนไม่ต้องการยายลีล่าเองไม่ใช่รึ แต่ยายวามันใจไม่แข็งพอที่จะฆ่าลูกตัวเอง ถึงต้องก้มหน้ารับกรรมเลี้ยงลูกที่ไม่มีพ่อมาตามลำพังตัวคนเดียว ยอมอดมื้อกินมื้อจนผอมหัวโต กว่าจะเอาตัวรอดมาได้จนทุกวันนี้ รู้ไหมว่ามันหนักหนาสาหัสขนาดไหน”
“ผมยอมรับครับว่าผมเป็นคนผิดเอง.. และตอนนี้ผมอยากขอโอกาสแก้ไขความผิดพลาดในอดีตบ้าง ขอให้ผมได้ทำหน้าที่พ่อบ้างเถอะครับ นะครับคุณพร้อม” รามิลยกมือไหว้อาพร้อมจิต “ผมไหว้ละครับ”
อาพร้อมจิตเห็นรามิลยกมือไหว้และน้ำตาซึมๆก็ถึงกับอึ้ง..พูดอะไรไม่ออก
นิโคไลกำลังมองหน้าวายูนอย่างสงสัย วายูนยังเครียดเรื่องที่ได้เจอกับรามิลอยู่ “คุณไม่สบายรึเปล่าวายูน ผมเห็นคุณหน้าซีดๆมาตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกนิโคไล อย่าห่วงเลย”
“ห่วงสิ ทำไมจะไม่ห่วง คุณก็รู้ว่าผมห่วงคุณเสมอ..วายูน..ตอนนี้เราสองคนก็ไม่ใช่นักศึกษากันแล้ว เรามีงานที่ดีทำ มีอนาคตรออยู่”
“อย่าเพิ่งคิดถึงอนาคตไปไกลเลยนิโคไล ตอนนี้ฉันขอแค่ทำปัจจุบันให้ดีที่สุดก่อนก็แล้วกัน”
นิโคไลฟังก็พอรู้ว่าวายูนยังไม่พร้อมจะรับฟังคำขอแต่งงานของเขา นิโคไลเลยหน้าเจื่อนไป
วายูนกับนิโคไลเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วชะงักเมื่อเห็นอาพร้อมจิตนั่งหน้ากลุ้มอยู่คนเดียว
“คุณอาเป็นอะไรรึเปล่าคะ”
“วันนี้พ่อของยายตัวซนเขามาที่นี่..”
“อะไรนะคะ เขามาที่นี่ทำไม ก็วาบอกเขาแล้วว่า..อย่ามายุ่งกับเราอีก” วายูนพูดจบก็ชะงักไปอีกครั้ง เมื่อเห็นอาพร้อมจิตและนิโคไลมองมาอย่างตกใจ
“นี่วาเจอกับเขาแล้วเหรอ”