บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 5
กลางดึก ห้องโยสิตา โยสิตาลืมตาขึ้นนิ่งเหมือนทบทวนให้แน่ใจว่ามันคือความฝัน เพราะสัมผัสนั้นมันช่างเหมือนเกิดขึ้นจริงมากๆ “แย่ที่สุด...โยสิตา...มันเป็นฝันร้ายที่แย่ที่สุด” โยสิตาพลิกตัวตะแคง ข่มตาให้หลับลงไม่ได้ ภาพความฝันนั้นหลอนหลอก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ภาพของคนที่อยู่ร่วมในความฝัน “คนบ้า” โยสิตาคว้าหมอนมาปิดหน้าตัวเอง
ที่ห้องพระ เกรียงนั่งขัดสมาธิอยู่กับบุษกรที่หมอบราบอยู่กับพื้นห่างจากเกรียง
“ข้าเฝ้ารัก เฝ้ารอของข้ามานานเท่าไร ท่านก็รู้..ข้าขอเพียงเท่านี้ ท่านให้ข้ามิได้เชียวรึ”
“ความรักของเจ้า ทำร้ายทำลายตัวเจ้าเองมาแล้ว เจ้าอย่าลืม” เกรียงปราม
บุษกรตะคอก “ข้าเป็นผู้ถูกทำร้ายต่างหาก”
“ข้าให้เจ้าดังที่วอนขอมิได้”
“ท่านใจดำเกินไปแล้ว ท่านทนเห็นข้าต้องทนทุกข์ทรมานได้อย่างไร”
“สิ่งที่เจ้าก่อขึ้นในคืนนี้ มันคือบาป”
“นังผู้นั้นสมควรได้รับ”
“นั่นล่ะ คือสิ่งที่ทำให้ข้าไม่อาจไว้ใจเจ้า”
บุษกรน้ำตาร่วง ร้องไห้ตัวสั่นโยน ดูน่าเวทนามาก “ข้าอยู่ในพันธนาการมานับชั่วกัปชั่วกัลป์ ได้แต่เฝ้ารอคอยอย่างมีความหวังว่าบุญที่มีอยู่เพียงน้อยนิด จักช่วยให้ข้าได้กลับมาอยู่ใกล้คนที่ข้ารัก แม้มิได้ร่วมภพร่วมชาติ ข้าก็พอใจแล้ว แต่ความรักในสายตาท่าน มันก็แค่ฝุ่นละอองในอากาศเท่านั้นเอง”
บุษกรตัดพ้ออย่างน้อยใจที่สุด เพื่อให้เกรียงสงสาร แล้วค่อยๆ เลือนหายไปกับตา ทิ้งไว้แต่เสียงกระซิกร้องไห้ที่ค่อยๆ หายตามไป เกรียงนิ่งทั้งที่สะเทือนใจและเห็นใจ
เช้าวันใหม่ อธินอ่านเอกสารทางวิชาการปึกใหญ่ โยสิตาถือไม้กวาดกับที่โกยผงกับถังน้ำเข้ามาเตรียมทำความสะอาดบ้าน
“จะกวาดบ้านเหรอลูก..มาเดี๋ยวพ่อช่วย”
“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ พ่อทำงานไปเถอะ เมื่อไรเราจะได้กลับไปที่นั่นอีกคะพ่อ”
“ลูกพูดถึงอะไร”