บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 5 หน้า 4
“คุณกฤต แผ่เมตตาเป็นไหมครับ” กฤตธรงงแปลกใจ เกรียงย้ำ “บทสวดแผ่เมตตา ท่องได้ไหมครับ”
“อาจารย์จะบอกอะไรผมครับ” กฤตยิ่งฟังยิ่งงง
ห้องโยสิตา โยสิตาคุยกับปารมีถึงเรื่องที่เกิดขึ้น “เรื่องนี้ฉันไม่เคยบอกใคร นอกจากแกคนเดียว”
“พ่อแกก็ไม่รู้เหรอ”
“ฉันไม่อยากให้พ่อรู้ ฉันกำลังช่วยพ่อตามหาศิลาจารึกแผ่นนั้นอยู่ ถ้าพ่อรู้ว่ามีเรื่องน่ากลัวๆ แบบนี้พัวพันอยู่กับคนบ้านนั้น ฉันว่าพ่อต้องเบรกฉันแน่”
“แล้วแกว่า...ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
“ใครจะไปรู้ล่ะแก”
ในบ้านรับรอง กฤตธรคุยกับเกรียงต่อ “ผมว่าผมคิดไปเองมากกว่า แต่บางทีความฝันนั่นมันก็เหมือนความจริงมากนะครับอาจารย์”
“ทันทีที่รู้ตัวว่าจิตใจกำลังฟุ้งซ่านแผ่เมตตาออกไปคุณกฤต เมตตาจะเป็นเกราะคุ้มครองภัย”
กฤตธรทีเล่นทีจริง “ผมกำลังมีเคราะห์เหรอครับอาจารย์”
“รอบตัวเรา ทั้งที่มองเห็นและมองไม่เห็น ทั้งที่สัมผัสได้และสัมผัสไม่ได้ เป็นเจ้ากรรมนายเวรเราทั้งนั้นคุณกฤต”
“เจ้ากรรมนายเวร” กฤตธรอึ้ง
โยสิตาและปารมีคุยกันอยู่
“แกจำได้ใช่ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นเรียกฉันว่าอะไร”
“เกศอาภา” ปารมีหลุดปาก
“ฉันได้ยินชื่อนี้หลายครั้งมาก แถมเมื่อคืนในฝันยังมีอีกคนที่เรียกฉันด้วยชื่อนี้อีก”
“ใคร”
“เจ้านายแกแหละ คุณกฤตธร”
“หา...” ปารมีเปลี่ยนโหมดได้ทันทีหัวเราะคิกคัก “นี่เขาเข้าไปหาแกถึงในความฝันเชียวเหรอ”
“นี่...น้อยๆ หน่อย อย่าคิดพิเรนทร์..เขารบกวนฉันมาก แถมในฝันยังแต่งตัวประหลาดอีกต่างหาก”
“เขาเรียกแกว่า เกศอาภา แล้วยังไงต่อ”
โยสิตาชะงักกึก แล้วทำเลิกสนใจ “ก็แค่นั้น”
“โกหก แกเล่าไม่หมด ฉันรู้ไอ้โย” ปารมีแหย่
“ไม่มีอะไร เห็นแค่นั้น”
“ฉันไม่เชื่อ..แกมีพิรุธ เล่ามาซะดีๆ จะเล่าไม่เล่า”
“เอ๊ะ”