บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 5 หน้า 10
“ฉันส่งคุณเท่านี้นะคะ จะคุยกับเจ้าของบ้านเขาต่อก็ตามสบายค่ะ” โยสิตาประชดหันกลับเข้าบ้านทันที ปารมีอ้าปากค้าง
“พรุ่งนี้ให้ผมมารับเวลาเดิมก็แล้วกันนะครับ” กฤตธรร้องบอก
“ไม่จำเป็นค่ะ ฉันไปของฉันเองได้ ขอบคุณค่ะ” โยสิตากลับเข้าบ้านทันที
“เวลาเดิมนั่นแหละค่ะ..เวลาเดิม” ปารมีพยักพเยิดกับกฤตธรก่อนรีบตามโยสิตาออกไป
สวนหน้าบ้านอธิน ปารมีรีบวิ่งตามโยสิตามาจนทัน “แก...”
“ฉันเคยบอกแล้ว ฉันไม่ไว้ใจผู้ชายคนนี้ แกก็ยังพยายามทำอะไรอยู่ได้” โยสิตาโกรธ
“คุณกฤตเขาไม่ได้เป็นผู้ร้ายซะหน่อยนะแก”
“แกรู้ได้ยังไง แกรู้จักเขาดีกว่าตัวแกเองแล้วเหรอ ถึงกล้าพูดยังงี้”
“ไม่ใช่ แต่อย่างน้อยเรื่องศิลาจารึกอะไรนั่นน่ะ แกก็ยังไม่มีหลักฐานอะไรชัดเจนซะหน่อยจะไปปรักปรำเขาได้ยังไง ยิ่งอยากล้วงลึกเรายิ่งต้องทำให้เขาตายใจไม่ใช่เหรอ”
โยสิตานิ่งไปเหมือนกัน “ยังไงก็ต้องรักษาระยะห่างบ้าง ไม่ใช่ภูมิใจนำเสนอถึงขนาดนี้”
“แล้วถ้าตอนจบ เขาเกิดแก้ข้อกล่าวหาของแกได้ทั้งหมด ก็โอเคใช่ไหมล่ะ”
“ยังไม่เลิกอีก” โยสิตาเอือมๆ
“คนเราโคจรมาเจอกันยังงี้มันอาจจะเป็นเรื่องของบุพเพสันนิวาสก็ได้นะแก”
“ไร้สาระ” โยสิตาเดินหนีเข้าบ้าน
หน้าบ้านรับรอง กฤตธรจะเดินเข้าบ้าน แต่เหมือนมีบางสิ่งเรียกร้องให้หันไปมองทางบ้านรับรอง บ้านรับรองอยู่ในความมืดสลัวๆ แสงไฟจางๆ ในบ้านเหมือนมีคนอยู่ กฤตธรเหมือนไม่ได้สนใจ แต่ต้องชะงักมองไปอีกครั้ง เหมือนมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนมองมา กฤตธตั้งใจมองเพราะอยากรู้ว่าใคร ผู้หญิงคนนั้นเดินไปทางบ้านรับรอง กฤตธรแปลกใจ ตัดสินใจเดินตามไป
กฤตธรเดินเข้ามาถึงหน้าบ้านรับรอง เปิดประตูเข้าไป กฤตธรกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดไฟ มือยังไม่ทันถึงสวิตช์ไฟ
ทางเดินขึ้นบันไดชั้นบนก็ติดสว่างขึ้นเอง กฤตธรแปลกใจหันไปมองที่บันได บุษกรหันมายิ้มให้ ระหว่างก้าวขึ้น และหายไปชั้นบน
เสียงกฤตธรดัง-ถามออกไป “ใครน่ะ” ไม่มีคำตอบ กฤตธรตามขึ้นบันไดไป
กฤตธร ขึ้นบันไดมาถึงชั้นบนที่มืดสลัว มีเพียงแสงจากภายนอกสาดเข้ามา บุษกรเดินหายเข้าไปในห้องหนึ่งที่ประตูเปิดค้างเอาไว้