บทละครโทรทัศน์ บ่วงอธิฏฐาน ตอนที่ 5 หน้า 8
“ผมเพิ่งรู้นะคุณโยว่าคุณพ่อคุณเป็นนักโบราณคดี” โยสิตาเหลือบมองอธินแวบหนึ่ง นึกในใจไปบอกเขาทำไม “เข้ามาถึงในบ้านแล้ว ผมยังไม่รู้เลย”
“นักโบราณคดีไม่ใช่นักสะสมนี่คุณ งานของเราเพื่อการศึกษาค้นคว้าเท่านั้น” อธินเอ่ยบอก
“ต้องใจรักจริงๆ เลยนะครับเพราะอยู่แต่กับเรื่องราวในอดีต”
“อดีตเป็นรากฐานของปัจจุบันคุณ เราจะเข้าใจที่มาที่ไป ระบบความคิดความเชื่อของชาติพันธุ์มนุษย์ จากโบราณคดีนี่แหละ” อธินอธิบาย
โยสิตาได้ช่องจนอดใจไว้ไม่อยู่ “ของทุกชิ้นที่ขุดค้นขึ้นมาได้ในแผ่นดินนี้ ถึงต้องเป็นสมบัติของประเทศนี้ สมบัติของคนไทยทุกคน ไม่ใช่ของใครคนใดคนหนึ่ง” อธินมองลุ้นว่าโยสิตาจะหลุดออกมาขนาดไหน กฤตธรตั้งอกตั้งใจฟัง “ฉันถึงถือว่าพวกที่ครอบครองสมบัติพวกนี้ น่ารังเกียจ เป็นหัวขโมยเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาก”
กฤตธรยิ้ม “ผมเข้าใจแล้ว เห็นด้วยทุกประการเลยครับ”
ปารมีแทบกลั้นลมหายใจ โยสิตากลับเป็นฝ่ายคับข้องใจที่ดูเหมือนกฤตธรไม่รู้สึกรู้สากับคำด่า
“กินข้าวๆ เชิญ คุณกฤต..ตามสบายเลยนะ” อธินรีบตัดบท
“ขอบคุณครับ คุณอา”
เมธาวีเดินเหมือนใจลอยมากับกวินทร์ จนเข้ามาในบ้านรับรอง กวินทร์ถือหนังสือปกแข็งเล่มใหญ่ประเภทอาณาจักรขอมโบราณ
“เมย์รอผมตรงนี้ก็ได้ ผมคุยกับอาจารย์เกรียงแป๊บเดียว” กวินทร์ เดินตรงไปที่ห้องทำงานเกรียง “อาจารย์ครับ..อาจารย์เกรียงครับ” กวินทร์จะเคาะประตูแต่ประตูก็ถูกเปิดออกเสียก่อน
เกรียงก้าวออกมากันไม่ให้เข้าในห้องนั้น “ครับคุณวินทร์”
“คุณพ่อฝากให้ผมเอาหนังสือมาคืนอาจารย์ครับ”
“ขอบคุณครับ ความจริงไม่ต้องรีบร้อนอะไรก็ได้ครับ”
เมธาวีที่เดินไปนั่งลงมุมหนึ่งเนือยๆ เหมือนเหนื่อย ตาลอยๆ เสียงหัวเราะทุ้มๆ ต่ำๆ เหมือนหัวเราะเยาะกระทบโสตประสาทเมธาวีคนเดียว เมธาวีมองไปเห็นกวินทร์ยืนคุยกับเกรียง เสียงหัวเราะนั้นเหมือนดังขึ้นจนเหมือนอยู่ข้างๆตัว แขนแห้งๆ ดำๆ เลื้อยลงมาที่ไหล่เมธาวีทั้งสองข้างเหมือนโอบมาจากข้างหลัง เมธาวีช็อกอีกครั้ง ผมยาวสกปรกแห้งกรังไหลลงตามมาบนไหล่เหมือนซบหน้าลงมา เมธาวีกรีดร้องสุดเสียงและดิ้นรนปัดป้องสุดแรง กวินทร์ตกใจหันมามอง เห็นเมธาวีดิ้นรนปัดป้องอากาศอยู่คนเดียว ผมเหมือนติดพนักโซฟา
“เมย์” กวินทร์ร้องเรียก
เกรียงมองจ้องไป เห็นบุษกรสภาพเป็นผียืนอยู่หลังโซฟาจิกผมเมธาวีเอาไว้ เสียงหัวเราะสะใจของบุษกรดังคับห้องแข่งกับเสียงกรีดร้องของเมธาวี เมธาวีหันกลับไปมอง บุษกรหน้าผีกระเหี้ยนกระหือรือประสงค์ร้าย
กวินทร์พุ่งเข้ามาถึงตัวเมธาวี “เมย์..เมย์..เมย์..คุณเป็นไร เมย์ เมย์”
ในความอลหม่าน มีทั้งเสียงกรีดร้องของเมธาวี เสียงกวินทร์ที่พยายามเรียกสติ และเสียงหัวเราะบุษกร