บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 9 หน้า 2
แม้นเมืองคิดถึงมิ่งหล้า อดจินตนาการไปไม่ได้ว่ามิ่งหล้าคงจะยังได้รับความทุกข์ทรมาณใจ ศุขวงศ์คิดว่าแม้นเมืองยังเสียดายที่ไม่ได้ไปเมืองมัณฑ์ “เมืองมัณฑ์กับที่นี่ จะว่าไปก็ต่างกันริบรับ พี่ได้ยินมาว่าในวังกษัตริย์เมืองมัณฑ์ มีมหรสพการละเล่นครื้นเครงให้ดูกันแทบทุกคืน ไม่มีคืนไหนที่จะเงียบเหงาเลย เทียบกันไม่ได้เลยกับเชียงพระคำ” ศุขวงศ์อยากจะระบายความน้อยใจมากกว่านี้ แต่ก็ยั้งปากเอาไว้เท่านี้ เพราะรังแต่จะเป็นการตอกย้ำทำร้ายจิตใจแม้นเมืองเปล่าๆ แม้นเมืองนิ่งงัน ในใจของเขาคงมีแต่มิ่งหล้าทุกขณะ
“น้องนอนเสียเถอะ ไม่ต้องรอพี่ พี่ยังมีงานที่ต้องสะสางอีกมาก”
ศุขวงศ์เดินออกไปจากห้อง แม้นเมืองขยับกระชับผ้าผืนนั้นแน่นเข้าหาตัวขึ้นมาอีก.. เมื่อไม่กี่อึดใจมานี้ เขาเพิ่งห่มผ้าผืนนี้ให้ แต่มันก็คงเป็นแค่หน้าที่เท่านั้น.. ในใจเขาคงอยากจะห่มให้มิ่งหล้ามากกว่า
ห้องทำงานศุขวงศ์ ศุขวงศ์ที่เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ศุขวงศ์ เจ็บ ชาที่ขั้วหัวใจ
“อะไรที่พี่ทำได้ เพื่อให้เจ้าลืมเมืองมัณฑ์.. พี่จะพยายามทำนะแม้นเมือง”
ศุขวงศ์วาดหวังว่าสักวัน จะเปิดหัวใจแม้นเมืองด้วยความรักให้ได้ จิตวิญญาณของแม้นเมืองไม่ควรมีแต่คำว่าหน้าที่เท่านั้น
คุ้มเจ้าน้อยศุขวงศ์ แม้นเมืองยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
“คนที่ควรอยู่ที่นี่เคียงข้างเขาควรจะเป็นน้องจริงๆ..มิ่งหล้าไม่ใช่พี่สักนิด.. คงไม่มีอะไรทำให้เขาลืมน้องได้หรอก..เขาทำดีกับพี่ก็เพราะเขาต้องรักษาหน้าตัวเองเท่านั้น”
ตอนเช้า เรือนพักมิ่งหล้า ฟองจันทร์และบริวาร รุมช่วยกันแต่งตัวให้มิ่งหล้าจนเสร็จ มิ่งหล้าหันกลับไปมองเงาตัวเองในกระจกอย่างพึงพอใจ ข่ายคำก้าวเข้ามาลูบหน้าลูบหลังมิ่งหล้า
“ลูกแม่งามกว่าใคร วันนี้ลูกต้องโชคดีแน่ ถ้าใครสวมแหวนของแม่วงนี้”
ข่ายคำ ถอดแหวนออกจากนิ้วตัวเอง ยื่นให้มิ่งหล้า มิ่งหล้ารับแหวนมาใส่ทั้งที่ในนิ้วก็สวมแหวนหลายวงอยู่
หน้าประตูวัง เมืองมัณฑ์ มีทหารรักษาการณ์เฝ้าอยู่ 2 นาย ฟองจันทร์เดินตามมิ่งหล้า จะผ่านเข้าประตูอย่างเนียนๆเพราะครั้งที่แล้วสำเร็จมาแล้ว ทหารเข้าขวางทางเอาไว้ “พวกเจ้าจะไปไหน”
ฟองจันทร์ขยับเข้าใช้ตัวเองออกหน้า กันมิ่งหล้าไว้ “ข้าจะเข้าไปข้างใน”
“เข้าไปทำไม”
“ถามได้ว่าเข้าไปทำไม ก็พวกข้าอยู่ข้างใน”
“โกหก.. ข้าไม่เคยเห็นหน้าพวกเจ้า”