บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 24 (จบบริบูรณ์) หน้า 5

“ความทะเยอทะยานและทิฐิของข้า ทำร้ายผู้คนรอบตัวข้า จนถึงบ้านเมืองของข้าได้มากมายขนาดนี้เชียวหรือ”

บนเรือนศุขวงศ์ แม้นเมืองก้มหน้านิ่ง หน่อเมืองเกรี้ยวกราดใส่

“พูดอะไรออกมาบ้างแม้นเมือง...หรือเจ้าไม่เห็นด้วยกับพี่ ไม่รู้สึกเจ็บช้ำแค้นเคืองอย่างที่พี่กำลังรู้สึกหรือเจ้าจะไม่ยอมทอดทิ้งไอ้เด็กคนนั้น” แม้นเมืองกัดฟันแน่น

“พี่ขอสั่งเป็นคำขาด พี่ไม่ต้องการให้เลือดเนื้อของมันได้เหยียบแผ่นดิน เชียงเงินในยามศึกขุนทหารทุกคนต้องสละชีพตัวเองได้ นี่เจ้าก็แค่จากเป็นกับไอ้เด็กไม่รู้ประสาคนนึงเท่านั้น เจ้าทำใจไม่ได้รึไร”

“น้องแค่กำลังคิดไตร่ตรอง น้องแน่ใจว่ายังไงคืนนี้เจ้าศุขวงศ์ก็ต้องกลับมา จะดีกว่าไหม ถ้าน้องจะหาทางให้เขาขึ้นไปพบเจ้าพี่บนภูผาเมือง การพบปะระหว่างเจ้าพี่กับเขาจะได้องอาจเปิดเผย ไม่ใช่การลอบดักกันอยู่ริมทางเดิน น้องจะให้เขาขึ้นไปคนเดียวเป็นความลับน้อง จะอ้างว่าเจ้าพี่ยึดตัวภูแก้วไว้เป็นประกันก็ได้”

“ดี...ตัดสินกันไป ตัวต่อตัวอย่างชายชาติดีนักแม้นเมือง หากพี่พ่ายฝีมือมันก็สมควรแล้วที่ต้องสังเวยชีวิต จะไม่บากหน้ากลับเชียงเงินเด็ดขาด”

“ระหว่างนั้น น้องก็จะลอบออกไปสมทบอยู่กับคนของเจ้าพี่ที่ตะเคียนคู่”

“คนเดียว...เจ้าคนเดียวเท่านั้น”

“เจ้า...น้องจะไปลำพังคนเดียวเท่านั้น” หน่อเมืองพอใจ

ชายป่านอกเมือง  หน่อเมืองขึ้นม้าและควบออกไปในความมืด

บนเรือนศุขวง แม้นเมืองคิดถึงสิ่งที่พูดกับหน่อเมือง

“แต่น้องก็ต้องขอสัญญาจากเจ้าพี่เช่นกันว่าเมื่อได้ชีวิตหนึ่งชดใช้แล้ว เจ้าพี่จะจากไป...จะไม่ย้อนกลับมาเกี่ยวข้องจองเวรกับใครที่นี่อีก”

“ได้...แม้นเมือง...พี่สัญญา” แม้นเมืองกราบลงแทบเท้าหน่อเมือง หน่อเมืองขยับออก...

แม้นเมืองพึมพำ “ยกโทษให้น้องด้วย เจ้าพี่”

ห้องทำงานศุขวงศ์ ไฟถูกจุดขึ้นใส่ไส้ตะเกียง...ภายในห้องค่อยๆ สว่างขึ้น..แม้นเมืองนั่งลงที่โต๊ะทำงาน

ลิ้นชักโต๊ะค่อยๆ ถูกดึงเปิดออกมา แม้นเมืองพบกระดาษเขียนจดหมายเมื่อหยิบออกมาต้องชะงัก...ใต้ปึกกระดาษเขียนจดหมายนั้นคือภาพถ่ายฝีมือแบร็กกิ้น ภาพถ่ายนั้นถูกหยิบออกมา แม้นเมืองมองภาพถ่าย

นั้นใจที่ตั้งมั่นเด็ดเดี่ยวไว้แต่แรกอ่อนยวบละลายไปทันที แม้นเมืองน้ำตาร่วงลงจนงสะดุ้งชะงักเหมือนถูกกระชากอารมณ์ให้กลับมาสู่ความจริงที่ต้องเข้มแข็งให้ได้ แม้นเมืองเริ่มเขียนจดหมาย