บทละครโทรทัศน์ คิวบิก ตอนที่ 7 หน้า 4
“ไม่ต้องหรอก ชั้นเชื่อใจแก เพราะในไม่ช้าชั้นก็จะวางมือ แล้วแกก็จะต้องเป็นคนรับมันต่อจากชั้น”
“ขอบคุณครับคุณพ่อ ผมจะไม่ทำให้คุณพ่อผิดหวัง”
ไป่หลิงเดินเข้ามาพอดี “อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะคุณลุง พี่หย่งเหวินทานข้าวค่ะ วันนี้ไป่หลิงทำไก่ขอทานของโปรดของพี่ด้วยนะคะ”
“ขอบใจมากจ้ะ วันนี้พี่จะกินข้าวให้หมดหม้อเลย”
“ขอให้มันจริงเถอะค่ะ ไปค่ะคุณลุง”
“เดี๋ยวผมเก็บเงินแล้วตามไปครับ”
ซานกุ้ยกับไป่หลิงออกไป หย่งเหวินหันมองตามหลังทั้งคู่ แววตาฉายแววร้าย หย่งเหวินหันกลับมาหยิบเงินปึกนึงขึ้นมาดูแล้วเก็บใส่กระเป๋าเสื้อด้านใน หยิบเงินปึกที่สองใส่กระเป๋าเสื้อด้านในอีกข้าง แล้วเอาเงินในกระเป๋าเก็บใส่ตู้ปิดตู้ยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม
ไป่หลิงกับซานกุ้ยนั่งรับประทานอาหารที่โต๊ะ ไป่หลิงคีบอาหารให้ซานกุ้ย
“นี่ค่ะคุณลุง”
“ขอบใจลูก”
“นี่ซุปไก่ตุ๋นค่ะ”
ไป่หลิงตักซุปแบ่งใส่ถ้วยให้ซานกุ้ย หย่งเหวินเดินเข้ามาที่โต๊ะอาหาร
“พี่หย่งเหวินมานั่งเลยค่ะ”
“ขอบใจจ้ะ” หย่งเหวินลงนั่งข้างไป่หลิง
“นี่ค่ะซุปเห็ดร้อนๆ” ไป่หลิงตักซุปให้หย่งเหวินอย่างเอาอกเอาใจ
“แล้วนี่ค่ะไก่ขอทานที่พี่ชอบ”
ซานกุ้ยเหลือบมองไป่หลิงกับหย่งเหวินอย่างพอใจ
“ขอบใจมากจ้ะ หือม์ หอมน่าทานจัง”
“อย่าลืมนะคะ พี่ต้องทานข้าวให้หมดหม้อ”
“ขืนพี่ทานหมดต้องท้องแตกตายแน่”
หย่งเหวินคีบไก่ขอทานเข้าปาก ไป่หลิงมองอย่างคาดหวัง
“อร่อยมั้ยคะ”
“เป็นไก่ขอทานที่อร่อยที่สุดในโลกเลย”
ไป่หลิงยิ้มปลื้นหย่งเหวินยิ้มให้ ซานกุ้ยมองทั้งสอง “หย่งเหวิน”
“ครับคุณพ่อ”
“ปีนี้ไป่หลิงก็อายุยี่สิบแล้ว พ่อเองก็รักไป่หลิงเหมือนลูก พ่ออยากให้เธอสองคนแต่งงานกัน”