บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 16 หน้า 3
“ไม่มีใครยิ่งใหญ่ตลอดกาลหรอกไอ้แสน”
“อาจารย์”
“วันนี้นาคาพ่นไฟของมึงอาจเป็นที่หนึ่ง แต่วันข้างหน้าอัคคีสาดแสงจะมาสยบมึง”
“ไม่จริง ไม่มีใครล้มกูได้ กูมีคมแฝกสยบสาครอยู่ในมือ ไม่มีใครโค่นกูได้”
“ถึงคมแฝกสะท้านพสุธากับคมแฝกจักรวายุจะพินาศไป แต่มึงอย่าลืมว่าคมแฝกแสงอัคคียังคงอยู่ และมันจะมาพิฆาตมึง”
“ไม่จริง !!!” แสนเพ่งสมาธิไปที่เสียงอัคนี แต่เสียงอัคนีหายไปแล้ว แสนคิดตามเสียงอัคนี จึงคิดที่จะไปตามหาคมแฝกแสงอัคคี
ห้องทำงานบ้านแสน แสนกำลังฟังที่เซ่งรายงาน
“พวกมันคงหนีเข้าป่าขึ้นเขาไปแล้วจริงๆ ผมให้ไอ้เข้มกับไอ้ขวาน ตามพวกมันไปแล้วครับ”
“พวกมึงต้องรีบสกัดพวกมันให้ได้” แสนกังวล “ถ้ามันไปเจอไอ้แก่อัคนี มีหวังพวกมึงได้ตายโหงกันหมด
ไอ้เซ่ง มึงได้ข่าวรึยัง ว่าตอนนี้ไอ้รังสีมันอยู่ที่ไหน”
“ข่าวล่าสุด ไอ้รังสีไปเป็นทหารรับจ้าง รบอยู่แถวชายแดนฝั่งโน้นครับ”
“ดี งั้นมึงกับอินทรีย์ไปตามหามัน กูจำเป็นต้องใช้มัน” เพลิงสงสัยว่าใครคือรังสี
หน้าเรือนพักคนงานบ้านแสน เซ่งและเพลิงเดินกลับมาที่เรือนพักคนงานด้วยกัน
“นายรังสีนี่เป็นใครเหรอพี่เซ่ง ทำไมนายแสนถึงได้วางใจขนาดนี้”
“มันเป็นนักฆ่าฝีมือดี และยังเชี่ยวชาญเรื่องไสยเวทย์ดำ” เซ่งยิ้ม “ก็มันนี่แหละเป็นเจ้าของมีดไสยดำที่มึงเคยใช้”
“ถ้าอย่างนั้นฝีมือก็คงร้ายกาจน่าดู”
“เมื่อก่อนนะใช่ แต่ตอนนี้กูเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”
“ทำไมเหรอพี่”
“เมื่อคราวก่อน มันถูกคมแฝกของอาจารย์อัคนีตีซะจนกบาลแยก”
ตรอกซอมซ่อแถวชายแดนเขมร มีโสเภณียืนเรียกลูกค้า นักเลงแมงดาคุมบ่อนหลายคน บ้างยืนคุยกับโสเภณี บ้างจับกลุ่มเล่นหมากรุกฆ่าเวลา รังสีใส่หมวกหิ้วถุงทะเลพาดบ่าเดินก้มหน้ามาเงียบๆ จนกระทั่งโสเภณีนางหน่งเหลือบเห็นเข้าก็ปราดไปควงแขน