บทละครโทรทัศน์ คมแฝก ตอนที่ 17 หน้า 2
ที่พักแรมของกัลป์ในป่า กัลป์ อัญชัน องอาจแพ็กของเสร็จแล้ว กำลังยืนหน้าตื่นเมื่อเห็นตะโพนวิ่งมาหน้าตั้ง
“รีบเผ่นเร็ว พวกไอ้ขวานมันตามมาแล้ว”
องอาจบอกกับกัลป์ “พวกนายไปก่อน ฉันจะล่อพวกมันไปอีกทาง”
บริเวณพุ่มไม้ในป่า พวกทหารเขมรวิ่งมาถึงบริเวณที่ขวานเจอตะโพน หัวหน้าทีมของมันส่งสัญญาณมือให้ทั้งหมดกระจายกำลังกันออกไป ขวานได้มองงงๆ “เฮ้ย ทำไมต้องแยกกันวะ เกาะกลุ่มกันไว้ไม่ดีกว่าเหรอว่ะ”
หัวหน้าทหารเขมรหันมามองหน้าขวานดุๆ
“เอ่อ แล้วแต่มึงก็ได้ เชิญตามสบาย”
หัวหน้าทีมผละตามพวกลูกทีมไป ขวานได้แต่ชะเง้อมองลุ้นๆ
ในป่า องอาจวิ่งสะพายเป้มาหลบซุ่มหลังพุ่มไม้ และหยิบกล้องส่องทางไกลออกมา พอโผล่หน้าออกไปส่องดูก็เห็นบรรดาทหารเขมรกระจายกำลังกันโอบล้อมเข้ามา หัวหน้าทหารเขมรชูกาปั้นขวาเป็นสัญญาณสั่งให้ทุกคนหยุด กลุ่มทหารเขมรกำลังหาตัวพวกกัลป์อยู่ องอาจแพนกล้องส่องทางไกลไปที่กลุ่มทหารเขมรทีละคนแล้วมาหยุดที่หัวหน้าทหารเขมร ที่กำลังเล็งปืนมาที่ตัวเอง องอาจตกใจรีบหลบ “เวรแล้ว”
หัวหน้าทหารเขมรเหนี่ยวไก กระสุนมันเฉียวเกือบโดนองอาจ กระสุนเจาะต้นไม้จนเปลือกไม้แตกกระจุย
บริเวณลานหินผา ที่มีก้อนหินน้อยใหญ่ระเกระกะ พวกกัลป์ชะงักหันกลับไปเพราะเสียงปืน
“มันเล่นงานองอาจแล้ว”
อัญชันปลอบ “คนที่ยิงอาจเป็นองอาจก็ได้”
“นั่นไม่ใช่เสียงปืนพก แต่เป็นปืนไรเฟิล”
ตะโพนเร่ง “รีบไปกันเถอะ องอาจมันเอาตัวรอดได้”
ในป่า องอาจชักปืนออกมาเตรียมพร้อม ขณะที่กลุ่มทหารเขมรซึ่งถือปืนไล่ยิงองอาจ องอาจย่องไปหาที่ซุ่มใหม่ที่มิดชิดกว่าเดิม กลุ่มทหารเขมรที่ถือไรเฟิลเหนี่ยวไกยิงหลายนัด องอาจรีบกลิ้งตัวหลบไปอย่างไม่เป็นท่า
องอาจตัดสินใจยกปืนส่องยิงมั่วออกไปหลายนัด ทำเอาพวกกลุ่มทหารเขมรต้องแยกย้ายกันหาที่หลบซ่อน
ขณะนั้นเข้มกับขวานที่เพิ่งตามมาถึงก็รีบย่อตัวลงหาที่กำบังเช่นกัน
“อย่าปล่อยให้มันแย่งผลงานโว้ย” เข้มชักปืน “บุกไปแนวหน้าด้วยกัน” เข้มกับขวานวิ่งไปทางหัวหน้าทหารเขมร